26/12/19:

Να χεις ποίηση μέσα σου!
Το σώμα μιας γυναίκας
είναι ένα ταξίδι σε θάλασσα
η κίνηση του σε παρασέρνει
σε κόσμους ξένους, μαγευτικούς
ώστε να γεμίζεις ιστορίες
όπως οι ναυτικοί τα περασμένα χρόνια
Να δημιουργείς το μύθο
να τον διατηρείς και να τον μεταδίδεις
από στόμα σε στόμα
όπως το φιλί!
Και η αίσθηση των τρεμάμενων ηδονών
θρησκεία πιστευτή του κόσμου όλου
μυστικά κρυφή, δοξαστικά παγανιστική
Χωρίς ενοχές και φόβους
δικαιώνεται το σώμα
Χωρίς κεκαλυμμένες σιωπές
και λόγια περιττά
Μονάχα τα μάτια λένε την αλήθεια!
Εκείνος που σέβεται τη Ζωή
είναι εκείνος που γεύεται τη στιγμή
Τίποτε περισσότερο δεν αξίζει
παρά μονάχα να χεις ποίηση
στον Έρωτα!

19/10/19:

Ένα καλοκαίρι ολάκερη η ζωή μου!
Τρεις μήνες που έμοιαζαν με τρεις ζωές
Ήρθες και έφυγες σαν μια ακόμη εποχή
και νόμιζα πως θα επέστρεφες ξανά
μετά από έναν ολόκληρο χρόνο
όπως κάθε άλλη εποχή
Δεν ήρθες όμως ποτέ ξανά!
Κι εγώ που πρόσμενα την αίσθηση του φιλιού
πάνω στα χείλη μου
όποτε ο νοτιάς σήμαινε την κυριαρχία του Ήλιου
Νιώθω τον βοριά το φθινόπωρο
και την υγρασία ως τα κόκαλα μου
όπως τότε που με άφησες
με πρόσχημα πως σου αρκούσε ένα μονάχα καλοκαίρι
εσύ που λόγια μεγάλα έλεγες
πως δεν θα με αφήσεις!
Αλλά αξίζω κάτι περισσότερο από μια εποχή
μια λέξη, ένα περαστικό χάδι, και ένα δάκρυ
Αξίζω το χαμόγελο που δεν σβήνει
εκείνο που αντιστέκεται πεισματικά στη θλίψη
Και ένα δώρο φτιαγμένο από τα χέρια σου
κάτι μικρό που όμως θα εκφράζει την Αγάπη!
Αξίζω το ερωτικό παιχνίδι
χωρίς κανόνες και ανούσιους περιορισμούς
Αυτά είναι για όσους νομίζουν
πως η ζωή είναι μια επανάληψη του κόσμου γύρω τους!
Όχι! Η ζωή είναι η έντονη επιθυμία να φεύγεις μακριά
από ανόητες υποχρεώσεις και ευθύνες
Για αυτό ερωτεύθηκα εκείνο το χέρι
που με τράβαγε μακριά από την καθημερινότητα
Εκείνο το απαλό χέρι που ήξερε να αγγίζει τρυφερά
να παρηγορεί κάθε μαύρη σκέψη
και να εξαφανίζει κάθε βεβαιότητα

8/10/19:

Μην μου μιλάς!
Πάψε πια να μου μιλάς!
Έχασαν οι λέξεις την μαγεία τους πια
την δυναμική τους
τη σημασία τους
Εγώ που πίστευα κάποτε τόσο πολύ στις λέξεις
έχασα πια την πίστη μου
Τις φοβάμαι όσο τίποτε άλλο!
Αν θέλεις να μου πείς κάτι
πές το με τα μάτια σου
με το χαμόγελο σου
και με το άγγιγμα σου
Μην μου μιλάς!
Πάψε πια να μου μιλάς!
Έγιναν οι σχέσεις λόγια σκορπισμένα στον αέρα
και σύννεφα που πήραν μορφή για λίγο
κάποιας θελκτικής μορφής
Δεν θέλω πια να μιλάω!
Κουράστηκα!
Ξόδεψα τις λέξεις μου δω κι εκεί άδικα
εγώ που τις σύλλεγα μια, μια
και τις φυλούσα ώς κόρη οφθαλμού
σαν πολύτιμο λίθο
για τις χαρίσω σε όποια
μπορούσε να τις νιώσει
κλείνοντας τα μάτια
και αναστενάζοντας λέγοντας το όνομα μου!
Μην μου μιλάς!
Πάψε πια να μου μιλάς!
Άφησε με απλά να σε σφίξω στην αγκαλιά μου
σαν κάποια που ποτέ δεν θα ξαναδώ
σαν κάποια που αποχαιρετώ από τη ζωή μου
μετά από την τελευταία μας ημέρα και νύχτα
Εκείνη την αξημέρωτη νύχτα!
Θέλω να γευθώ τα δάκρυα που κύλησαν στα χείλη σου
Είναι το Σ΄ αγαπώ εκείνο
που ειλικρινά πιστεύεις!
Θέλω να κοιμηθώ στα στήθη σου
αφού πρώτα τα φιλήσω
Θέλω να αφήσω σημάδια πάνω στο λαιμό σου
και εκδορές στα χείλη σου
Για να με θυμάσαι όλη σου τη Ζωή!
Οι λέξεις τελικά μόνο σβήνουν
σαν μελάνι που βράχηκε
σε κάποιο τετράδιο που πετάχτηκε
σαν κάθε ανάμνηση που πιάνει απλά χώρο
στη μνήμη μου
Στο σώμα σου σύντομα θα σβηστεί
η σκιά από το δικό μου σώμα
Όμως για πάντα θα με θυμάται
επειδή κατάφερα να γίνω
κομμάτι του εαυτού σου!

20/9/19:

Κι αν χαραμιζομαι σε ξένους αφιλόξενους τόπους

Και πιάνω κουβέντα πάντα με τους λάθος ανθρώπους

Είναι που ψάχνω όσο θυμάμαι, μόνο εσένα

Δεν θα δώσω αξία ξανά σε απωθημένα

Κι αν ολοένα βυθιζομαι σε θάλασσες μακρινές

Είναι που τα αστέρια μου, αχ τα έσβησαν στο χθές

Και έγινα κάτι που δεν με αγγίζει ο χρόνος

Το άπειρο του ουρανού, θαυμασμός και πόνος

Όσο συλλογίζομαι σκυμμένος σε κάθε βιβλίο

Ποια είν' η αλήθεια, κουράστηκα να αναλύω

Μου λείπει μονάχα μια αγκαλιά που χωράει

Κάθε πίκρα, κάθε χαρά, αλλά μου ξεγλιστράει

Όσο λυπάμαι τη φωνή δεν πρόκειται να ακούσω

εντός μου μια ντροπή που πρέπει να αντικρούσω

Μοιάζει ο πόνος μου με πουλί κρυμμένο στη βροχή

Που ο μικρός του κόσμος το γεμίζει ενοχή

13/9/19:

7/9/19:

Πλέον η ''ματαίωση''

ένα άχαρο άγαλμα

που στέκεται στη μέση του δρόμου

Μου κόβει την πορεία

με την σιχαμερή μορφή του

που κάποιος ατάλαντος του έδωσε

που όμως ασκεί μεγάλη επιρροή

εξαιτίας της μεγάλης της αποδοχής

από τους παραιτημένους

Είναι τόσοι πολλοί...

Ναι! Είναι τόσοι πολλοί!

Που σχεδόν όλοι μας ακολουθούμε

όνειρα χωρίς φαντασία

και ελπίζουμε σε κάποιο θαύμα

που θα δώσει ξαφνικά νόημα

σε αυτό το δημόσιο έκτρωμα

μήπως και καταφέρουμε να κλέψουμε

τη μόνη δόξα που αντέχουμε στον κόσμο

Αυτή της κοινωνικής αποδοχής

Και έτσι, εξαρτημένοι βαδίζουμε

με δέος μπροστά σε αυτό το άγαλμα

που λίγοι θα σταθούν
με την περιφρονηση στα μάτια τους

και θαρραλέα θα πουν την αλήθεια

για τις αξίες που πρεσβεύει

η κακόγουστη αυτή φάρσα της ζωής

6/8/19:

Αξίζω τον Έρωτα σου!

