Απέραντη μοναξιά!
Σαν τη γραμμή του ορίζοντα
που κοιτάζω επίμονα
καθώς εξαφανίζεται σιγά σιγά
εκείνα τα φθινοπωρινά σούρουπα
τις στιγμές που μου κάνει παρέα
η θάλασσα με τον φλοίσβο της
Εγκαταλελειμμένος, κενός
σαν παλιό ερημωμένο σπίτι
που πέθαναν οι ιδιοκτήτες του
και δεν το επισκέπτεται πια κανείς!
Με εκείνα τα κλειστά ξεθωριασμένα παράθυρα
και τις σκουριασμένες κλειδαριές στις πόρτες
Με τον ίσκιο του βαρύ σαν μνήμες
να πέφτει αθόρυβα πάνω
σε βρόμικα σπασμένα πεζοδρόμια
Νιώθω υπαρκτός μονάχα όταν
υπάρχει η αίσθηση του πόνου!
Και η θέληση διαφυγής
από μια κοινότοπη πραγματικότητα!
Ποιος ριψοκινδυνευει διαρκώς
το να επιστρέφει γυμνός
στα εθελουσία βασανιστήρια
των βιωμάτων του;
Μονάχα όποιος έχει την θέληση
να γλιτώσει τον εαυτό του
από την εθελούσια έξοδο
σε έναν τόσο έντονα λευκό κόσμο
Όπως εκείνον που καταπίνουν
οι αχτίδες ενός αφιλόξενου Ήλιου!
