24/10/17:

Βρέχει...

Ακόμη ένα σημάδι της εποχής που τελείωσε οριστικά
Κοιτάζω τους βρεγμένους δρόμους με θλίψη
και η μυρωδιά του ελάχιστου μέσα στην πόλη
βρεγμένου χώματος, ξυπνάει μνήμες!
Ο ουρανός αστράφτει και ο ήχος της βροχής
με ξαφνιάζει τόσο πολύ, που με τρομάζει
σαν μικρό παιδί που δεν έχει μάθει ακόμη τον κόσμο
Δεν ξέρω τι να προσδοκώ σε αυτή την άγνωστη σε εμένα εποχή
Μου συνέβησαν τα πάντα μες το καλοκαίρι!
Η διαπίστωση πως το επόμενο αργεί να έρθει
ένας κόμπος στο λαιμό που την ανάσα πνίγει!
Είναι και αυτός ο κρύος αέρας
που μου θυμίζει άλλες εποχές
Στιγμές που κουκουλωνόμουν μέσα στο παλτό μου
για να αποφύγω τα αδιάκριτα βλέμματα
και να προστατευθώ από τα αιχμηρά νύχια του κόσμου
Δεν αποφεύγεις όμως τον κόσμο με μια πρόχειρη κρυψώνα!
Πάντα θα βρίσκει λόγους για να εισβάλει στη ζωή σου
με ύπουλους τρόπους και κοινωφελείς σκοπούς!
Η ενθύμηση των περασμένων χρόνων
είναι μια πόρτα που πρέπει επιτέλους να κλείσει!
Έστω και αν ο φθινοπωρινός καιρός
έχει δώσει τέλος και σε αυτό το υπέροχο καλοκαίρι!

23/10/17:

Θα προσκαλέσω την μελαγχολία
σε αυτή την μίζερη φάρσα γιορτή
Είναι η μόνη που άντεξε φιλία
Είναι της αλήθειας μου η αρετή

Γιατί η χαρά που θα σου δίνουν
πάντα οι άνθρωποι που είναι ξένοι
Είναι παιχνίδι που έξυπνα στήνουν
Έχουν φαντασία αρρωστημένη

Αχ να μπορούσα να γυρίσω πίσω
να μην με βαραίνει, πέτρα ο χρόνος
Λουλούδια σε μνημείο θα αφήσω
Ενθάδε κείται... τι ύπουλος φόνος

Επιστρέφω άθελα στο σκοτάδι
Η απουσία φωτός με τρομάζει
Συ Περσεφόνη βρέθηκες στον Άδη
Ξέρω πόσο η άνοιξη σου μοιάζει

Δεν σου αξίζει καθόλου η χαρά;
τα δικά μου χέρια να σε φροντίζουν;
Τα αισθήματα έκανα φανερά
Αλλά οι ποιητές ποτέ δεν κερδίζουν

Αχ να μπορούσα να γυρίσω πίσω
να μην με βαραίνει, πέτρα ο χρόνος
Λουλούδια σε μνημείο θα αφήσω
Ενθάδε κείται... τι ύπουλος φόνος