Παιδική χαρά

Έχουμε πια μεγαλώσει, γίνονται τα χρόνια πιο αισθητά
η ζωή έπαψε να μοιάζει, με ανέμελη παιδική χαρά
Νοιώθουμε πως αυτό το περιορισμένο σώμα δεν μας αρκεί
Οι ψυχές μας πουλιά παγιδευμένα, σε ενήλικο κορμί

Δεν είναι πάντα οι ευθύνες, εκείνες που πρόωρα γερνάνε
αλλά οι τύψεις για το παρόν, που άθελα μας κουβαλάμε
Δεν μας αφήνουν να χαρούμε, όπως θα πρέπει τη ζωή μας
και οδεύουμε κενά ανδρείκελα, προς την καταστροφή μας

Τραμπαλίζομαι μονάχος, χωρίς πια να χρειάζομαι εαυτό
κάποτε πίστευα πως με την κούνια, θα φθάσω τον ουρανό
Είχα μάθει πως όταν ανέβαινα, της τσουλήθρας τα σκαλιά
θα γλιστρούσα προς τα χαλίκια, γεμάτος ειλικρινή χαρά

Σε γρήγορους γύρους, τα γνώριζα αμέσως όλα τα παιδιά
όμως οι φιλίες χάθηκαν, σαν της άνοιξης την ευωδιά
Νόμιζα πως οι γεμάτες ημέρες, θα κρατούσαν για πάντα
άξαφνα τελείωσαν, σαν φθηνή, αποκριάτικη γιρλάντα