13/12/20:

Θυμάσαι κάποτε που τραγουδούσαμε

Δεν θα περά

Δεν θα περάσει ο φασισμός;

Τελικά πέρασε!

Ανάλογα τις εποχές

άλλαζαν απλά το όνομα του!

Πλέον τον ονομάζουν Δημοκρατία!

Απόδειξη πως όσο περισσότερο μιλάνε για αυτή

τόσο λιγότερο υπάρχει!

Όπως και η Ελευθερία

αυτό το ανθρώπινο κατασκεύασμα

Διότι στη φύση η ελευθερία

είναι δικαίωμα

ενώ στον άνθρωπο

λειτούργημα!

Γίνε ο δημιουργός της επιτέλους!

Εσύ μικρέ

Εσύ τιποτένιε οραματιστή

Δειλέ που κοιτάζεις τα γεγονότα

όπως τις σκηνές ενός έργου

Δεν είναι ταινία η ζωή σου!

Όχι δεν είναι!

Αλλά είναι βολικά τα παραμύθια

που παρακολουθείς τόσα χρόνια

Σε ανακουφίζουν από την οδύνη

της ταλαιπωρημένης σου ζωής

Εθισμένος είσαι

σε κάθε είδους νόμιμο ναρκωτικό

Σε έμαθαν πως ο καλός πάντα κερδίζει

το δίκαιο στη ζωή του

Ο ερωτευμένος αμείβεται

με μια όμορφη ξέγνοιαστη ζωή

Ο φίλος βρίσκεται πάντα δίπλα σου

Η οικογένεια είναι οι δικοί σου άνθρωποι

και άλλα πολλά!

Το θέμα είναι πως

τα τραγουδάκια εκείνα

που τραγουδούσαμε στο σχολείο

στις γιορτές

χαρούμενοι για κάποια δημοκρατία

ήταν επιλεγμένα

από εκείνους που μιλάνε για αυτή

πάντα παθιασμένα!

9/12/20:

Στόλισαν ξανά τους δρόμους!

Λαμπερά πολύχρωμα φωτάκια

μαγικά για τα παιδικά μάτια

ή για τους ερωτευμένους!

Όμως κανείς δε θα δει φέτος τη λάμψη τους

Κανείς δεν πρόκειται να τα απολαύσει περπατώντας

κρατώντας κάποιο χέρι τρυφερά

ή προσμένοντας με αγωνία

κάποιον αγαπημένο!

Κανείς δεν πρόκειται φίλο να συναντήσει

ευχές να δώσει ανθρώπινες

Κανένα παιδάκι δεν θα πάρει τους δρόμους από νωρίς

κουδούνια να χτυπήσει σε αγνώστους

για να νιώσει πλούσιος κάθε φτωχός της ζωής

Το παραμύθι πλέον μας τελείωσε!

Κλειστές πόρτες παντού

Χαμένες δουλειές

Οι κόποι μιας ζωής που προσμέναμε

να λάβουμε για ανταμοιβή, έστω δικαιοσύνη

πεταμένοι στους κάδους των δρόμων!

Ξεκινήσαμε ως ελπιδοφόροι εξερευνητές

κάθε αίσθησης

και καταλήξαμε ανώνυμοι

σε ομάδες διαδικτύου

αναζητώντας μια παρηγοριά

σε ψευδαισθήσεις ονείρων

Ζούμε πλέον πίσω από τις οθόνες!

Δώσαμε το δικαίωμα να μη ζούμε

πολύ πριν συμβεί αυτή η ολική κατάρρευση

του πολιτισμού

Περάσαμε τους εαυτούς μας για λίγους!

Και το λίγο που είχαμε κάποτε

ποτέ μας δεν το εκτιμήσαμε

όπως τις γιορτές που έρχονται!

22/11/20:

