18/5/20:

Θα πέθαινα από αγάπη!
Μ' ακούς;
Γιατί τότε μόνο ο θάνατος
παίρνει αξία!
Ε! Σε εσένα μιλάω!
Εσένα που δάγκωνες νευρικά τα χείλη σου
ώσπου να ματώσουν
Που τσάκισες τα χέρια σου
χτυπώντας τα πάνω σε τοίχους
Που δόθηκες χωρίς όρους και όρια
Σε εσένα που πόνεσες
έπαψες να κοιμάσαι
να τρως
να διασκεδάζεις
να έχεις ενδιαφέροντα
Σε εσένα που εμπνεύστηκες από ένα χάδι
Που έδωσες υποσχέσεις και τις τήρησες
Που γέλαγες αυθόρμητα
και έκλαιγες δυνατά
Σε εσένα που ο Έρωτας
σε ώθησε να υπερβείς την πραγματικότητα!

Έχω πεθάνει από αγάπη χιλιάδες φορές
όσες οι μέρες που μετρώ, ενώ είμαι μακριά σου
Στέκει από επάνω μου ένα Φεγγάρι διαυγές
και όλα τα αστέρια που κοιτούσες, εύρημα σου!

Έχω πεθάνει όμως αναπνέω από πείσμα
Υπάρχει υποψία ζωής, ακόμη μέσα μου
Βλέπω τα πάντα μέσα από ένα άλλο πρίσμα
Δεν με πείθει κανένας, πως ήσουν ένα πταίσμα μου

Σε παρομοίασα με μια αχτίδα φωτός ζωής
Σ' αυτό το τσιμεντένιο δάσος γεμάτο ανθρώπους
Όταν βρέθηκες μπροστά μου, μια ευτυχία αίφνης
φυλακίστηκε σε άγνωστους για εμένα τόπους

Σε παρομοίασα με κάποιο κρυφό ανθότοπο μου
που μπόλιαζα μες στο μυαλό μου, λέξεις για τα πάντα
Μα έγινε η χαρά ρυτίδα στο μέτωπο μου
όταν έφυγες έκλεισα τον Ήλιο σε μια χάντρα