Επί σειρά ετών τα βράδια μου

έγραφα για εσένα

Άυπνος σε μια κατάσταση ανάμεσα στον ύπνο

και το θάνατο

σε ονειρευόμουν να έρχεσαι

μες το σκοτάδι

που γινόταν αντιληπτός ο ερχομός σου

από τα σιγανά σου βήματα

και την ανεπαίσθητη αίσθηση

της κοντινής σου ανάσας

Αξίζω τον Έρωτα σου!

επειδή προσπάθησα πραγματικά

με όλες μου τις δυνάμεις

να κερδίσω κάθε άλλον

που ήθελε να σε κατακτήσει

ενώ προσπαθούσε να σε προσεγγίσει πρώτα

με συνηθισμένα λόγια

που θα έλεγε στην οποιαδήποτε

με κινήσεις χωρίς φαντασία

και με δόλο

ακόμη και με κλεμμένα σχέδια

για μια μελλοντική ελκυστική ζωή

Κι άν η φωνή μου ακούγεται

σαν ηχώ που πέφτει πάνω στα κοφτερά βράχια

ενός αβύθιστου γκρεμού

Μην με φοβάσαι!

Για αρκετό καιρό πετούσα εκεί

την ψυχή μου

και την άφηνα να γκρεμοτσακιστεί

για να μην πέσω ποτέ ο ίδιος!

Αξίζω τον Έρωτα σου

γιατί παραμένω ζωντανός

εξαιτίας της επιμονής μου

να γνωρίσω εσένα

που από πάντα επιθυμούσα!

27/7/19:

Οι παλιοί μας Έρωτες δεν ξεχνιούνται!
Είναι μια ανάμνηση που πονά
περισσότερο από κάθε άλλη αλήθεια!
Είναι η γεμάτη αίσθηση του παρελθόντα χρόνου
που φθάνει ώστε να γεμίζει για πάντα
ολάκερη τη ζωή μας
ως το τέλος!
Είναι μια ανάμνηση που δεν ξεψυχά
αφού αγκιστρώθηκε για πάντα
στην καρδιά μας
από τη στιγμή που μετατράπηκε σε ύλη
μέσα στου μυαλού μας
τα απύθμενα βάθη!
Μοιάζει με πλοίο που ξεκίνησε για ξένα νερά
μα πάντα καταλήγει στης πατρίδας του
τα ποθητά λιμάνια!
Αχ η πραγματικότητα είναι μία!
πως δεν πεθαίνει όσο και αν το θελήσεις
όσο και να προσπαθήσεις να το μισήσεις
αυτό που αισθάνθηκες τότε!
Όσο μεγάλος και αν ξεκίνησες
όσο μικρός και αν κατέληξες
στο χρόνιο ταξίδι της λησμονιάς
ψάχνοντας δω κι εκεί
για άλλες συγκινήσεις...
Αυτό το μεγάλο πλοίο
που με βαρκούλα μοιάζει
σαν την χτυπούν τα κύματα
και την οδηγούν οι πειρασμοί
σε άλλες φαντασιώσεις
και προσδοκίες
Πάντα θα επιστρέφει
σε εκείνο το λιμάνι
που αγκυροβόλησε για λίγο!

1/7/19:

Μην κοστολογείτε τον Έρωτα!
Δεν είναι η αξία του
ισάξια των χρημάτων σας!
Δεν είναι η αξία του τιποτένια
σαν τις συνήθειες σας!
Είναι η αγνότητα του
ισάξια με ενός αθώου παιδιού
που την πονηριά του κόσμου δεν γνωρίζει
μα ξέρει ασυνείδητα πως να χαίρεται τη στιγμή!
Μην ξοδεύετε τον Έρωτα!
Δεν είναι η ιερότητα της πράξης του
δούναι και λαβείν
όπως μας μάθανε!
Είναι η απόλυτη ένωση δύο σωμάτων
με συναισθήματα έντονα
μεγάλα λόγια
και ανάσες!
Ναι!
Ανάσες ρυθμικές
σιγανές
και χέρια ενωμένα
δάχτυλα ανάμεσα στα δάχτυλα!
Αφοσίωση ματιών
και σωμάτων!
Η αυγή ανήκει μονάχα σε εκείνους
που τίμησαν με αγρύπνια τη νύχτα!
Και ύστερα δεν τους ένοιαξε
η πρωινή τους ρουτίνα
Για τους εραστές
σε κάθε ξημέρωμα
υπάρχει ο Ήλιος
μαζί με το Φεγγάρι!
Και εκείνοι στο ενδιάμεσο
να μην γνωρίζουν
αν υπάρχει καινούρια ημέρα!
Να αναρωτιούνται αν η Γη έπαψε να κινείται
και μαζί της ο χρόνος!

24/6/19:

Καλοκαίρι!
Ανοιχτά τα παράθυρα
Ο Ήλιος λάμπει!
Η ζέστη σχεδόν ανυπόφορη
Οι παραλίες γεμάτες με κόσμο
που θέλει να ξεχαστεί
που θέλει να δροσιστεί
που θέλει να θαυμάσει
ένα όμορφο νεανικό κορμί
Κλείστε τα παράθυρα!
Κλείστε τα παράθυρα!
Ο Έρωτας μπορεί να αντέξει
μόνο μέσα στο μισοσκόταδο
μπορεί να αντέξει τη ζέστη
και την έλλειψη της θάλασσας!
Μέσα στο μισοσκόταδο
τα πάντα έχουν μια πρωτόγνωρη μαγεία!
Οι εραστές είναι πάντα όμορφοι
πάντα νέοι
πάντα γεμάτοι ενέργεια!
Μέσα στο μισοσκόταδο
τα λόγια ηχούν χαμηλόφωνα
από παθιασμένα στόματα
Οι κινήσεις μπλέκουν τα ιδρωμένα σώματα
το κρεβάτι γίνεται ο ιερότερος χώρος
για έναν άνδρα και μια γυναίκα!
Μην αφήσετε την ηδονή να σας εξοντώσει!
Μην αφήσετε τα λόγια σας να γίνουν
μια συνηθισμένη ανίαρη κουβεντούλα
όπως συνηθίζουν να κάνουν πολλά ζευγάρια!
Να πείτε λόγια όμορφα
Να είστε της ζωής οι τιμημένοι
που δεν θυσίασαν την ηδονή στον χρόνο!
Μέσα στο μισοσκόταδο
κοιτάζεις τα μάτια που γίνονται το φως σου
και το λευκό κορμί που ροδίζει
σε κάθε άγγιγμα
σε κάθε φιλί!
Μην ανοίξετε τα παράθυρα!
Γιατί το όνειρο φωλιάζει
σαν πουλί πάνω από κάθε κρεβάτι
Μην αφήσετε να φύγει
αυτός ο αγγελιοφόρος
των χαρμόσυνων νέων!
Ποτέ ξανά τέτοια χαρά
τέτοια λαχτάρα
και τόση Ζωή
δεν πρόκειται να σε επιλέξει
αν βιαστείς να ανοίξεις τα παράθυρα
και μάθεις πως υπάρχει χρόνος
έξω από το δωμάτιο!

12/6/19:

Σε θέλω έτσι απλή όπως είσαι
χωρίς μακιγιάζ στο πρόσωπο σου
απέριττη και σίγουρη για τον εαυτό σου
Δεν εμπιστεύομαι εκείνες
που προσπαθούν να καλύψουν
με χρώματα πολλά
αρώματα έντονα
και φορέματα προκλητικά
την απουσία του πνεύματος τους
Μήτε εκείνες που πιστεύουν
πως είναι κάτι ξεχασμένα κάδρα
ανεκτίμητης αξίας
που ακόμη κανείς δεν έχει ανακαλύψει!
Η ομορφιά είναι το συχνό χαμόγελο σου
και το ελκυστικό βλέμμα!
Το ντελικάτο σώμα σου
που ξέρει να περπατά
σαν να χορεύει
ερωτοτροπώντας για εκείνον
που αξίζει να του δοθεί!
Γίνε άπλετο φως
για να πάψουν οι σκιές
να νομίζουν πως τις βλέπει ο Ήλιος!
Καμία σκιά γυναίκας
δεν μου αξίζει!