Έλα να κάνουμε έρωτα!
Πρέπει να πάω στη δουλειά...
και σήμερα είναι Κυριακή!
Πόσο μας έμεινε πια;
Τόσος λίγος χρόνος μας ανήκει!
Κάποτε η Κυριακή ήταν δική μας!
Πρέπει να πάω στη δουλειά
Δώσε μου έστω ένα φιλί
Μόνο αυτό προλαβαίνουμε πλέον!
Φεύγω!
Και εσύ πρέπει να ψάξεις για δουλειά
από το σπίτι μου
επειδή μας απαγορεύεται να βγούμε!
Σε ευχαριστώ που ήρθες εδώ
έτσι στα κρυφά
Αυτό αποδεικνύει την Αγάπη σου!
Εμείς έχουμε τουλάχιστον ένα καταφύγιο
Σπίτια τα έλεγαν κάποτε!
Ψάξε για δουλειά, εγώ θα αργήσω
Θα κοιτάζω πότε πότε στα κλεφτά
τη φωτογραφία σου στο κινητό μου
για να ξέρω πώς υπάρχεις στη Ζωή μου!
Ναι! Κάποια με περιμένει στο καταφύγιο μου
φορώντας τα ρούχα μου που δεν της κάνουν
Κάποια που αντιστάθηκε και μένει εδώ
ένα μήνα τώρα
Κάποια λοιπόν με Αγαπάει και με νοιάζεται
ρισκάρει, αγωνιά όπως κι εγώ
κι ας έχει τη δική της αγωνία
κάνει τον προσωπικό της αγώνα
ώστε να βρει κι εκείνη δουλειά
σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς
που μετέτρεψαν αυτό το δικαίωμα
σε ζητιανιά και ανοχή!
Όταν επιστρέψω θα έχεις ένα χαμόγελο
και μια αγκαλιά
Και όσο κουρασμένος και να είμαι
θα βρω το χρόνο
θα βρω τον τρόπο
για να σε κάνω να αισθανθείς μοναδική
επειδή σου αξίζει!
Τα πάντα γύρω μας καταρρέουν
αλλά εμείς θα είμαστε εδώ μέσα
περιορισμένοι σε τέσσερις τοίχους
αλλά αποφασισμένοι να νικήσουμε
να επιβιώσουμε, να ζήσουμε
ακόμη και εδώ μέσα!
Δεν τελείωσαν όλα λοιπόν!
όσο η Αγάπη υπάρχει
όσο το πάθος μας Ζει
και η λογική μας κατευθύνει
μέσα σε αυτή τη νέα και αλλόκοτη πραγματικότητα
που μας θέλει ανύπαρκτους
μια εικονική πραγματικότητα
που μας επιβάλλει τρόπους
για να μην ζούμε ούτε το λίγο
που είχαμε πριν
Φόρα μάσκα!
Μη δείχνεις το πρόσωπο σου πλέον!
Προστατεύσου!
Μην αγγίζεις!
Κράτα αποστάσεις!
Χρησιμοποίησε αντισηπτικό
ώσπου να βγάλεις το δέρμα σου!
Απολύμανε τα ρούχα σου!
Κάνε μάθημα από απόσταση
Παρακολούθησε μια συναυλία από απόσταση
Περπάτησε εικονικά σε ένα όμορφο νησί
στη φύση, σε κάποιο αρχαιολογικό χώρο
μνημείο του πολιτισμού μας
Επισκέψου ένα μουσείο
ή μια έκθεση τέχνης
Ακόμη ζήτησε από κάποιον άγνωστο
να κάνετε εικονικό σεξ!
Φέρσου φυσιολογικά!
Μην παρεκτρέπεσαι!
Μην εκνευρίζεσαι!
Κράτα τα πάντα μέσα σου
ώσπου να σου βγει ο καρκίνος!
Μην ζεις πλέον!
Επιβίωσε! Μόνο επιβίωσε!
Αυτό μόνο μας αξίζει;
Ο χρόνος μας τελείωσε, μην είμαστε μόνοι!
Εγώ είμαι τυχερός! Βρήκα εσένα
που με περιμένεις στο σπίτι
Εσένα που είμαι η πρώτη σου σκέψη
όταν ξυπνήσεις το πρωί
και η τελευταία πριν πέσεις για ύπνο!
Μην στεναχωριέσαι...
Εγώ είμαι εδώ!
Εγώ που έχω το δικαίωμα
και το πλεονέκτημα
να βλέπω το πρόσωπο σου χωρίς μάσκα!
Εγώ που βλέπω το χαμόγελο σου
αλλά και την αγωνία σου καθαρά
χωρίς να κάνω υποθέσεις
τι μπορεί να νιώθεις
Εγώ είμαι εδώ!
Να σε αγγίζω σε όλο σου το σώμα
σπιθαμή προς σπιθαμή
εκεί που σου αρέσει περισσότερο
Γιατί χωρίς αυτή την αίσθηση
Έρωτας δεν μπορεί να υπάρξει!
Η μεγαλύτερη αξία στον άνθρωπο
είναι το να βρει κάποιον
που θα μοιραστεί μαζί του άφοβα
καθετί που μας κατατάσσει
στο ανθρώπινο γένος
Οι κρίσεις αυτές μας εξοντώνουν
και δεν νομίζω πως θα μείνει τίποτα όρθιο
Μας θέλει εγκεφαλικά νεκρούς
συναισθηματικά κενούς
να ακολουθούμε σαν μυρμήγκια την ίδια πορεία
Αλλά εγώ έχω εσένα!
Περισσότερη Ζωή υπάρχει
όταν πεθαίνω μέσα σου
παρά εκεί έξω!
Όταν λυπάμαι για όσα μας βρήκαν
εσύ θα μου θυμίζεις πως όλα συμβαίνουν
για κάποιο λόγο
Ο αγώνας αυτός είναι προσωπικός
εγωιστικά ανθρώπινος
Και αν νικήσουμε οι δύο
νικάμε όλοι μαζί
επειδή είμαστε κοινωνικά όντα!
Αλίμονο σε εκείνους που δεν πρόλαβαν να βρουν
τον Άνθρωπο τους!
Θα τα καταφέρουμε!
Να μου κρατάς το χέρι!
Ο κόσμος όπως τον ξέραμε, ίσως τελειώσει!

