Δεν άντεχες να είσαι μόνη
Δεν άντεχα να είμαι μόνος
Κι έτσι βρεθήκαμε μαζί
σε μια προσπάθεια
να πάψουμε να βλέπουμε πλέον
το είδωλο μας τα βράδια στον καθρέπτη
μόνο, σκυθρωπό, με δάκρυα στα μάτια
Ηθελημένα ταλαιπωρημένο
από τα βάρη της ζωής
Να φανταζόμαστε πως
καθρεπτίζονται οι σκέψεις
σαν όνειρα επάνω στην επιφάνεια του
Κι εμείς σαν ήρωες ενός τραγικού περιστατικού
επιζήσαντες ο ένας από χαρακιές από αίμα
και ο άλλος από ποιητική απαξίωση
να μοιραστούμε θελήσαμε
για μια μόλις εποχή
τις αγωνίες και τα όνειρα εκείνα
που κάνουν να μοιάζει ο Έρωτας με σωτηρία!
Εσύ είσαι αλλού, πάντα ήσουν αλλού!
Κι εγώ στο εδώ, μόνιμα να προσμένω
Εκείνη τη στιγμή που τότε ήρθε
να με σημαδέψει για πάντα!
Δεν ξεχνώ, άρα υπάρχω!
Δεν υπάρχω, άρα επιβιώνω!
Και δεν είναι γνώρισμα της ζωής
η εθελούσια απομόνωση!
Πλέον κάθομαι τα βράδια
με χιλιάδες όνειρα σβησμένα στα χέρια μου
και μου είναι τόσο δύσκολο
να τα βλέπω να μαραίνονται
τόσες χιλιάδες ημέρες μακριά σου!
Δεν άντεχα να είμαι μόνος
Κι έτσι βρεθήκαμε μαζί
σε μια προσπάθεια
να πάψουμε να βλέπουμε πλέον
το είδωλο μας τα βράδια στον καθρέπτη
μόνο, σκυθρωπό, με δάκρυα στα μάτια
Ηθελημένα ταλαιπωρημένο
από τα βάρη της ζωής
Να φανταζόμαστε πως
καθρεπτίζονται οι σκέψεις
σαν όνειρα επάνω στην επιφάνεια του
Κι εμείς σαν ήρωες ενός τραγικού περιστατικού
επιζήσαντες ο ένας από χαρακιές από αίμα
και ο άλλος από ποιητική απαξίωση
να μοιραστούμε θελήσαμε
για μια μόλις εποχή
τις αγωνίες και τα όνειρα εκείνα
που κάνουν να μοιάζει ο Έρωτας με σωτηρία!
Εσύ είσαι αλλού, πάντα ήσουν αλλού!
Κι εγώ στο εδώ, μόνιμα να προσμένω
Εκείνη τη στιγμή που τότε ήρθε
να με σημαδέψει για πάντα!
Δεν ξεχνώ, άρα υπάρχω!
Δεν υπάρχω, άρα επιβιώνω!
Και δεν είναι γνώρισμα της ζωής
η εθελούσια απομόνωση!
Πλέον κάθομαι τα βράδια
με χιλιάδες όνειρα σβησμένα στα χέρια μου
και μου είναι τόσο δύσκολο
να τα βλέπω να μαραίνονται
τόσες χιλιάδες ημέρες μακριά σου!
