Έ ουρανέ, εσύ που την ψυχή μου κοιτάς
Δεν με ξέρεις και δεν θες να μου μιλάς
Είμαι παντού, σαν παιδί μικρό χαμένο
Που κοιτάζει τους αγνώστους φοβισμένο
Έ ουρανέ, με τα άπειρα σου τα αστέρια
κρατάς χρώματα στα λευκά σου χέρια
Ζωγράφισε τα πρόσωπα στα πλήθη
Να μη χαθεί η φαντασία τους στη λήθη
Δεν αξίζω άλλο να ζω, χωρίς τα δικά σου ύψη
Θέλω να ζήσω τη μέρα χωρίς να μου λείψει
Το απέραντο γαλάζιο, το φώς του φεγγαριού
Για να κλείσω στη μνήμη τη γλύκα του φιλιού
Έ ουρανέ, με τον λαμπρό Ήλιο το ζωοδότη
Είναι η πυξίδα κάθε μοναχικού ταξιδιώτη
Θυμίζεις πως τη ζωή, η ελευθερία την ορίζει
Πρέπει ο άνθρωπος την αγάπη να κερδίζει
Έ ουρανέ, στο μαύρο του απείρου σου
Θε’ να χαθώ, κάνε τη χάρη του φίλου σου
Πάντα το πίστευα πως δεν ζω αιώνια
Κάνε με ανάμνηση στα επόμενα χρόνια