19/10/20:

20/8/20:

18/8/20:

9/8/20:

8/8/20:

18/7/20:

Έκανα λάθος που θέλησα
τον Έρωτα στις σκέψεις μου να φυλακίσω!
Του στέρησα τον αυθορμητισμό
Τη μοναδική αίσθηση ελευθερίας!
Τον σκέφτηκα ως μια εγωιστική παρόρμηση
Κίνηση απελπισίας
σε δύσκολους μοναχικούς καιρούς
Αντί για μια αγχολυτική κατάσταση
Απόλυτης δημιουργίας
Απόλυτης ελευθερίας
Και εκφραστικής ηδονής!
Ε λοιπόν εγώ ο ίδιος που τον έκλεισα σε ένα κελί
Εγώ ο ίδιος θα τον απελευθερώσω!
Φοβάμαι μονάχα μήπως ποτέ δεν με συγχωρέσει
για αυτό το μεγάλο λάθος μου
που τον θεώρησα αντικείμενο για κατοχή μου!
Ακούς εκεί να χρησιμοποιώ
την κτητική αντωνυμία "μου"!
Ποιος ήμουν λοιπόν;
Παρά ένας ανάξιος
που θεώρησε την κατοχή δικαίωμα του!
Αν αγαπάς λένε
άστον να φύγει!

11/7/20:

4/7/20:

Δεν φοβάμαι μήπως παρεξηγηθώ
φοβάμαι μην νιώσω!
Είμαι γεμάτος
από αισθήματα που περιμένουν υπομονετικά
τη λογική ώστε να μπορέσουν
να βρούν το δρόμο τους
Είμαι γεμάτος από όνειρα μοναχικά
που περιμένουν υπομονετικά μια αγκαλιά
για να μην μετατραπούν σε ανεπιθύμητους εφιάλτες
Είμαι ένας χαμένος Εαυτός
στο χάος του κόσμου!
Μοναχικός πεζοπόρος
ανάμεσα από πλήθη αγνώστων
μια σκιά που έχει πιάσει μια γωνιά
και φοβάται ο Ήλιος μην τη δει
και την εξαφανίσει για πάντα
Είμαι άδειος!
Χωρίς την αίσθηση των χειλιών σου
και των χεριών σου την τρυφερότητα
Ένα μονάχα ζήτησα!
Να με προσμένει ένα πλατύ χαμόγελο
και δυο μάτια λαμπερά να με κοιτάζουν
σαν να έχω επιστρέψει από ένα μακρινό ταξίδι!
Κι όμως!
Επέστρεψα από τον κάτω κόσμο
αυτό που οι άλλοι ονομάζουν ζωή
Είδα πολλά στην επιφάνεια
Ανθρώπινα μέλη να επιπλέουν σε μια θάλασσα
γνωστών - αγνώστων
που προσπαθούν να αγγίξουν το ένα το άλλο
για να μην νιώθουν μόνα τους στον κόσμο
Αυτό όμως δεν είναι έρωτας!
Είναι η απόγνωση ενός πνιγμένου
που προσπαθεί μάταια να πιαστεί από κάπου
μήπως και σώσει από τα συντρίμμια του ναυαγίου του
έστω κάποια αίσθηση της ματαιότητας
την επιστροφή δηλαδή στην μοναδική
αίσθηση της ζωής!

23/6/20:

Ξανά η ίδια κατάσταση!
Άνθρωποι γύρω μου πολλοί!
Με πνίγουν!
Με τις πράξεις τους
Τα υποκριτικά χαμόγελα τους
την σιωπηλή αποδοχή τους
Με τον συμβιβασμό τους
σε αυτή την καταναγκαστική πορνεία!
Το να κάνεις κάποιον πλούσιο
ακόμη πιο πλούσιο!
Και μην ξεχνάς!
Μην δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει!
Χρόνος είναι αυτός που σου επιτρέπουμε να έχεις εμείς!
Καθορισμένο στα δικά μας μέτρα
Αυτά τα χρήματα μόνο αξίζεις!
Αυτούς τους συναδέλφους!
Σας σιχάθηκα πια!
Με τις παλαιωμένες αντιλήψεις σας!
Με το συνηθισμένο σκεπτικό σας
Με τη νοητική σας ανιικανότητα
για τα πάντα γύρω σας!
Σαν να μην είσαστε Εσείς
ποτέ ο Εαυτός σας!
Πάντα μιλάτε αντιπροσωπεύοντας κάποιον ξένο
Κάνετε δηλαδή το δικηγόρο του διαβόλου!
Αυτή λοιπόν είναι η στριμωγμένη
άβολη θεσούλα σας στον κόσμο;
Δεν γεννηθήκατε με αυτές τις αντιλήψεις!
Δεν γινήκατε ξένοι μπροστά στον Εαυτό σας
σε μια μόλις βραδιά
μετά το πέρασμα κάποιου ονείρου
που είχε την αίγλη ενός εφιάλτη!
Πέρασαν χρόνια πολλά
όλες σας οι ηλικίες
ώσπου να γίνει συνήθεια η Ζωή!
Μια απεχθή πράξη αγνωμοσύνης!
Και δεν αλλάζετε τίποτα!
Όλα σας τα συναισθήματα
πλαστικές επεμβάσεις στα πρόσωπα σας
που κοστίζουν φθηνά
πολύ φθηνά!
Όπως πλέον οι ίδιες οι ψυχές σας!
Σταματήστε αυτό το τρένο να κατέβω!
Αυτό το τρένο που κυλάει μονότονα στις ράγες
στο ίδιο πάντα ταξίδι
για τον ίδιο προορισμό
που ονομάζεται Θάνατος!
Όχι!
Δεν παραδόθηκα ακόμα ολοκληρωτικά!
Θα κατέβω στον επόμενο σταθμό!
Πριν από εσάς!
Για εμένα!
Η έννοια της ισότητας άλλωστε
είναι αφηρημένη
Και η ομορφιά του ανθρώπινου γένους
βρίσκεται στην ποικιλομορφία
άρα στην ανισότητα!
Όχι ρε!
Δεν έχω τις ίδιες ανάγκες με εσάς!

