19/3/19:

Δεν ήμουν ποιητής πριν σε γνωρίσω!
Ήμουν μια αμυδρή αχτίδα ενός ασήμαντου ήλιου
που χωνόταν στις σκιές και αναζητούσε
απεγνωσμένα ένα δάκρυ
για να το φωτίσει και να το στεγνώσει!
Ήμουν μια άσημη κραυγή
που κανείς κοντινός μου δεν μπορούσε να ακούσει
Ένα νεκρό ρόδο κρυμμένο σε ένα συρτάρι
και μελάνι που μόλις φαινόταν
ξεχασμένες λέξεις από τον χρόνο
Ήμουν κάτι λιγότερο από άνθρωπος
Ένας ξεχασμένος άνδρας
Φιλιά και χάδια υπήρχαν μόνο στη φαντασία μου
Και ροδισμένα σώματα μακριά μου
Ήμουν φτωχός χωρίς εσένα!
Κοιμόμουν από ανάγκη
και ξυπνούσα από συνήθεια
Έγραφα με στυλό πάνω στους δρόμους
λόγια που δεν μπορούσε κανείς να δει
και να διαβάσει!
Ήμουν μια επώδυνη ντροπή της ζωής!
Περπατούσα στο χλωρό χορτάρι μόνος
και ενώ αισθανόμουν τη γή
σαν ανατρίχιασμα μέσα μου
ο πόθος μου παρέμενε μια διαφυγή
από την πραγματικότητα
και ποτέ ένα πάθος!
Ήμουν...
Χάρη σε Εσένα έμαθα πως είναι
να σου λείπει κάτι που κάποτε υπήρξε
η πιο όμορφη 
η πιο αληθινή
πραγματικότητα!