Δεν θέλησα να με αποκαλούν δεσμευμένο
μου αρκεί η σκλαβιά της δουλειάς η καθημερινή
Να 'χω ζωή ανύπαρκτη, πνεύμα φυλακισμένο
σ' ένα κελί υπόγειο που το ονομάζουν ''ζωή''
Δεν θέλω να με αποκαλέσουν ποτέ σύζυγο
να παίρνω αξία με μια λέξη, από τους πάντες
Υποχρέωση η κάθε χαρά, για να ξεφύγω
απ' τα σχόλια τα κακεντρεχή, να γίνω Θερβάντες
Μου ταιριάζει ένας έντονος έρωτας μονάχα
ας κρατήσει λίγο, καλύτερα να υποφέρω
Παρά να κοιτάζω κάποιον με αγάπη τάχα
δεν είμαι καλά, όταν την κάθε μέρα την ξέρω
Δεν μου ταιριάζει να ζήσω, δεκαετιών θάνατο
χωρίς ερωτική ζωή, και χαρά πραγματική
Να ζωγραφίζω το χαμόγελο καλοσυνάτο
με ένα ξυράφι στο πρόσωπο, τι καταδίκη!
Δεν θέλω να κάνω παιδιά για να ευτυχήσω
να απασχολώ μόνο με έννοιες πλέον το μυαλό μου
Για να νιώσω έστω υπεύθυνος, να δυστυχήσω
κάνοντας απλώς το χρέος μου, για το καλό μου
Δεν μου ταιριάζει η κοινωνική σας αποδοχή
από τους ανθρώπους που ζούνε χωρίς φαντασία
Χωρίς πάθη ευγενικά, αυτό είναι διαταραχή
να μην ψάχνουν στο σπάνιο, αβίαστα την ευτυχία!
Και ύστερα λένε κυνικά οι αφανισμένοι
λόγια σκληρά σε όσους έχουν αποφασίσει
Να ζήσουν μια ζωή, χωρίς να είναι πεινασμένοι
δεν μου ταιριάζει μια παρηγοριά από χασίσι!
Και ύστερα κλαίνε, χωρίς να ακουμπάνε σε ώμους
για τη ζωή που τους επέλεξαν κάποιοι άλλοι
Μικροί παρασυρθήκαμε από άγραφους νόμους
και τι δεν θα δίναμε για μια υπέροχη ζάλη!
