Έκλεισα τα μάτια να νιώσω λίγο ξένος
αφού μες τους ανθρώπους νιώθω απομονωμένος
Κι ήμουν κάποτε παιδί που έπαιζε στα χώματα
έφηβος που φιλούσε και έβλεπε χρώματα
Έκλεισα πόρτες, για να αφήσω απέξω
τα σύννεφα, τον Ήλιο, και να επιλέξω
Μιαν άλλη ζωή, άχρωμη και στείρα
αποφάσισα να κλείσω της καρδιάς μου τη θύρα
Απογοητευμένος, επέτρεψα στις μνήμες
να γίνουν οι προσωπικές μου θαλάσσιες δίνες
Για να έχω κάτι να απασχολώ το χρόνο μου
εκείνον που μου έκλεψαν στον πρώτο φόνο μου
Γύρισα την πλάτη σε εκείνο το παρελθόν
που με έπειθε να είμαι πλέον απών
Στη μόνη βέβαιη ζωή που υπάρχει
και να παραδοθώ σε μια άνιση μάχη
Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη
Γύρω από τα μάτια μου υπάρχουν ρυτίδες
ο χρόνος τις ζωγράφισε με αιχμηρές λεπίδες
Δεν θέλω να αντικρίζω αυτό που είμαι
και για αυτό στο κρεβάτι μου κείμαι
Σκεπασμένος κάτω από τα σεντόνια μου
κλείνω τα μάτια και ζητάω πίσω τα χρόνια μου
Εκείνα που μου έκλεψαν όλες οι ρίμες
προσπαθούσα να επικοινωνήσω με παντομίμες
Με λάθος ανθρώπους που χανόντουσαν
και κάθε τόσο, όποτε ήθελαν φανερωνόντουσαν
Αρκεί να ήθελαν κάτι από εμένα
και για αυτό επέλεξα να τους βάλω φρένα
Να εξαφανιστώ, και για όλους εκείνους να γίνω
λανθάνουσα μνήμη, για να μην με αναγνωρίζουν με ντύνω
με διαφορετικά ρούχα, και άλλες συνήθειες
που μου επιτρέπουν να μην ζητήσω βοήθειες
Αρκετά νόμιζα πως τους είχα ανάγκη
βρήκα τον εαυτό μου, μα έπεσα σε φαράγγι
Εκεί στα σκοτεινά που δεν με ενοχλούν
όσοι με υποτίμησαν δεν με απειλούν
Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη
Μα απόμεινα μόνος και δεν μπορώ να στείλω
κάποιο μήνυμα γραμμένο με ζήλο
Να με ακούσουν όλοι εκείνοι οι ξένοι
που τους νιώθω κοντά μου, μα η ελπίδα πεθαίνει
στον πραγματικό κόσμο να τους γνωρίσω
βαρέθηκα να κοιτάζω οθόνες, το κορμί θα σαπίσω
Η μοναξιά μου απαίσια αίσθηση
μα δεν παραιτούμαι έχω προαίσθηση
Δεν πρόκειται εύκολα να τα παρατήσω
και σε φυλακή τις σκέψεις μου να κλείσω
Τα όνειρα μου τα έχω ελεύθερα να πετάνε
σε ουρανούς φιλόξενους που τα αστέρια μιλάνε
Κάθε βράδυ που ξαπλώνω σε μια παραλία
και ας με θεωρούν οι ξένοι μια εύκολη λεία
Εγώ έχω τη δυνατότητα να βγω να φωνάξω
στη φύση που με παρηγορεί, που ποτέ δεν θα βλάψω!
Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη
αφού μες τους ανθρώπους νιώθω απομονωμένος
Κι ήμουν κάποτε παιδί που έπαιζε στα χώματα
έφηβος που φιλούσε και έβλεπε χρώματα
Έκλεισα πόρτες, για να αφήσω απέξω
τα σύννεφα, τον Ήλιο, και να επιλέξω
Μιαν άλλη ζωή, άχρωμη και στείρα
αποφάσισα να κλείσω της καρδιάς μου τη θύρα
Απογοητευμένος, επέτρεψα στις μνήμες
να γίνουν οι προσωπικές μου θαλάσσιες δίνες
Για να έχω κάτι να απασχολώ το χρόνο μου
εκείνον που μου έκλεψαν στον πρώτο φόνο μου
Γύρισα την πλάτη σε εκείνο το παρελθόν
που με έπειθε να είμαι πλέον απών
Στη μόνη βέβαιη ζωή που υπάρχει
και να παραδοθώ σε μια άνιση μάχη
Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη
Γύρω από τα μάτια μου υπάρχουν ρυτίδες
ο χρόνος τις ζωγράφισε με αιχμηρές λεπίδες
Δεν θέλω να αντικρίζω αυτό που είμαι
και για αυτό στο κρεβάτι μου κείμαι
Σκεπασμένος κάτω από τα σεντόνια μου
κλείνω τα μάτια και ζητάω πίσω τα χρόνια μου
Εκείνα που μου έκλεψαν όλες οι ρίμες
προσπαθούσα να επικοινωνήσω με παντομίμες
Με λάθος ανθρώπους που χανόντουσαν
και κάθε τόσο, όποτε ήθελαν φανερωνόντουσαν
Αρκεί να ήθελαν κάτι από εμένα
και για αυτό επέλεξα να τους βάλω φρένα
Να εξαφανιστώ, και για όλους εκείνους να γίνω
λανθάνουσα μνήμη, για να μην με αναγνωρίζουν με ντύνω
με διαφορετικά ρούχα, και άλλες συνήθειες
που μου επιτρέπουν να μην ζητήσω βοήθειες
Αρκετά νόμιζα πως τους είχα ανάγκη
βρήκα τον εαυτό μου, μα έπεσα σε φαράγγι
Εκεί στα σκοτεινά που δεν με ενοχλούν
όσοι με υποτίμησαν δεν με απειλούν
Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη
Μα απόμεινα μόνος και δεν μπορώ να στείλω
κάποιο μήνυμα γραμμένο με ζήλο
Να με ακούσουν όλοι εκείνοι οι ξένοι
που τους νιώθω κοντά μου, μα η ελπίδα πεθαίνει
στον πραγματικό κόσμο να τους γνωρίσω
βαρέθηκα να κοιτάζω οθόνες, το κορμί θα σαπίσω
Η μοναξιά μου απαίσια αίσθηση
μα δεν παραιτούμαι έχω προαίσθηση
Δεν πρόκειται εύκολα να τα παρατήσω
και σε φυλακή τις σκέψεις μου να κλείσω
Τα όνειρα μου τα έχω ελεύθερα να πετάνε
σε ουρανούς φιλόξενους που τα αστέρια μιλάνε
Κάθε βράδυ που ξαπλώνω σε μια παραλία
και ας με θεωρούν οι ξένοι μια εύκολη λεία
Εγώ έχω τη δυνατότητα να βγω να φωνάξω
στη φύση που με παρηγορεί, που ποτέ δεν θα βλάψω!
Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου