28/9/10:

Περπατάμε στις απέραντες λεωφόρους μόνοι

Οι ψυχές μας μοιάζουν με φθινοπωρινά δέντρα

που τα τσακίζει ο άνεμος

και τα ξερά φύλλα τους
καρδιάς δημιουργήματα

πέφτουν βαρύγδουπα πάνω στο τσιμέντο

Νεκρά, κιτρινισμένα
από τις θλιβερές σταγόνες της βροχής

Τα δάκρυα του ουρανού πάντοτε μας συντρόφευαν!

Ο άνεμος πάντοτε μας έσπρωχνε μακριά

από τους γκρεμούς που κείτονται

σιωπηλές οι ελπίδες μας

Έχουμε για προστάτη και οδηγό

το ένστικτο της ζωής!

Δεν μας αφήνει να καταλήξουμε

εκεί που μας σπρώχνει η κακοήθεια των ανθρώπων!

Τουλάχιστον όχι εύκολα…

Γίνεται η αιτία για να γεννηθεί μέσα από τα χέρια μας

αυτό που νικά το θάνατο!

Η δημιουργία!