Μάθαμε
μόνο να εκτιμούμε
Ότι
τα βράδια επιθυμούμε
Και
πάντα μας είναι αρεστό
Όρια
η αγάπη για εμάς έχει
Και
νομίζουμε πως βρέχει
Μόνο άπ' το δικό μας ουρανό
Τα
χέρια μας δεν μαθαίνουν
Να
αγγίζουν και πεθαίνουν
Σαν
σπουργίτια μες το κρύο
Στοιβαχτήκαμε
στις πόλεις
Θέλουμε
να ξεφύγουμε μόλις
Βρούμε
ασφαλές καταφύγιο
Μόνοι
στην απέραντη σιωπή
Ασχολούμαστε
με ότι είναι ζωή
Δεν
φοβόμαστε την ειλικρίνεια
Οι
πάντες μας λένε εγωιστές
Ζούμε
για γυναίκες ευωδιαστές
Και
όχι για μια αθεράπευτη ανία
Όλοι
οι φίλοι και οι εχθροί μας
Απορούν
για τη στάση ζωής μας
Ξέρουμε
πότε ο Ήλιος θε να δύση
Ζητούμε
πράματα φανταστικά
Θέλουν
να μας λεν περαστικά
Μια
τρέλα τη ζωή έχει πια ορίσει
