Τα σεντόνια μυρίζουν έναν γνώριμο ιδρώτα
είναι η σκληρή ανάμνηση της κούρασης από τη δουλειά
Ο μοναχικός, γνώριμος ιδρώτας από το δικό μου σώμα
Ξάπλωσα να ξαποστάσω για λίγο
Δεν είχα κέφι για τίποτε άλλο
εκτός από μια σύντομη ονειροπόληση
Έπλυνα πριν μονάχα το πρόσωπο μου
μήπως και αναζητήσω την καθαρότητα
της εσωτερικής μου ματιάς
Δεν χρειάζεται να είμαι καθαρός!
Δεν είναι ανάγκη να είμαι τόσο πολιτισμένος!
Μέχρι πριν από λίγη ώρα στη δουλειά
με προσέβαλλαν με την παρουσία τους
όσοι ξέρουν αρώματα να φορούν ταιριαστά
στις ήδη βδελυρές τους υπάρξεις
Ξέρουν να φορούν τα σιδερωμένα πουκάμισα
κι εγώ την ταπεινή ποδιά του ανειδίκευτου
Έχω όμως για όπλο μου την καθαρότητα
της ποιητικής μου συνείδησης!
Εκείνης που ξέρει να παρηγορεί
και να συντροφεύει με λίγους στίχους
Όχι όμως πάντα εύθυμους
Η ευθυμία ανήκει πάντα σε όσους δεν αξίζουν
την σιωπηλή ανάσα του ανέμου
που μοιάζει να μην λέει τίποτα
Όμως ανάλογα από τη θερμότητα της
μπορείς να καταλάβεις αν τα λόγια που ειπώθηκαν
ήταν κάποιου φίλου ή εχθρού
Τα σεντόνια μυρίζουν από τον ιδρώτα μου
όμως δεν έχω διάθεση να δείξω πολιτισμένος
Ο πολιτισμός είναι τόσο υποκριτικός!
Ξέρει να κρύβεται πίσω από μια απομίμηση ανθρώπου
Κι εγώ ύστερα από μια ξαφνική διέγερση του μυαλού
προσπαθώ να αποτυπώσω αυτούς τους στίχους
πάνω στο φθηνό βιομηχανικό χαρτί
ελπίζοντας να του δώσω λίγη αξία
Μόνος, ξαπλωμένος στης κάμαρας τη σιωπή
ακούω τη μουσική από ένα πιάνο
Αυτή τη διάθεση έχω αυτή την ώρα
την κατηγορητέα από του ξένους
σπάνια ανθρώπινη μοναχικότητα
Εκείνη του αργόσχολου ποιητή
που ξέρει να οσφραίνεται
τη μυρωδιά του σώματος του
πάνω στα ήδη λερωμένα σεντόνια
Μια μυρωδιά όμως δεν είναι ποτέ αρκετή
Μια ανάσα δεν είναι ποτέ αναζωογονητική
Χρειάζεται και άλλο σώμα αυτό το ποίημα
Χρειάζεται και άλλη ανάσα αυτή η σιωπή
Είναι μια αποσυντεθημένη υπαρξιακή οντότητα
με τη μορφή μιας ίσως εγωιστικής ιδιοτέλειας
Μοιάζω να μην γνωρίζω με βεβαιότητα
τι είναι αυτό που με σπρώχνει να γράψω
Ίσως είναι η αμφιβολία για τον εαυτό μου
που μου αφήνει περιθώρια βελτίωσης
Ίσως απλώς δικαιολογούμαι φθηνά
ώσπου να ωριμάσω μέσα στην μοναχικότητα
αυτής της μικρής, κρύας κάμαρας
Θέλω μάλλον να παρηγορήσω τη μοναξιά
αυτού του κουρασμένου βρώμικου σώματος
με κάτι όμως που προέρχεται από μένα τον ίδιο
Όχι άλλα ψέματα! Σιχάθηκα τους μύθους!
Θέλω να νιώσω την παρουσία του εαυτού μου
για να νιώθω λιγότερο μόνος!
είναι η σκληρή ανάμνηση της κούρασης από τη δουλειά
Ο μοναχικός, γνώριμος ιδρώτας από το δικό μου σώμα
Ξάπλωσα να ξαποστάσω για λίγο
Δεν είχα κέφι για τίποτε άλλο
εκτός από μια σύντομη ονειροπόληση
Έπλυνα πριν μονάχα το πρόσωπο μου
μήπως και αναζητήσω την καθαρότητα
της εσωτερικής μου ματιάς
Δεν χρειάζεται να είμαι καθαρός!
Δεν είναι ανάγκη να είμαι τόσο πολιτισμένος!
Μέχρι πριν από λίγη ώρα στη δουλειά
με προσέβαλλαν με την παρουσία τους
όσοι ξέρουν αρώματα να φορούν ταιριαστά
στις ήδη βδελυρές τους υπάρξεις
Ξέρουν να φορούν τα σιδερωμένα πουκάμισα
κι εγώ την ταπεινή ποδιά του ανειδίκευτου
Έχω όμως για όπλο μου την καθαρότητα
της ποιητικής μου συνείδησης!
Εκείνης που ξέρει να παρηγορεί
και να συντροφεύει με λίγους στίχους
Όχι όμως πάντα εύθυμους
Η ευθυμία ανήκει πάντα σε όσους δεν αξίζουν
την σιωπηλή ανάσα του ανέμου
που μοιάζει να μην λέει τίποτα
Όμως ανάλογα από τη θερμότητα της
μπορείς να καταλάβεις αν τα λόγια που ειπώθηκαν
ήταν κάποιου φίλου ή εχθρού
Τα σεντόνια μυρίζουν από τον ιδρώτα μου
όμως δεν έχω διάθεση να δείξω πολιτισμένος
Ο πολιτισμός είναι τόσο υποκριτικός!
Ξέρει να κρύβεται πίσω από μια απομίμηση ανθρώπου
Κι εγώ ύστερα από μια ξαφνική διέγερση του μυαλού
προσπαθώ να αποτυπώσω αυτούς τους στίχους
πάνω στο φθηνό βιομηχανικό χαρτί
ελπίζοντας να του δώσω λίγη αξία
Μόνος, ξαπλωμένος στης κάμαρας τη σιωπή
ακούω τη μουσική από ένα πιάνο
Αυτή τη διάθεση έχω αυτή την ώρα
την κατηγορητέα από του ξένους
σπάνια ανθρώπινη μοναχικότητα
Εκείνη του αργόσχολου ποιητή
που ξέρει να οσφραίνεται
τη μυρωδιά του σώματος του
πάνω στα ήδη λερωμένα σεντόνια
Μια μυρωδιά όμως δεν είναι ποτέ αρκετή
Μια ανάσα δεν είναι ποτέ αναζωογονητική
Χρειάζεται και άλλο σώμα αυτό το ποίημα
Χρειάζεται και άλλη ανάσα αυτή η σιωπή
Είναι μια αποσυντεθημένη υπαρξιακή οντότητα
με τη μορφή μιας ίσως εγωιστικής ιδιοτέλειας
Μοιάζω να μην γνωρίζω με βεβαιότητα
τι είναι αυτό που με σπρώχνει να γράψω
Ίσως είναι η αμφιβολία για τον εαυτό μου
που μου αφήνει περιθώρια βελτίωσης
Ίσως απλώς δικαιολογούμαι φθηνά
ώσπου να ωριμάσω μέσα στην μοναχικότητα
αυτής της μικρής, κρύας κάμαρας
Θέλω μάλλον να παρηγορήσω τη μοναξιά
αυτού του κουρασμένου βρώμικου σώματος
με κάτι όμως που προέρχεται από μένα τον ίδιο
Όχι άλλα ψέματα! Σιχάθηκα τους μύθους!
Θέλω να νιώσω την παρουσία του εαυτού μου
για να νιώθω λιγότερο μόνος!
