4/7/20:

Δεν φοβάμαι μήπως παρεξηγηθώ
φοβάμαι μην νιώσω!
Είμαι γεμάτος
από αισθήματα που περιμένουν υπομονετικά
τη λογική ώστε να μπορέσουν
να βρούν το δρόμο τους
Είμαι γεμάτος από όνειρα μοναχικά
που περιμένουν υπομονετικά μια αγκαλιά
για να μην μετατραπούν σε ανεπιθύμητους εφιάλτες
Είμαι ένας χαμένος Εαυτός
στο χάος του κόσμου!
Μοναχικός πεζοπόρος
ανάμεσα από πλήθη αγνώστων
μια σκιά που έχει πιάσει μια γωνιά
και φοβάται ο Ήλιος μην τη δει
και την εξαφανίσει για πάντα
Είμαι άδειος!
Χωρίς την αίσθηση των χειλιών σου
και των χεριών σου την τρυφερότητα
Ένα μονάχα ζήτησα!
Να με προσμένει ένα πλατύ χαμόγελο
και δυο μάτια λαμπερά να με κοιτάζουν
σαν να έχω επιστρέψει από ένα μακρινό ταξίδι!
Κι όμως!
Επέστρεψα από τον κάτω κόσμο
αυτό που οι άλλοι ονομάζουν ζωή
Είδα πολλά στην επιφάνεια
Ανθρώπινα μέλη να επιπλέουν σε μια θάλασσα
γνωστών - αγνώστων
που προσπαθούν να αγγίξουν το ένα το άλλο
για να μην νιώθουν μόνα τους στον κόσμο
Αυτό όμως δεν είναι έρωτας!
Είναι η απόγνωση ενός πνιγμένου
που προσπαθεί μάταια να πιαστεί από κάπου
μήπως και σώσει από τα συντρίμμια του ναυαγίου του
έστω κάποια αίσθηση της ματαιότητας
την επιστροφή δηλαδή στην μοναδική
αίσθηση της ζωής!