19/3/18:

Δεν υπάρχει πια νόημα να ξυπνάω το πρωί!
Μου λείπει η καλημέρα εκείνη
που μου επέτρεπε να βλέπω τον Ήλιο
ακόμη και πίσω από τα πυκνά σύννεφα!
Η προσδοκία να δω την εικόνα σου
στο τέλος της κουραστικής βάρδιας
Και τα φιλιά που μου έστελνες
που ήταν η παρηγοριά της θλίψης μου
Δεν θα με κούραζε ποτέ
αυτή η γλυκιά επανάληψη!
Μονάχα η καθημερινότητα με κουράζει
αυτός ο κύκλος της ανούσιας ζωής
Η ολική απουσία της ποίησης
Η κυνικότητα χωρίς σοφία
Η κανονικότητα χωρίς αντίκρισμα
Μου λείπει έντονα η καληνύχτα εκείνη
που μου επέτρεπε να βλέπω
δίχως φυσικά εμπόδια
το μεγάλο Αυγουστιάτικο φεγγάρι!
Μια σου λέξη μονάχα
έπαιρνε από πάνω μου
το βάρος του ύπνου!
Ήθελα να κοιμηθώ για να ξεκουράσω
το σώμα που τόσο πολύ σε επιθυμούσε
και όχι όπως τώρα που απλώς αναγκάζομαι
να κλείσω τα μάτια για να αντικρίσω ξανά
μια ακόμη συνηθισμένη ημέρα!
Πριν από εσένα δεν υπήρχε πραγματική ποίηση!
Μονάχα η ευγενική, ιδεατή ατμόσφαιρα
της προσωπικής μου επιθυμίας!
Φεύγοντας πήρες μαζί σου στις αποσκευές σου
φιλιά, στίχους, νότες, αρώματα, φωτογραφίες...
Εσύ που συλλέγεις μνήμες
έχεις για πρώτη φορά στα χέρια σου
όλες τις αποδείξεις μιας πραγματικής αγάπης!
Χειροπιαστές αποδείξεις!
Όχι απλώς εικόνες μικρών πράξεων
και ηχώ άπειρων υποσχέσεων!