20/2/09:

Να περιφέρεται η ψυχή σου σαν μνήμη

ανάμεσα από καιρούς κιόλας λησμονημένους

Χρόνια που δε θα γυρίσουν πίσω

Της παιδικής ανεμελιάς

της εφηβικής αγωνίας

και τα πρώτα της ενηλικίωσης

τη διστακτική γνώση.

Ώ πραγματικότητα! Μόνιμη ανατριχίλα!

Τρίξιμο δοντιών, πνιγμένες κραυγές της νύχτας

ξεσπάσματα άνευ λογικής και ξάστερης ουσίας.

Είναι η ζωή μια σκοτεινή παράλογη πορεία

σε ένα δρομάκι σε κάποιο δάσος

που έχασες τη μούσα.

Κυνηγάς το όνειρο για να αποκτήσεις αξιοπρέπεια
σέρνοντας τα πόδια σου νεκρά.

Δεν είναι η ανεμελιά μέρος της ύπαρξης μας!

Δεν είναι ποτέ το όνειρο, αυτό που πρέπει να’ σαι!

Έτσι μας έμαθαν στους καιρούς που ζήσαμε
ζητώντας απαντήσεις

από στόματα που μύριζαν σαπίλα!

Να! Κοιτάξτε εδώ ένα λουλούδι βγαίνει

από το χώμα που πατάς αυτό το ευλογημένο
Να σου θυμίζει πως η ζωή είναι επιστροφή στις ρίζες

μονάχα όταν έτοιμος κοιτάξεις τα μελλούμενα

σβηστά σαν κεριά, που θα’ ρθουν χρόνια.

Έτοιμος να’ σαι για τη λύπη!
Θα την αναγνωρίσεις!

Με την αλήθεια μοιάζει!

Γυναίκα είναι όμορφη δειλά που σε κοιτάζει!

Θα σου χαρίσει του έρωτα το δώρο της ζωής

κι ύστερα να πειστείς πως είσαι έτοιμος

για αυτό που σε προετοιμάζει!

Ο θάνατος είναι βαρύς

μονάχα πίσω σαν κοιτάξεις

όλα όσα έχτισες με τον ιδρώτα της ψυχής σου

και καταλάβεις πως πια δεν σου ανήκουν!

Πρέπει να χάσεις το Εγώ σου!
Έτσι τεράστιο που είναι

πέφτει η σκιά του απάνω σου

τρομερή σαν της ηδονής το ρίγος

για να σε εξουσιάζει!

Είναι μια μοιρασιά η ζωή με αυτούς που αγαπούμε

Ας τους χαρίσουμε λόγια όμορφα

και τα ποιήματα μας δυνατά να τους τα πούμε

Γιατί είναι αγάπη η ποίηση

και ζωής χάρισμα οι τέχνες

Ας ξεγελάσουμε τη πλήξη των ημερών μας

και νόημα να δώσουμε σε όσα θέλουμε να ζούμε!

3/2/08:

Θα αναπολήσω τις χαμένες αναμνήσεις του μυαλού μου

και θα πορευτώ προς τη σιγουριά της ζωής

Ανέπαφος, Άφοβος, Απόρθητος!

Τα σπάνια αρώματα της τέχνης που με πνίγουν

θα γεμίσουν την κάμαρα σαν προσευχή τη νύχτα

που ένιωσα πιο μόνος κι από τη σιωπή!

Κοιτώ τα αστέρια που είναι θολά

και μοιάζουν πια ξένα

σαν Όνειρα, Ελπίδες, Φαντασιώσεις,

ελπίζοντας πώς μια γυναίκα θα με ξυπνήσει το πρωί

με γλυκά φιλιά και στίχους τόσο εύθυμους

σαν τις αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας.

Έτσι πια δεν θα με ενδιαφέρει αν αυτό το σώμα

σαπίσει όπως τα φύλλα του φθινοπώρου.

Εφόσον θα έχω ζήσει τη στιγμή

θα μου είναι άχρηστη η λίγη αθανασία!

Λεπτά κομψά χέρια, αγκαλιάστε τον κόσμο μου

Χείλη γλυκά φιλήστε τις σκέψεις μου

Κι ύστερα με την ψυχή ανώφελη

τη ματαιότητα θα χλευάζω πονηρά.

Μου αρκεί η ποίηση!

Μου αρκεί ο λόγος που πονά όσο η ειλικρίνεια!

Έν αρχή ήν ο λόγος!

Όλα τα άλλα ακολουθούν βαριεστημένα

τόσο καθυστερημένα, ώσπου γίνονται ανούσια.

Πρώτα από όλα η ποίηση!

Μια ποίηση που θα στάζει σαν βροχή

πίσω από το τζάμι της ντροπής.

Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο και Χειμώνα

σάς παρακαλώ να μη με αρνηθείτε.

Δεχτείτε με καθώς η αγάπη τα ρόδα!

Κι εγώ ευτυχισμένος από την ολότητα

θα αναπνέω, θα περπατώ, θα τραγουδώ,

διότι είμαι μέρος του κόσμου κι εγώ.

Αν και απόκληρο παιδί του ανέμου

θα ενωθώ με το οξυγόνο και την αύρα

αυτή τη νύχτα, αυτή τη στιγμή!

Επιθυμώντας να κληρονομήσω την υπερηφάνεια

αντάξια του Ήλιου και της Σελήνης,

θα σταθώ υπομονετικά στη θέση που αρμόζει

σε κάθε ψυχή που άντεξε

που διαισθάνθηκε, που πόνεσε

για την Αγάπη, τη Δικαιοσύνη, την Αλήθεια!

Δεν διαφέρω από κανένα

που περπάτησε στον κόσμο αυτό

ακόμη και από την ανθρωπότητα

της πιο σκοτεινής μας ιστορίας!

Λαμπρή η προσευχή που ξεπρόβαλε σαν θήραμα

μέσα στο δάσος της καταχθόνιας και της υποκρισίας

Με έσωσε από τα βέλη της ανάγκης

που φέρνουν το θάνατο

η δύναμη που με έσπρωχνε προς το σκοτάδι.

Γι' αυτό να μη φοβάστε τη νύχτα

Είναι η έμπνευση μας και ο σκοπός συνάμα

μιας ακάματης, σεβαστής προσευχής.

Που θα χτυπήσει κάποτε το πρόσωπο μας

ώστε να αφυπνίσει το ''είναι'' μας!