Αν χάσεις φίλο,
άνοιξε μονοπάτι
Που θα σε οδηγεί στο
δάσος μέσα σου
Κι αν μοιάζει σαν
ψέμα, μια οφθαλμαπάτη
Η μορφή που θα
συναντήσεις στο τέρμα σου
Δεν θα σου είναι πια
εχθρός η εσχάτη
μνήμη που έχει
χαράξει το δέρμα σου
Κάθε άνθρωπος μας, να
ξέρεις πως είναι
λάμψη από ένα μακρινό
αστέρι
Σημασία πλέον στον
ουρανό δίνε
Όταν τον κοιτάζεις
εκείνος το ξέρει
Κι αν νομίζεις πως το
άγονο χώμα
Είναι το τέλος που
δεν θα αποφύγεις
Πάντα να έχεις μες τα
μάτια σου χρώμα
Και ποτέ ξανά τον
πόνο σου μην πνίγεις