11/6/19:

Να δοξάζουμε ότι μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί!
Δεν είναι στο μέτρο του θνητού ανθρώπου
να δοξάζει κάτι πάνω από αυτόν!
Να δοξάζουμε την ηδονή
ώς την υπέρτατη αίσθηση πληρότητας
και απόδειξης της ύπαρξης μας
μέσα στον κόσμο!
Τα πάντα άλλωστε είναι μέσα σε αυτό το σώμα
Συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις, πόνος, χαρά...
Μάθετε επιτέλους να είστε γήινοι
και αυτό να γίνει η αφορμή
για τη δημιουργία ενός νέου Ανθρώπου!

7/6/19:

Οδήγησε με σε ναούς θνητών
όπου λατρεύεται η μόνη αληθινή
θρησκεία του κόσμου!
Οδήγησε με στου έρωτα το καταφύγιο
εκεί που προστατεύεται από τους ανάξιους
το πάθος και η ηδονή
αλλά και η άπειρη γαλήνη
Οδήγησε με συ γυναίκα
σε δρόμους που ως τώρα δεν περπάτησα
και δώσε μου τον ρόλο
που μόνο ένας πραγματικός άνδρας αντέχει!
Το να πάρει την ευθύνη
της προσωπικής σου ευτυχίας
και της έκρυθμης χαράς
που αρμόζει σε ότι ονομάζουμε Ζωή!

6/6/19:

Είδα στις κόγχες των ματιών σου
φυλακισμένο τον ουρανό μέσα τους!
Κι όμως! Αυτή η ηθελημένη φυλάκιση
δεν είναι τιμωρία και απόγνωση
αλλά εσωτερική αναζήτηση!
Εσύ που κατάφερες να εγκλωβίσεις το φως μέσα σου
Πες μου! Πως είναι να ζει κανείς χωρίς σκοτάδι;

1/6/19:

Ποιά είναι η πραγματική ευτυχία;

Να κόβεις τα φρούτα από τον δικό σου κήπο
να περπατάς πάνω στο δικό σου χορτάρι
και τίποτε από όλα αυτά να μην σου ανήκει!
Γιατί πραγματική αγάπη σημαίνει
πως η κτητική αντωνυμία ''μου''
έχει την έννοια της κατάκτησης
αλλά όχι και της κτητικότητας!
Να είσαι περήφανος
αν πριν από το ''μου''
υπάρχει ένα ψευδώνυμο
ή μια αγκαλιά!
Η αγάπη είναι η υγιής κατάσταση ευτυχίας
και όχι μια εντολή
ή μια κρυφή εξουσία
Είναι από τη φύση της ισότιμη και δοτική!
Να χαίρεσαι στον κήπο της αγάπης
όπου τίποτε δεν πεθαίνει
αν ο ίδιος δεν το θελήσεις!

30/5/19:

Ο ποιητικός λόγος πρώτα απο όλα
είναι λόγος ερωτικός
Προς τη φύση
την αλήθειά
τον φίλο
τη γυναίκα!
Ένας ύμνος προς τη ζωή
που τον θάνατο ξορκίζει!
Ειναι η ειλικρινής έκφραση της στιγμής
Ένας σιωπηλός λυγμός τα βράδια
μια μοναχική αναγκαιότητα
μια ατέρμονη ερώτηση
μπροστά στο κενό
Είναι η εγωτική ενόραση
και ο πόνος που τη συνοδεύει
Μια παρήγορη λάμψη ενός άστρου
μια ελπιδοφόρα ανατολή
αλλά και μια αποφασισμένη δύση!
Ο ποιητικός λόγος πάνω από όλα
έχει την ευγένεια και την ομορφιά
ενός αναπάντεχου έρωτα!
αλλά και την αποφασιστικότητα των νιάτων!
Δεν γκρεμίζει για να αφήσει ερείπια
ούτε και χτίζει πάνω σε εγκαταλελειμμένα νεκροταφεία!

