Θα ήθελα να επιστρέψω
στις τελευταίες στιγμές
της παιδικής μου ηλικίας
Λίγο πριν η εφηβεία με γεμίσει
με έμμονες σκέψεις
και στραφεί η ζωή
σε νέες στεναχώριες
Σε αγωνίες που δεν με είχε προϊδεάσει
η σύντομη μέχρι τότε εμπειρία
Να επιστρέψω στις μοναχικές στιγμές
που πέρασα μαζί
με το τελευταίο μου παιχνίδι
και στις βόλτες που έκανα
με το τελευταίο μου ποδήλατο
Σε μια εποχή που οι ανάγκες ήταν λίγες
και οι θλιβερές σκέψεις μικρές
περαστικές σαν την αίσθηση του αέρα
στο λείο νεανικό μου πρόσωπο
Θα ήθελα να επιστρέψω
στα πρώτα μου δειλά σκιρτήματα
και στα πρώτα όνειρα
που τελειωμό δεν είχαν
Διότι η πρώτη νεότητα
δεν έχει την αίσθηση της υποχρέωσης
και της ευθύνης
πάρα μόνο την βαθιά επιθυμία
της εξέλιξης και της ευδιαθεσίας
Αχ τι ψευδαίσθηση τότε
πως η μόνιμη μελλοντική απασχόληση μου
θα ήταν η έγνοια ενός έρωτα
όπως αυτούς που μας έμαθαν οι ταινίες
ή τα εφηβικά μας βιβλία
Έτσι βυθίστηκα για καιρό στη θλίψη
εξαιτίας των ανύπαρκτων αυτών στιγμών
της απουσίας ενός συντροφικού δειλινού
και της ανούσιας αθωότητας
των δήθεν καλοπροαίρετων προσώπων
που συνέχιζα να τα κοιτάζω στα μάτια
σαν να επρόκειτο για κάποιο θαύμα
η σπανιότητα της καλοσύνης
Τώρα πλέον επέλεξα
στην προχωρημένη ενήλικη ζωή μου
-την δίχως ανθρώπους-
την αναγκαιότητα του να δίνεσαι
με τυφλή εμπιστοσύνη
στους σύντομους έρωτες που ζεις
χωρίς όμως τις απαισιόδοξες σκέψεις
ενός άδοξου τέλους
που σε προετοιμάζουν
για την παροδικότητα τους
ώστε η θλίψη σου να μην γίνει
μελλοντική σου ασχολία
όταν η μοναξιά σου επιστρέψει
Η πραγματικότητα συνθλίβει
κάθε μου στιγμή αθώων σκέψεων
με τον κυνισμό που της επιτρέψαμε
να μας αφυπνίσει βίαια
μήπως και σωθούμε στην πορεία της ζωής
και δεν αφεθούμε σαν σκισμένα πανιά
σε εκείνο το μικρό καράβι
που τραγουδούσαμε μικροί
στο έλεος του κάθε ανέμου!
