Πετούσα πετρες κάποτε στον ουρανό
για να πληγώσω όσους ζήσαν στα αστέρια
Ξέρω πως ειναι να έχεις κάποιο σκοπό
και να χάνεις της ζωής τα καλοκαιρια
Κοιτάξα κάτω της αβύσσου τη σκοτεινιά
αλλά το βήμα μου το έκανα πισω
Σαν διψασμένος προχωρώ στην ερημιά
δεν θέλω καμιά φωνή να ακολουθήσω
Οι ψυχές των άλλων δεν με έλκυσαν ποτέ
πόσο δύσκολο είναι να επιλέξεις
Έναν άνθρωπο σε μια αγορά σικέ
εξιδανίκευα το χάδι με τις λέξεις
Έμεινα μόνος στης ζωής το πουθενά
σαν σκιά ζητούσα τις αχτίνες του Ήλιου
Χάθηκα μές τα μάτια σου τα φωτεινά
με έσωσαν απ' τη χώρα του αιώνιου ύπνου