18/5/20:

Θα πέθαινα από αγάπη!
Μ' ακούς;
Γιατί τότε μόνο ο θάνατος
παίρνει αξία!
Ε! Σε εσένα μιλάω!
Εσένα που δάγκωνες νευρικά τα χείλη σου
ώσπου να ματώσουν
Που τσάκισες τα χέρια σου
χτυπώντας τα πάνω σε τοίχους
Που δόθηκες χωρίς όρους και όρια
Σε εσένα που πόνεσες
έπαψες να κοιμάσαι
να τρως
να διασκεδάζεις
να έχεις ενδιαφέροντα
Σε εσένα που εμπνεύστηκες από ένα χάδι
Που έδωσες υποσχέσεις και τις τήρησες
Που γέλαγες αυθόρμητα
και έκλαιγες δυνατά
Σε εσένα που ο Έρωτας
σε ώθησε να υπερβείς την πραγματικότητα!

Έχω πεθάνει από αγάπη χιλιάδες φορές
όσες οι μέρες που μετρώ, ενώ είμαι μακριά σου
Στέκει από επάνω μου ένα Φεγγάρι διαυγές
και όλα τα αστέρια που κοιτούσες, εύρημα σου!

Έχω πεθάνει όμως αναπνέω από πείσμα
Υπάρχει υποψία ζωής, ακόμη μέσα μου
Βλέπω τα πάντα μέσα από ένα άλλο πρίσμα
Δεν με πείθει κανένας, πως ήσουν ένα πταίσμα μου

Σε παρομοίασα με μια αχτίδα φωτός ζωής
Σ' αυτό το τσιμεντένιο δάσος γεμάτο ανθρώπους
Όταν βρέθηκες μπροστά μου, μια ευτυχία αίφνης
φυλακίστηκε σε άγνωστους για εμένα τόπους

Σε παρομοίασα με κάποιο κρυφό ανθότοπο μου
που μπόλιαζα μες στο μυαλό μου, λέξεις για τα πάντα
Μα έγινε η χαρά ρυτίδα στο μέτωπο μου
όταν έφυγες έκλεισα τον Ήλιο σε μια χάντρα

11/5/20:

Βία είναι...

