17/1/22: 1:04

Ποτέ μου δεν πεθύμησα κάτι περισσότερο
από το αντίκρισμα μιας ακτής
σε κάθε εποχή του χρόνου!
Την άνοιξη για να ακούω
τον φλοίσβο της θάλασσας
καθισμένος στην άκρη του μόλου
με έναν Ήλιο από πάνω μου φιλικό
Το καλοκαίρι για να βρίσκω μια ήσυχη παραλία
και να φαντάζομαι τις ζωές των ξένων φωνών
που ακούω από μακριά
Το φθινόπωρο για να μετράω τα πλοία
απέναντι μου, καθώς χάνονται στον ορίζοντα

την ώρα της δύσης
Και να τα χαιρετάω όπως έκαναν τον παλιό καιρό
με πικρία οι συγγενείς των μεταναστών
Και τον χειμώνα για να νιώθω
την ερημιά του τοπίου τόσο δική μου
που θα μου ανήκε δικαιωματικά

κάθε εικόνα, και κάθε ήχος της φύσης

Αρκεί να νιώθω σε κάθε μου τρίχα

το ρίγος του ψύχους!

Ποτέ μου δεν πεθύμησα κάτι περισσότερο
από το άκουσμα μιας εφησυχαστικής φωνής
γεμάτη υποσχέσεις ποθητές
σαν δώρα που παίρνουν αξία

μετά το άνοιγμα τους!
Και μια λαχτάρα να φωλιάζει
σαν μικρό σπουργίτη μέσα στα σπλάχνα μου
που φυλάσσω τον πιο μεγάλο εαυτό μου!
Και τη μελωδία που ονειρεύεται κανείς
καθώς μπερδεύει τα χείλη
που προσπαθούν να ξεστομίζουν
λέξεις που για χρόνια δεν είχαν ειπωθεί!

Ακόμη και την αίσθηση της άβουλης οδύνης

που έρχεται σαν ξάφνιασμα

ύστερα από το πέρασμα ενός μεγάλου ύπνου!

Αρκεί να νιώθεις ζωντανός

με το να παίρνεις κάθε σου ευθύνη

Να λογαριάζεις την ελεύθερη βούληση

ακόμη και για ουτοπία!

Χαρά που έρχεται για να λυτρώσει τη φαντασία

δεν είναι παρά μια λύπη καλυμμένη

με φθηνά πρόχειρα αστεία!

Δεν είναι η επιθυμία τρόπος για να κοιμάσαι

στριφογυρνώντας πάνω στο κρεβάτι σου

ανήσυχος από μνήμες!