16/2/18:

Ο Έρωτας λύπης απόσταγμα
Μονόγραμμα αγαπημένης
πάνω στης χαράς σου το μνήμα
Αγριόχορτα αγκαθωτά
κρυμμένα καλά
ανάμεσα στα ανθισμένα
δίχως άρωμα λουλούδια
Το πένθος ενός ποιητή!
Η στέρηση ενός εραστή!
Τι ειρωνεία!
Κάτω από τον πεντακάθαρο
νυχτερινό ουρανό
ξαπλωμένος πάνω στο δροσερό
υγρασιασμένο χορτάρι
να φαντασιώνεσαι
κρατώντας το δικό σου χέρι
πως κρατάς ένα άλλο!
Πως αγγίζεις ένα γυναικείο κορμί
και πως κοιτάζεις γυρνώντας στο πλάι το κεφάλι
τη λάμψη εκείνων των φλογερών ματιών
που κάποτε φώτιζαν τις σκοτεινές σου νύχτες!
Όλα είναι παροδικά σε αυτή τη Ζωή!
Τίποτε δεν διαρκεί για πάντα!
Ακόμη και η εξιδανίκευση
των επιφανειακά όμορφων συντρόφων!
Είναι μάταιο το να πιστεύεις
πως όλοι οι άνθρωποι αξίζουν την Αγάπη!
Υπάρχουν και εκείνοι
που δεν τους έμαθε κανείς
να αγαπάνε πάνω από όλα τον ίδιο τους τον Εαυτό!
Η νοσταλγία είναι η τιμωρία της μνήμης!
Και η ισόποση λύπη της χαράς
που κάποτε αξιώθηκες να νιώσεις!