Τα ωραιότερα ποιήματα
Τα έγραψα από τότε που σε έχασα!
Οι μνήμες ένας καθρέπτης
σπασμένος στο πάτωμα
Περπατώ ξυπόλυτος
πάνω στα θραύσματα
Με κόβουν, πονάω, συνεχίζω
Αίμα παντού!
Μικρές θυσίες απουσίας ζωής!
Και αν τα αγγίξω για να τα μαζέψω
φοβάμαι πως δεν θα μπορώ από τις πληγές
να γράψω ξανά για εσένα!
Για αυτό συνεχίζω να περπατώ!
Ξέρω πως χωρίς χέρια
δεν είμαι τίποτα!
Έχω συνηθίσει στη θέα του αίματος!
Εκείνη που τρομάζει όλους εσάς
που μιλάτε για θυσίες τόσο εύκολα
σαν να τις έχετε κάνει!
Όσο εσείς μιλάτε...
Εγώ βάζω όλο μου το βάρος
πάνω στα θραύσματα!
Και δεν υπάρχει κάτι το τελετουργικό σε αυτό!
Μονάχα η απόφαση να περπατήσω
νιώθοντας τα κοψίματα βαθιά
και τον πόνο σαν χορδές εκείνης της άρπας
που τελικά σε κάνει να απαγγέλλεις
σαν εκείνο το αηδόνι
ποιήματα που γράφτηκαν για άλλους!
Τα ωραιότερα ποιήματα
τα έγραψα ματώνοντας
Στάζοντας δάκρυα αλμυρά
πάνω στις πληγές των ποδιών μου!
Κανείς δεν σεβάστηκε το νόημα
της εθελούσιας θυσίας!
Κανέναν δεν αφορά ο προσωπικός πόνος!
Η απουσία της ενσυναίσθησης
ασθένεια χωρίς θεραπεία!
Ζητώ μονάχα την αίσθηση γαλήνης
μιας αγκαλιάς που δεν θα διστάσει
να λερώσει τα χέρια της επάνω μου!
