Ποιητική

Τα βράδια στοχαζόμαστε τον ήλιο

Διαβάζουμε τα ποιήματα μας

και ανοίγουμε των αναμνήσεων μας το συρτάρι

Σε κάποιο βιβλίο προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους χαρακτήρες

τους λογοτέχνες να θαυμάσουμε σαν φίλους

Ψάχνουμε να βρούμε το γιατρικό της ξεχωριστής μας μελαγχολίας

μέσα από τους στίχους των αυτοχθόνων!

Η πραγματικότητα μας απομονώνει όλο και περισσότερο

Μέρα με τη μέρα μας καθηλώνει στο κρεβάτι μας δεμένους

με συρμάτινα σχοινιά που μας ματώνουν τα χέρια.

Η φαντασία μας οργιάζει σαν θυμωμένο παιδί
που επιμένει να κάνει το δικό του!

Μας ελέγχει πονηρά με πρόφαση την λύτρωση μας!

Και εμείς πεπεισμένοι για την ειλικρίνεια της

βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στο δικό μας κόσμο

όπου νιώθουμε ισχυροί μέσα από τη δημιουργικότητα μας.

Όταν όμως ο λήθαργος της ματαιοδοξίας μας, διαλύσει

από τη κρυφή σημασία της ζωής, ξαφνικά γινόμαστε ταπεινοί!

Η ανθρώπινη φύση μας μοιάζει με αστείο

που εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε στα αστεία!

Ψάχνουμε να βρούμε τους φίλους μας

και τους ανύπαρκτους έρωτες μας μέσα στα βιβλία.

Σκεφτόμαστε πώς θα ήταν να είχαμε μπροστά μας

όλους εκείνους που το έργο τους εκτιμούμε!