Το κενό όλο του απείρου στην ψυχή μου το έχω
κι ούτε εσύ κι ούτε ο πόνος μου δε μπορούν να μου το φράξουν.
Είμαι κάτι σαν κύμα μέσα σ’ απέραντο πέλαγο,
που ποτές δεν του γράφτηκε σ’ ακρογιάλι να φτάσει.
Ποτές σου δε με μέθυσες κερνώντας μου λαγνείες
κι ο πόνος μου δε στάθηκε ποτές ανθρώπου πόνος.
Τον ουρανό εγώ νοσταλγώ, που κάποτε είχα ζήσει,
δίχως χαρές και συφορές κι ανθρώπους, πάντα Μόνος.
κι ούτε εσύ κι ούτε ο πόνος μου δε μπορούν να μου το φράξουν.
Είμαι κάτι σαν κύμα μέσα σ’ απέραντο πέλαγο,
που ποτές δεν του γράφτηκε σ’ ακρογιάλι να φτάσει.
Ποτές σου δε με μέθυσες κερνώντας μου λαγνείες
κι ο πόνος μου δε στάθηκε ποτές ανθρώπου πόνος.
Τον ουρανό εγώ νοσταλγώ, που κάποτε είχα ζήσει,
δίχως χαρές και συφορές κι ανθρώπους, πάντα Μόνος.