τα κοινωνικά πρέπει

τα παράλογα θέλω

και οι περιττές ανάγκες

Οι κατασκευασμένες φιλίες

οι εκλιπόντες έρωτες

και οι ερωτευμένοι που δεν κοιμούνται

ποτέ στο ίδιο κρεβάτι

Η εγωιστική αποφυγή μιας αγκαλιάς

Το παράλογα διογκωμένο Εγώ που επιβάλλεται

και η απαιτητική προσοχή του ανασφαλή

Τα ψεύτικα χαμόγελα

η υποκριτική ευδιαθεσία

Η επιλεγμένη σιωπή στους γνωστούς

και η παρορμητική εξομολόγηση σε αγνώστους

Ο θυμός που δεν εξωτερικεύεται

και η καλοσύνη που δεν βρίσκει ανταπόκριση

Η ήρεμη διαμαρτυρία
παραμιλώντας στο δρόμο

Η καθημερινή αϋπνία

σε στρωμένο κρεβάτι

Οι ανήσυχες σκέψεις

που δεν τελειώνουν ποτέ

Η μοναχική δικαίωση

και η ανύπαρκτη δικαιοσύνη

Η βολική ηθική των πολλών

που κυριαρχεί τις συνειδήσεις

Οι αργά κινούμενες σκιές ανθρώπων

με σκυμμένο το κεφάλι

κάτω από έναν αταίριαστο Ήλιο

Τα σύννεφα ονείρων

που γίνονται καταφύγια άδειων ζωών

Τα μίζερα σπίτια παλιών πολυκατοικιών

Οι πόλεις των στριμωγμένων ανθρώπων

Τα μαζεμένα σκουπίδια

στα πεζοδρόμια και τα πάρκα

Τα αδέσποτα πεινασμένα και διψασμένα ζώα

Η περιορισμένη άγρια ζωή

Τα σπίτια που χτίστηκαν

στη θέση των καμένων δασών

Οι μολυσμένες καλλιέργειες

από τα νόμιμα φυτοφάρμακα

Η οργισμένη Γη μας που ξεσπά

προσπαθώντας μάταια να μας αποβάλλει

από τον οργανισμό της

Η εργατική τάξη που πλουτίζει τα αφεντικά

για ένα κομμάτι ψωμί

Η διαμάχη ανάμεσα στους έχοντες

και στους μη έχοντες

Η ολιγαρχία που ελέγχει το χρήμα

και επιβάλλει τον καπιταλισμό

Οι τρομερές ανισότητες

ακόμη και στους ανθρώπους της ίδιας τάξης

Οι τραπεζίτες με άψογη εμφάνιση

που κλέβουν περιουσίες

Οι άδικοι φόροι χωρίς αντίκρισμα

Τα άθλια δημόσια νοσοκομεία

Τα στρατευμένα σχολεία

Το αρχαιότερο επάγγελμα

που έχει ακόμη ζήτηση

Τα γεμάτα μπαρ με γυναίκες

από το πρώην ανατολικό μπλοκ

Η δημιουργημένη από χρόνια αντιδικία

ανάμεσα στους νόμιμους

και τους παράνομους μετανάστες

Οι χαμένες πατρίδες και η επιβολή

μιας μη ανθρωπιστικής παγκοσμιοποίησης

Ο έλεγχος που νομιμοποιείται

Η διαπόμπευση των αντιφρονούντων

Οι κάμερες ασφαλείας για ''το καλό μας''

Οι στρατιές ανθρώπων με το ίδιο βήμα

Οι κακές ειδήσεις που μοιάζουν φυσιολογικές

Ο πολιτισμός σε κρίση!

Η βία πλέον δεν είναι ανάγκη

να στάξει ούτε μια σταγόνα αίματος!

Είναι σιωπηλή και ύπουλη

Εκπολιτίστηκε όπως τα πάντα γύρω μας!

4/5/20:

Σε ψάχνω όπως με ψάχνεις κι εσύ
Σε κάθε όνειρο
Σε κάθε ηθελημένη πλάνη
Κάτω από τα σκεπάσματα
πίσω από κουρτίνες
Καθισμένος μπροστά από το γραφείο μου
η πάνω στο κρεβάτι
Πίσω από ένα κλειστό τζάμι
Στην άμμο που βαθαίνει ελαφρά
και παίρνει τη μορφή ενός γυναικείου σώματος
Στον ελαφρύ κυματισμό της θάλασσας
η στο απαλό αεράκι
που σαν γυναικείο χέρι
παίζει με τα φύλλα των ανθισμένων δέντρων
Σε κάθε όμορφο ποίημα
που ξυπνά έντονα συναισθήματα
Σε κάθε τελειωμένο στυλό
σκόρπιες λέξεις γραμμένες
σε πρόχειρο κομμάτι από χαρτί
Μέσα σε βιβλία πολύτιμα
Σε τραγούδια μελαγχολικά
Σε περιόδους απομόνωσης
η μοναχικών εξόδων
Σε λόγια που διάβασα από περαστικες γυναίκες της ζωής μου
Σε λόγια που άκουσα ενθουσιασμένος
Σε αγκαλιές που δέχτηκα υποταγμένος
Ακόμη αναρωτιέμαι πού θα σε βρω
Εσένα της ζωής μου αγαπημένη!

30/4/20:

Έκλεισα τα μάτια να νιώσω λίγο ξένος
αφού μες τους ανθρώπους νιώθω απομονωμένος
Κι ήμουν κάποτε παιδί που έπαιζε στα χώματα
έφηβος που φιλούσε και έβλεπε χρώματα
Έκλεισα πόρτες, για να αφήσω απέξω
τα σύννεφα, τον Ήλιο, και να επιλέξω
Μιαν άλλη ζωή, άχρωμη και στείρα
αποφάσισα να κλείσω της καρδιάς μου τη θύρα
Απογοητευμένος, επέτρεψα στις μνήμες
να γίνουν οι προσωπικές μου θαλάσσιες δίνες
Για να έχω κάτι να απασχολώ το χρόνο μου
εκείνον που μου έκλεψαν στον πρώτο φόνο μου
Γύρισα την πλάτη σε εκείνο το παρελθόν
που με έπειθε να είμαι πλέον απών
Στη μόνη βέβαιη ζωή που υπάρχει
και να παραδοθώ σε μια άνιση μάχη

Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη

Γύρω από τα μάτια μου υπάρχουν ρυτίδες
ο χρόνος τις ζωγράφισε με αιχμηρές λεπίδες
Δεν θέλω να αντικρίζω αυτό που είμαι
και για αυτό στο κρεβάτι μου κείμαι
Σκεπασμένος κάτω από τα σεντόνια μου
κλείνω τα μάτια και ζητάω πίσω τα χρόνια μου
Εκείνα που μου έκλεψαν όλες οι ρίμες
προσπαθούσα να επικοινωνήσω με παντομίμες
Με λάθος ανθρώπους που χανόντουσαν
και κάθε τόσο, όποτε ήθελαν φανερωνόντουσαν
Αρκεί να ήθελαν κάτι από εμένα
και για αυτό επέλεξα να τους βάλω φρένα
Να εξαφανιστώ, και για όλους εκείνους να γίνω
λανθάνουσα μνήμη, για να μην με αναγνωρίζουν με ντύνω
με διαφορετικά ρούχα, και άλλες συνήθειες
που μου επιτρέπουν να μην ζητήσω βοήθειες

Αρκετά νόμιζα πως τους είχα ανάγκη
βρήκα τον εαυτό μου, μα έπεσα σε φαράγγι
Εκεί στα σκοτεινά που δεν με ενοχλούν
όσοι με υποτίμησαν δεν με απειλούν

Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη

Μα απόμεινα μόνος και δεν μπορώ να στείλω
κάποιο μήνυμα γραμμένο με ζήλο
Να με ακούσουν όλοι εκείνοι οι ξένοι
που τους νιώθω κοντά μου, μα η ελπίδα πεθαίνει
στον πραγματικό κόσμο να τους γνωρίσω
βαρέθηκα να κοιτάζω οθόνες, το κορμί θα σαπίσω
Η μοναξιά μου απαίσια αίσθηση
μα δεν παραιτούμαι έχω προαίσθηση
Δεν πρόκειται εύκολα να τα παρατήσω
και σε φυλακή τις σκέψεις μου να κλείσω
Τα όνειρα μου τα έχω ελεύθερα να πετάνε
σε ουρανούς φιλόξενους που τα αστέρια μιλάνε
Κάθε βράδυ που ξαπλώνω σε μια παραλία
και ας με θεωρούν οι ξένοι μια εύκολη λεία
Εγώ έχω τη δυνατότητα να βγω να φωνάξω
στη φύση που με παρηγορεί, που ποτέ δεν θα βλάψω!

Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη

25/4/20:

Μου είπαν μην περιμένεις τα όνειρα για να ζήσεις

Είναι αδυναμία!

Πως η νύχτα είναι ένα μικρό μέρος της ζωής μας

Ξεκουράσου! Μόνο ξεκουράσου!

Για να έχεις τη δύναμη να υπηρετήσεις

τις ευθύνες που φέρνει το φως!

Μα εγώ είχα μάθει ήδη

πως να ξεγελάω την ημέρα

οπότε έκλεινα τα παντζούρια

και τις κουρτίνες

για να φέρω λίγη ακόμα νύχτα στη ζωή μου!

Το φως σας δεν μου αρκεί!

Δεν μου φτάνει το ψεύτικο φως
του δικού σας μικρού ήλιου!

Επειδή αυτό το φως φτάνει μόνο
μέχρι εκεί που μπορείτε να δείτε!

Είναι περιορισμένο
μια μόλις αδύναμη και αντανακλώμενη αχτίδα

από έναν θαμπό καθρέπτη

που χρησιμοποιήσατε ήδη ως μάσκα

επειδή θέλατε να προβάλετε

κάποιον άλλο επάνω σας!

Ονομάζεται κοινωνική ταυτότητα

και είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί

σε ένα ον που δεν έχει αποκτήσει ακόμα υπόσταση!

Για αυτό τα όνειρα είναι η προσωπική δύναμη
του καθένα μας!

Επειδή συμβάλουν στην διατήρηση του εαυτού

και δημιουργούν ταυτότητα με τη μοναδικότητα τους!

Η διατήρηση τους πλέον
είναι ο πιο ευγενικός σκοπός στη ζωή μας

Σε μια εποχή που τα ανταλλάσσουμε τόσο εύκολα
με υλικά "αγαθά" ή με κάποια πεζή ζωή

Η συνάντηση δύο παρόμοιων ονείρων

ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα

η μόνη ευλογία σε αυτή τη ζωή
που μπορεί να αποδειχθεί!

21/4/20:

1/4/20:

Αφήστε τους ανθρώπους να ερωτεύονται!
Βρήκατε ξανά λόγους
για να τους κλείσετε στον εαυτό τους!
Μέσα στο μυαλό τους!
Μέσα σε σπίτια με κλειδωμένες πόρτες!
Φυλακισμένους στην προσωπική τους ουτοπία
πως υπάρχει Ελευθερία
πως υπάρχει προσωπική ζωή!
Αφήστε τους ανθρώπους να ονειρεύονται!
Σκοτώσατε τον ύπνο τους
με τα άγχη της επόμενης ημέρας
Μιας προκαθορισμένης ημέρας!
Μέσα στο σπίτι λοιπόν!
Δίχως όνειρα!
Έτσι για να μην έχουν την αίσθηση κάποιας ζωής
έστω και δυστυχισμένης!
Αφήστε τους ανθρώπους να έχουν συνειδητά
δική τους επιλογή!
Χωρίς επιρροές από τα μέσα που χρησιμοποιείτε
για να προπαγανδίζετε συνεχώς
τις δικές σας προθέσεις
Επιτέλους εξαφανιστείτε!
Από κάθε ρουτίνα, ανάγκη, καθημερινότητα
Για να ανήκουν στον καθένα, ακόμη και τα λάθη του!

20/3/20:

Πόσες φορές ευχήθηκα να φύγω

από όλους και από όλα

Απλά να απολαύσω

μια πεζοπορία σε κάποιο βουνό

ακούγοντας τον ήχο του ανέμου

ανάμεσα στα πεύκα ή τα έλατα

Να νιώθω την υγρασία του δάσους

το υγρό χώμα και τα βρύα

να περπατώ βαριανασαίνοντας

χωρίς συγκεκριμένο προορισμό

Αλλά η παρόρμηση της σκέψης μου

με σταμάτησε απότομα

όταν η λογική με κράτησε πίσω

τόσο λίγη σε εμένα

μα τόσο δυνατή!

