13/3/18:

Ας ερχόσουν για λίγο...
μονάχα για να δω το πρόσωπο σου
Πίστεψε με δεν θα σε άγγιζα!
Θα μου αρκούσε να ξέρω
πως συνεχίζεις να υπάρχεις
και χωρίς εμένα!
Ακόμη και μπροστά σου
θα ήμουν η αλαφροΐσκιωτη μορφή
ενός κάποτε φλογερού εραστή
η αμυδρή ανάμνηση
μιας διαφορετικής ζωής
Θα ήθελα να αντικρίσω ξανά
εκείνα τα μάτια που τρεμόπαιζαν
από συγκίνηση όποτε αγκάλιαζα
τις σκοτεινές σου σκέψεις
Έχω θυσιάσει τα πάντα
εξαιτίας των αναμνήσεων που μου χάρισες!
Προβάλλω χωρίς ντροπή
τη θλίψη μου για τα αδικοχαμένα
συναισθήματα μου
με το ρίσκο να μην καταφέρω
να προσελκύσω κάποια άλλη στη ζωή μου!
Ας ερχόσουν για λίγο...
έστω σαν πόνος
που δίνει έναυσμα στην έμπνευση
και αποδεικνύει πως υπάρχει
ένα σώμα που νιώθει, άρα έχει ακόμη Ζωή!
Κι ας με σκοτώνει αργά...
Θα ήθελα να φορούσες
εκείνο το ασπρόμαυρο φόρεμα
που ταίριαζε τόσο πολύ στην σπάνια σου φύση!
Θα ήθελα στον ερχομό της άνοιξης
να έφτιαχνα με λουλούδια
ένα στεφάνι που θα στόλιζε
τα απαλά και μακριά μαλλιά σου!
Αχ, πόσο θα ήθελα να σε δω να χαίρεσαι
την ομορφιά του δάσους
σαν μια νεράιδα στα λευκά ντυμένη
να περπατάς με χορευτικά βήματα
επάνω στο φρέσκο γρασίδι
Αλλά ξέρω πως δεν θα έρθεις ποτέ ξανά!
Μονάχα σαν όνειρο επιθυμητό
θα με ξυπνάς τις νύχτες
και θα' σαι η θλίψη
που μου βαραίνει τις ημέρες
Νιώθω το σώμα μου βαρύ
σαν να κρέμεται από μια θηλιά
δεμένη πάνω σε ένα δέντρο
Σύμβολο ζωής, ειρωνεία θανάτου!
Αναζήτησα ξανά παρηγοριά στη φύση!
Όπως κάποτε που μου έλειπε η αγκαλιά
τις μοναχικές και άδειες νύχτες...
Μπροστά στη θάλασσα εκείνη
που έγραψα το πρώτο σου ποίημα
προσμένω υπομονετικά
να νιώσω τον βόρειο άνεμο
με την ελπίδα πως κλείνοντας τα μάτια
θα μου ξυπνήσουν οι μνήμες
φέρνοντας μου ως δώρο
την ανεπαίσθητη μυρωδιά σου
αποδεικνύοντας το όλον του κόσμου!