Ω ποίηση!
Πόσο μα πόσο φτώχυνες!
Που είναι ο λυρισμός σου;
Ο φροντισμένος στίχος
ο ρυθμός σου;
Κάποτε ξέρω, θα βρω ξανά
δυο μάτια που θα κοιτάζουν
μέσα μου σαν να προσπαθούν
να δούν την ψυχή μου!
Δυο χείλη που θα τα φιλώ
και θα τρέμουν
καθώς θα αγγίζουν το στόμα μου
Και δυο χέρια που θα κρατούν τρυφερά
τα προσφερόμενα λουλούδια!
