Θα
έρθω μια μέρα απροειδοποίητα
Να
δώσω στους ανθρώπους μια πλήρη εικόνα
Ζωγραφιά
από της φαντασίας την τρέλα
Και
με της πραγματικότητας τη λογική
Θα
φύγω μια μέρα τον εαυτό μου να βρω
Να
ανακαλύψω του κόσμου την ουσία
Αφήνω
πίσω όσα είδα και μίσησα
Δεν
ντρέπομαι για όσες έχω αναμνήσεις
Eπιστρέφω ως οργισμένη συνείδηση
Σαν
η πιο τίμια λάμψη μιας φρόνιμης τρέλας
Για
να τους κάψω τα βλέφαρα στα μάτια τους
βίαια
να σπάσω τα τύμπανα στα αυτιά
Με
αποκαλείς σοφό εσύ εγωιστή
Φαντασμένο
που θέλει τους άλλους να σώσει
Δεν
είμαι δημιουργός, μα καταστροφέας
Τι
πιο ανθρώπινο και τίμιο απ' τη στάχτη
