Καθετί που έχει τη δύναμη να μας συγκινεί
λεν πως προέρχεται απ' τον πόνο
Και άσε τους άλλους χωρίς φωνή
να λεν πως τα πάντα γιατρεύονται απ' τον χρόνο
Καθετί που μέσα μας αισθανόμαστε
είναι δικό μας, για πάντα μας ανήκει
Και δεν μας αξίζει καθώς θυμόμαστε
να περνάμε από επώδυνη δίκη
Λεν πως είναι σαν λιμάνι η αγάπη
μα εγώ κοιτάζω συνεχώς τα πλοία
που καθώς φεύγουν η χαρά μου εκλάπη
οι ανίδεοι τ' ονομάζουν δειλία
Και σαν προσμένω κάτι από εκείνη
ο πόνος φωλιάζει θα γίνει αβάσταχτος
Έχω το θάρρος και παίρνω την ευθύνη
παρά ν' αποδέχομαι πως είναι φτιαχτός
Είναι το δικαίωμα μου
να κλάψω, και να φωνάξω
σκυφτός να αφουγκραστώ
Κανείς εδώ, κοντά μου
να μιλήσω, να κοιτάξω
και το παράθυρο κλειστό