Η μοναξιά μου

σαν ανοιξιάτικο χρυσαλιφούρφουρο

δραπέτευσε από τη φύση

σαν να μην της ανήκε

σαν να μην ήθελε ποτέ ξανά

να ανήκει κάπου!

Και σαν κλέφτης όπως τα ονομάζαμε παλιά

να έμπαινε σε σπίτια ξένα

ώσπου να γίνει μέρος τους

έστω για λίγο

Ποτέ μου δεν ευχήθηκα

να εγκλωβιστώ σε μια γωνιά

και να μαδήσω από αόρατες δυνάμεις

Παρά μονάχα κάποιο χέρι

τρυφερά να με μαζέψει

και χείλη ελαφρά κλειστά σαν να φυλάνε

να με αφήσουν να αισθανθώ μια εκπνοή

και ύστερα να χαθώ για πάντα

σκορπώντας παντού σαν φύλλα τη χαρά μου!

Ε λοιπόν...

αυτός είναι ο μόνος θάνατος που μου αξίζει!

1/3/20:

17/2/20:

13/2/20:

Τον Εαυτό μου θέλω να σου δώσω!

Είναι το πολυτιμότερο δώρο που έχω

Μην σου φαίνεται φτωχή η πρόταση μου

Έχω λουλούδια στα χέρια

Μπορώ να σου προσφέρω όλα τα χρώματα

και όλα τα αρώματα

Η φύση ολόκληρη αν θες

θα σου προσφερθεί για δώρο

Στην εποχή που φθάσαμε

να ζούμε σε αυτές τις αρρωστημένες πολυκατοικίες

των βρώμικων πόλεων
στην εποχή των άψυχων κτιρίων

και των άγνωστων ανθρώπων

που πάλλονται εκτεθειμένοι

σε αδιόρατες υπόδουλες δυνάμεις

Μην νομίζεις πως λέω υπερβολές

προκειμένου να σε κατακτήσω

Αυτή είναι η μέθοδος των άθλιων

Εγώ λέω αυτό που νιώθω

επειδή ψάχνω μια δίδυμη ψυχή

Ο εαυτός μου έχει πολλά να δώσει

σε μια πραγματική γυναίκα

Να δες!

Κρατάω λουλούδια στο ένα χέρι

και στο άλλο ένα βιβλίο

Το δικό σου βιβλίο!

Αναγράφεται στο εσώφυλλο το όνομα σου

Το βιβλίο αυτό δεν έχει κάποιο τίτλο

Περιττός ο στολισμός του με εντυπωσιακές φράσεις

Μονάχα μια ημερομηνία αναγράφεται

Θα είναι η ημέρα που σε γνώρισα!

Και αυτό είναι το μοναδικό που έχει σημασία

Αν διαβάσεις μέσα για όνειρα μην με παρεξηγήσεις
που δεν μπόρεσα να φέρω την πραγματικότητα στα μέτρα μου

Αυτός είμαι!

Και αν έχεις μάθει κι εσύ να ονειρεύεσαι

έλα κοντά μου
Κράτησε μου το χέρι τρυφερά
ακούμπησε το μάγουλο σου στο δικό μου
και απλά αφέσου στη μαγεία της Ζωής!

Μονάχα εκείνη που κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται
καθόλη τη διάρκεια της ημέρας

και ξέρει να τα ανοίγει τις νύχτες

κάτω από έναν εντυπωσιακό έναστρο ουρανό μου αξίζει!

3/2/20:

Για μερικούς ανθρώπους
η αίσθηση του θανάτου είναι διαφορετική
Δεν είναι μονάχα η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου
κάποιου συγγενή, φίλου ή έρωτα
Δεν έχει σχέση πάντα με κάποιον άνθρωπο
ακόμη και άγνωστο
που μας ενώνει με εκείνον
η ανθρώπινη αντίληψη μας για τον κόσμο
Ορισμένες φορές η αίσθηση του θανάτου
έχει σχέση με κάποιο αγαπημένο κατοικίδιο
που ήταν πιστό στη δική μας φροντίδα
ακόμη και με το κάψιμο
ενός και μόνο δέντρου
που η απαίσια μυρωδιά του
σημαίνει το τέλος του κόσμου!
Κανένας θάνατος που δεν έχει σχέση με εσένα
δεν πονάει τόσο πολύ
και μονάχα μια μορφή του φανερώνει το μεγαλείο σου!
Το να πεθαίνεις μέσα στον άλλο
Το να πεθαίνεις για τον άλλο!
Να σβήνεις τον εγωισμό σου
να μην υπάρχεις για εσένα
Και ο φόβος της ανυπαρξίας
να γίνεται πλέον η ασχολία των ανόητων
και των αργόσχολων
Όμως η βεβαιότητα της ολικής σου ασημαντότητας
πονάει περισσότερο από τη γνώση πως δεν ζεις για πάντα
περισσότερο και από την άγνοια
πότε θα αναπνεύσεις για τελευταία φορά
πότε θα φιλήσεις για τελευταία φορά
πότε θα αντικρίσεις για τελευταία φορά
μια ανατολή και μια δύση!
Η σημαντικότητα είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα
ενός πραγματικού ανθρώπου
εκείνου που ξέρει πως δεν αρκεί μονάχα
να κάνει τον κύκλο του
και απλά να πέσει ηττημένος
από την ανία!
Να δίνεις μάχη πάντοτε
για να μπορείς να κοιμάσαι τα βράδια ήσυχος
επειδή και αυτή η ημέρα
σου ανήκε!

