Όταν θα ξεκινήσει το ταξίδι της ψυχής μου
και τη ζωή όπως λένε θα τη δω σαν ταινία
Βουβά θα με συνοδέψουν, αρχή της εποχής μου
σαν μια τελευταία, αγνή, και σπάνια κοινωνία
Η σιωπή σημαίνει το τέλος του κόσμου για μένα
και την αρχή ενός ταξιδιού, δίχως καν χάρτη
Όσοι άνθρωποι μου έδωσαν φιλιά προδομένα
δεν θα λυπούνται, δεν ένιωσαν για εμένα κάτι
Ο τελευταίος μου προορισμός ο παράδεισος
έζησα αγαπώντας, χωρίς να αγαπιέμαι
Ίσως είναι προτιμότερη μια κενή άβυσσος
παρά μόνο να αναπνέω για να ξεγελιέμαι
Απ' τον ουρανό θα βλέπω τον κόσμο που ζει το ψέμα
από εκεί ψηλά, τους ανθρώπους μου θα χαιρετώ
Θα με ξεχάσουν, παραδομένοι σε δυνατό ρέμα
για να φύγω ένα όνειρο μου είναι αρκετό
Η ζωή μας είναι ένα σύντομο παραμύθι
ακούς, πιστεύεις λόγια μεγάλα, που σε προσπερνούν
Δυνατή, χαώδης πάντα, η βουή από τα πλήθη
ζώντας χλιαρά, όλοι τον αργό θάνατο, καρτερούν
Το παράπονο μου, πως η κακία των ανθρώπων
δεν πρόκειται για το καλό να πάψει να υπάρχει
Ελπίζω ύστερα από παρέλαση προσκόπων
η αγάπη στις καρδιές πολλών, πρώτη θέση να’ χει
Με ένα τραγούδι οικτρό, θα αποχαιρετήσω
μια άδεια ζωή, που τις αναμνήσεις τις έκαψα
Μήπως ξεχάσω τι με έκανε να αγαπήσω
κάθε πικρή στιγμή που με δάκρυα ποίημα έγραψα
Το ξέρω πώς δεν πρόλαβα να δω θαύματα πολλά
δεν εκμεταλλεύτηκα τη ζωή πού χαρίστηκε
Αυτά τα λάθη ήταν για μένα σημάδια καλά
μα η καρδιά μέσα μου, αρκετά δοκιμάστηκε
και τη ζωή όπως λένε θα τη δω σαν ταινία
Βουβά θα με συνοδέψουν, αρχή της εποχής μου
σαν μια τελευταία, αγνή, και σπάνια κοινωνία
Η σιωπή σημαίνει το τέλος του κόσμου για μένα
και την αρχή ενός ταξιδιού, δίχως καν χάρτη
Όσοι άνθρωποι μου έδωσαν φιλιά προδομένα
δεν θα λυπούνται, δεν ένιωσαν για εμένα κάτι
Ο τελευταίος μου προορισμός ο παράδεισος
έζησα αγαπώντας, χωρίς να αγαπιέμαι
Ίσως είναι προτιμότερη μια κενή άβυσσος
παρά μόνο να αναπνέω για να ξεγελιέμαι
Απ' τον ουρανό θα βλέπω τον κόσμο που ζει το ψέμα
από εκεί ψηλά, τους ανθρώπους μου θα χαιρετώ
Θα με ξεχάσουν, παραδομένοι σε δυνατό ρέμα
για να φύγω ένα όνειρο μου είναι αρκετό
Η ζωή μας είναι ένα σύντομο παραμύθι
ακούς, πιστεύεις λόγια μεγάλα, που σε προσπερνούν
Δυνατή, χαώδης πάντα, η βουή από τα πλήθη
ζώντας χλιαρά, όλοι τον αργό θάνατο, καρτερούν
Το παράπονο μου, πως η κακία των ανθρώπων
δεν πρόκειται για το καλό να πάψει να υπάρχει
Ελπίζω ύστερα από παρέλαση προσκόπων
η αγάπη στις καρδιές πολλών, πρώτη θέση να’ χει
Με ένα τραγούδι οικτρό, θα αποχαιρετήσω
μια άδεια ζωή, που τις αναμνήσεις τις έκαψα
Μήπως ξεχάσω τι με έκανε να αγαπήσω
κάθε πικρή στιγμή που με δάκρυα ποίημα έγραψα
Το ξέρω πώς δεν πρόλαβα να δω θαύματα πολλά
δεν εκμεταλλεύτηκα τη ζωή πού χαρίστηκε
Αυτά τα λάθη ήταν για μένα σημάδια καλά
μα η καρδιά μέσα μου, αρκετά δοκιμάστηκε
