Θα είναι μια ήσυχη μέρα, από κρύο φως
σαν τον ήλιο που γεννιέται ή πεθαίνει, και το τζάμι
θα κλείσει τον βρώμικο αέρα έξω από τον ουρανό.
Ξυπνάει κανείς ένα πρωί, μια για πάντα,
στη θαλπωρή του τελευταίου ύπνου: η σκιά
θα είναι όπως η θαλπωρή. Θα γεμίσει το δωμάτιο
με το μεγάλο παράθυρο, ένας πιο μεγάλος ουρανός.
Από την ψηλή σκάλα, μια μέρα για πάντα
δεν θα 'ρθουν πια φωνές, ούτε πρόσωπα νεκρά.
Δεν θα χρειαστεί ν' αφήσω το κρεβάτι.
Μόνο η αυγή θα μπει στο άδειο δωμάτιο.
Θ' αρκέσει μόνο το παράθυρο για να ντύσει κάθε πράγμα
με μια ήσυχη αναλαμπή, σχεδόν ένα φως.
Θ' αποθέσει μια αδύνατη σκιά πάνω στην ανάσκελα ξαπλωμένη μορφή.
Οι αναμνήσεις θα είναι θρόμβοι σκιάς
κρυμμένες στην παλιά θράκα στο τζάκι.
Η ανάμνηση θα είναι η φλόγα
που χτες ακόμα σιγόκαιγε μέσα στα σβηστά μάτια