31/1/20: Αριάδνη

Εσύ που στον Θησέα έδωσες το νήμα
για να δέσει στην αρχή της πύλης της ζωής του
και μέσα στο σκοταδερό λαβύρινθο να ψάξει
τον φοβερό Μινώταυρο της Κρήτης την τρομάρα
που θυσίαζαν τους νέους πριν καν γνωρίσουν
του σώμα τους το τρεμούλιασμα
την γήινη χαρά τους
που ονόμαζαν αγνότητα
οι σοφοί της ζωής
και προώρως γερασμένοι θύματα
Μα όταν ήρθε η στιγμή
των νιάτων η παρορμητικότητα
του κινδύνου την άγνοια που ονομάζουνε ηρωική
την απόφαση να περπατήσει στης Κρήτης τα σκοτάδια
με μόνη βοήθεια την υπόσχεση κοπέλας που αγαπούσε
και που μισούσε τον άδικο φόρο αίματος
που ο πατέρας της ο φοβερός Μίνωας
διέταξε στην Αθήνα
εξαιτίας του χαμού του υιού του Ανδρόγεω
να δίνει κάθε εννιά χρόνους δίχως να αντισταθεί
επτά νέους και επτά νέες
στην κυριαρχία του κράτους που τείχη μπορεί να μην είχε
μα θαλασσοκρατία επέβαλε σε πολλούς χρόνους
με μπρούτζινο πέλεκυ διπλό και κοφτερό
Και ο έρωτας γίνηκε ξανά η αφορμή
όπως μας δίδαξε σε πολλές περιπτώσεις η ιστορία
κάποιος νέος άνδρας να γίνει
ήρωας για μια γυναίκα του βασιλιά θυγατέρα
και σκότωσε αυτό που όλοι πίστευαν αθάνατο
το δημιούργημα του Ποσειδώνα τον τερατόμορφο προστάτη
της φήμης του τελευταίου πολιτισμού
που έκανε ανθρωποθυσίες
Αλλά κατάφερε η υπόδουλη Αθήνα
να γεννήσει ήρωα που έδωσε τέλος στην τυραννία
Μα όπως πάντα τραγική είναι η ζωή ετούτη
ο νέος απερίσκεπτος ξέχασε την εντολή
του πατέρα του Αιγαία να βγάλει τα μαύρα τα πανιά
καθώς στο πλοίο του γλεντούσε την αξιοθαύμαστη νίκη
Και ο έρωτας και ο θάνατος ξανά βρέθηκαν μαζί
όπως η χαρά στη ζωή δεν διαρκεί παντοτινά
όπως πάντα πληρώνουμε ακριβά την μέθη της νίκης
πως κατακτήσαμε τον έρωτα, μα λησμονούμε τη φύση
που πάντα ξέρει να φέρνει σε όλα ισορροπία
Και ενώ ο νέος γλεντούσε τη χαρά του
την πρώτη κοπέλα που κατέκτησε και γίνηκε δικός της
να ζήσει πένθος απαρηγόρητο, να χάσει τον πατέρα
που η θάλασσα η Ελληνική πήρε το όνομα της
καθώς εκείνος έπεσε βλέποντας τα θλιβερά
τα μαύρα τα πανιά να υψώνονται στο πλοίο
από του Σούνιου τον ιερό βράχο
Με τρόπο πάντοτε σκληρό η φύση της Ζωής
θυμίζει στους ανθρώπους την θεϊκή της υπόσταση
και κάνει τον έρωτα φάρμακο στον πόνο
που κάθε θλίψη παρηγορεί
δίχως να σβήνει το όνομα της θάλασσας
που της δόθηκε με μια αυτοχειρία

22/1/20:

Δεν θα ανοίξω τα μάτια να δω τον χρόνο!

Είμαι σίγουρος πως είναι νωρίς ακόμα

Με ορμητικά κλειστά τα μάτια θα προσπαθήσω

να μη χάσω το όνειρο και σε ξεχάσω

Ανάμνηση παλιά πως σε προσμένω

σαν νοσταλγώ μες το σκοτάδι

την αίσθηση του φιλιού σου

Πόσο νωπή είναι ακόμα

η εικόνα του πόθου σου στο βλέμμα

και η υπέροχη αίσθηση

των μικρών απαλών χεριών σου

στον γυμνό λαιμό μου

Ακόμη η ηχώ της φωνής σου

γεμίζει τον χώρο

σαν παραίσθηση φαντάσματος

τις νύχτες που κοιμάμαι μόνος

Και η μυρωδιά του γιασεμιού

το άρωμα που δεν πρόλαβα
επάνω σου να μυρίσω
όπως μου είχες υποσχεθεί

Τουλάχιστον πρόλαβα να γευτώ
σε εκείνα τα μικρά σου χείλη

το λίγο που μου επέτρεψαν

ώστε να μπορώ ακόμη να σε θυμάμαι

έστω σαν μια ακόμη περαστικη
που μου έδωσε για λίγο Ζωή!