16/5/18:

Είναι η μνήμη μου ένας νεκρός
που του πετάνε τα πράματα του
Δεν λογαριάζει κάθε ανύπαρκτος
τι αξία έχουν τα πλήγματα του

Σκόρπια και πεταμένα δω κι εκεί
μαρτυρούν τα τόσα ξένα χέρια
Βεβήλωσαν άσκοπα καθετί
που στοιχειώνει μια μορφή αιθέρια

Λένε πως δεν έχουν πια αξία
τα προσωπικά αντικείμενα
Όμως αποκτούν πάντα ουσία
αρκεί στη ζωή κάτι να σήμαινα

Όπως εκείνα που κρύφτηκαν
περίεργα μάτια να μην τα δουν
Σε συρτάρι μυστικό κλειδώθηκαν
με ελπίδα στο χρόνο να σωθούν

Και αν κάποιο χέρι άξαφνα
κρατούσε ως δώρο αντικλείδι
μερικά ποιήματα περίτεχνα
αποκάλυψε κάθε φτιασίδι

Η μνήμη μεθώντας απόκτησε
μια κάποια τρελή προσδοκία
να νιώθει τα χάδια πεθύμησε
Ώ τι πλούσια, φαιδρή φαντασία

Για όσο θα υπάρχει ανάγκη
μνήμες με κάποιον να μοιραστείς
Στέκεσαι στην άκρη σε φαράγγι
είτε θα πέσεις, είτε θα σωθείς