Είμαστε μόνοι
Ως τη δύση
Βρώμικο χιόνι
Πέρα απ τη φύση
Στης πόλης που δεν κοιμάται
Βράδυ βουβό
Ένα παιδί που απολογιέται
Μοναχικό
Είμαστε αέρας
Που ξεχνιέται
Όψη φοβέρας
που τυραννιέται
Στης φύσης καμία υποψία
Ευχάριστης ζωής
Ρισκάρουμε στην απιθανότητα
Της επιστροφής
Χωρίς ελπίδες
Εποφθαλμιούμε πόνο
Κρυφές ανατριχίλες
Πριν το φόνο
Τον εαυτό μας αναζητούμε
Λίγο πριν το κενό
Την φαντασία χρησιμοποιούμε
Για να μην είναι βατό
Πέρα πιο ψηλά
Υπάρχει σε βουνό
Όνειρα απατηλά
Ποτάμι στεγνό
Ύστερα γνωρίζουμε την όψη
Ενός θεού μοναδικού
Είμαστε ένοχοι, έχουμε κλέψει
Δόξα θανάτου μαρτυρικού
