Δεν είναι το κράτος πλέον, ο μόνος μας εχθρός
μήτε οι θρησκείες που ψεύτικες ελπίδες μοιράζουν!
Αν νομίζουν πως ποτέ δεν παίζουν ρόλο κανένα
στον κόσμο αυτό τον υποκριτικά ευτυχισμένο
και πως η γνώμη τους μοιάζει ταιριαστά να γράφτηκε
πάνω σε κάποιο τυχαίο, πρόχειρο χαρτί σκισμένο
Αν νομίζουν πως είναι οι μόνοι δικαιωμένοι
της πλέμπας οι ρηχοί ρήτορες που πασχίζουν
που δικάζουν δήθεν φρόνιμα, μα δίχως αιδώ
και με φόβο για τα πάντα αποφασίζουν
Αν κοιτάξουν γύρω τους, ταυτόχρονα όλοι μαζί
και δουν έναν ξένο ήλιο δίχως καμία πυγμή
Αν κοιτάξουν εκείνο τον καθρέπτη που τους δείχνει
μούμιας ομοίωμα, και δεν τρομάξουν για μια στιγμή
Γινήκαν οι άνθρωποι σαν μια φλόγα πλέον αμυδρή
που κρατά με το φόβο άνεμος να μη φυσήξει
Γινήκαν οι άνθρωποι θελκτικοί σε κάθε αμοιβή
και ζητάνε να πάρουν ένα μέλλον που θα φρίξει
Αν νομίζουν πως δεν κάνουν, ποτέ κανένα κακό
στην ίδια την ύπαρξη τους, τίποτα δεν χρωστάνε
Ξυπνούν χωρίς ενοχές γιατί ευθύνη καμία
ποτέ δεν τους ανήκε, μα δικαίωση ζητάνε
Αν νομίζουν πως θα κερδίσουν τον φοβερό χρόνο
ενώ τρώει το μέσα τους κάθε μικρός δισταγμός
σαν αράχνη που υφαίνει λίγο λίγο τον πόνο
όμως δεν θα υπάρχει πλέον καθόλου πια σφυγμός
Αν κοιτάξουν με μεγάλο θάρρος, για πρώτη φορά
μια πραγματικότητα, που ποτέ δεν τους διχάζει
Αν κοιτάξουν άξαφνα γύρω, αφότου ξυπνήσουν
από το όνειρο που δεν τους προετοιμάζει
