Βρήκατε κάποιες νέες λέξεις για να μας μάθετε
αυτή είναι η νέα τάξη που μας επιβάλλετε
Να μη νιώθουμε, ελπίζουμε, καν επιβιώνουμε
μονάχα να υποτασσόμαστε, να ριζώνουμε
Συνεχώς δίνετε αξία στα αποβράσματα
μαθαίνετε απέξω δήθεν τα λαϊκά άσματα
Γεμίζετε την ανυπαρξία σας με σκουπίδια
ανακυκλώνετε στείρο χώμα και αποκαΐδια
Μόνο να τρέχουμε συνεχώς για τα αυτονόητα
Μόνο να ζητιανεύουμε για τα αδιανόητα
τα ανθρώπινα
τα ελεύθερα
τα δημοκρατικά μας φυσικά δικαιώματα
που μας στερείτε
διότι μισείτε
καθετί ζωντανό αντικαθίσταται με πτώματα
Τι κάνετε πάντα εσείς οι άνθρωποι οι απλοί
γυρεύετε λόγους να δικαιολογείτε τη σιωπή;
Μούγκα και υποκύψεις, μονάχα μένεις στις ρήσεις
κραυγή δεν ακούγεται σε ανοιχτές εγχειρήσεις!
Όλοι οι δήθεν με λένε εύκολα αναρχικό
πως να εξηγήσεις πως έχουν καθεστώς αυταρχικό
Ποδόσφαιρο και τα reality το μυαλό σου συρρικνώνουν
σκοτώνουν τη φαντασία και την τέχνη πληγώνουν
Κι εμείς διψάμε να νιώσουμε άφοβα τη βροχή
Κι εγώ θυμάμαι πως έχει από χρόνια κατοχή
Τα πράματα
δεν γεμίζουν
τα τραύματα, καθώς ήσυχα μας κοιμίζουν
συνειδήσεις
αν το αποφασίσεις
Καταλάβετε το πως επίτηδες μας χωρίζουν!
Το καλοκαίρι πλησιάζει νιώθω πως έχω χαθεί
μέσα σε στίχους που με ιδρώτα έχουν παραχθεί
Και στοχεύουν τους πάντες, δεν διακρίνουν τους λίγους
απευθύνονται σ' όλους, γονείς, νέους και εφήβους!
Δεν κοιμάμαι εύκολα γιατί πάντα ανησυχώ
όχι αν κλείδωσα την πόρτα, μα αν θα πρέπει να ανεχθώ
Κρύβομαι, θλίβομαι, να ξέρω πως δεν υπάρχω
κι όμως μένω ακίνητος ενώ μέλλον δεν θα 'χω!
Η ελπίδα δεν έχει την αξία της προσδοκίας
βρίσκεται σε φοβισμένα μυαλά της αχρηστίας
είναι καιρό φυλαγμένη
παραμένει φιμωμένη
Θα ξυπνήσει μια μέρα για να σας φέρει νέο φως
Αυτή είναι η ουσία
μεθάμε με αμβροσία
Και η επιμονή, ο μόνος τίμιος της ζωής σκοπός!
Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια να μου λένε σώπα
Ποιοι; Εκείνοι που με ταΐζουν με νόμιμη ντόπα
Εγώ θα το φωνάζω πως: ''δεν γίνομαι πείραμα!''
Κόψτε τις πίπες! Σας μοιάζω εγώ για θήραμα;
Γελάς μαζί μου, λες πως μιλάω υποθετικά
Άνοιξε τα μάτια σου! Μας εξοντώνουν μεθοδικά!
Εμπιστεύεσαι τους δημοσιογράφους, τα κανάλια
Για κοίταξε μες τον καθρέπτη τα δικά σου χάλια!
Πάρτο απόφαση, το φθινόπωρο ξανά μαντρώσου
και να μην ξεχνάς όπου και να πας το φίμωτρο σου!
Στείλε μήνυμα και δώσε στο κράτος αναφορά
Μην ανασαίνεις, μην ησυχάζεις! Πράματα νοσηρά!
Καλό παιδί, εμβολιάσου γίνε υπεύθυνος κι εσύ
θα σε πείσουν οι προπαγανδιστές με το φόβο που ζει
Μέσα σε κάθε κύτταρο σου που πεθαίνει, φτιάξε μνήμα
Το να διαμαρτύρεσαι στο διαδίκτυο σε καθιστά θύμα!
Ζεις χωρίς ενσυναίσθηση, μέσα στην αναισθησία
Άνθρωπος είσαι; Αναρωτήσου, ή απλώς οπτασία
Δεν έχεις δακρυγόνους αδένες, για αυτό δεν λυπάσαι
Μην κρύβεις τον πόνο, δεν αποδεικνύει πως δεν φοβάσαι!
Ιδού τα αποτελέσματα όταν δεν υπάρχει πυγμή
κατοικείς μόνιμα σε ένα ταλαιπωρημένο κορμί
Που είναι ο εγκέφαλός σου; Άγνωστο το πρόσωπο σου
Μην χαμογελάς, έτσι δικαιολογείς το διωγμό σου!