22/5/19:

Να μην ξεχνάμε ποτέ πως είμαστε εραστές

είναι το προνόμιο που μας έδωσε η φύση

Ζωής σεβαστοί, των συναισθημάτων εκφραστές

και μεθυσμένοι με κρασί, φιλιά, ή ποίηση

Αδιάκοπα να αναζητάμε την αλήθεια

σε κάθε βλέμμα, ή ένα χάδι, σε μια λέξη

Μακριά μας ο θάνατος που φέρνει η συνήθεια

η επαφή μας με όσους στη ζωή έχουν κλέψει

3/5/19:

Εκείνος δεν άντεξε την δύση του εαυτού

αυτό που οι άλλοι ονομάζουνε αγώνα

Την καθημερινή, απτή αίσθηση του κενού

σαν να κουβαλάει η ψυχή του ένα πτώμα

Εκείνος δεν άντεξε, την συμπεριφορά τους

το να πληρώνεται σαν να τους κάνει ζητιανιά

Να τους μιλά, και να πηγαίνει με τα νερά τους

από ανάγκη να ανέχεται την ρουφιανιά

Σύγχρονη σκλαβιά η μισθωτή εργασία

δεν είναι ντροπή μας έλεγαν η κάθε δουλειά

Όμως όταν μας καταστρέφουν τη φαντασία

μας κλέβουν όνειρα για να μας δίνουνε λεφτά

Εκείνος αποφάσισε, όλοι τους μιάσματα

τα κάθε κατακάθια που μόνο διατάζουν

Ακάματοι υποκριτές, είναι αποβράσματα

με ξένες πλάτες ξέρουν μόνο να μας εκβιάζουν

Εκείνος αποφάσισε, να' χει τίμια φήμη

πως δεν είναι μάταιη σπουδή η εργασία

Μας γεμίζουν επιβιώνοντας μια άρρωστη μνήμη

και φθηνά μας πουλάνε σε δημοπρασία

Σύγχρονη σκλαβιά η μισθωτή εργασία

δεν είναι ντροπή μας έλεγαν η κάθε δουλειά

Όμως όταν μας καταστρέφουν τη φαντασία

μας κλέβουν όνειρα για να μας δίνουνε λεφτά

30/4/19:

Θέλω μια ποιητική καρδιά για να επικοινωνήσω!

Εκείνη που ξέρει να αντιστέκεται

στη βρωμιά

στην ανηθικότητα

στην... καθημερινότητα!

Κάποια που να συμμερίζεται

μια ευγενική σκέψη

μια δυσνόητη για τους πολλούς πράξη

Αξία της να είναι η θλίψη

μέσα στα μάτια

και τα βρεγμένα από τα δάκρυα χέρια

Κάποια που να ξέρει να δίνεται

χωρίς σκοπό

χωρίς αύριο!

Κάποια που να ξέρει να χαίρεται

την απλότητα μιας αγκαλιάς

και την σημασία μιας λέξης

Εκείνη που ξέρει να χαμογελά

σαν παιδί

και να θλίβεται

σαν έφηβη!

Εκείνη που δεν έχει ανάγκη την επιβεβαίωση

της ομορφιάς της

δεν έχει ανάγκη μια προσωπικότητα

για να επιβιώσει!

Σε καλώ!

Κάθε μου ημέρα!

Κάθε μου νύχτα!

Σε κάθε Ανατολή

και κάθε Δύση μου!

Απλά αφέσου!

Μην ρωτάς... μην μολύνεις τη στιγμή

με ανούσιες ερωτήσεις!

Μην γίνεσαι κι εσύ επανάληψη

του κόσμου γύρω μου!

Αυτό που μπορώ να αγαπήσω σε εσένα

είναι ο θαυμασμός που θα νιώθω

κάθε φορά που θα σε αντικρίζω!

23/4/19:

17/4/19:

30/3/19:

Θέλησα να μιλήσω σε γλώσσα απλή
ώστε να μπορέσουν να με νιώσουν όλες οι καρδιές!
Προσπάθησα να εκφράσω τη συλλογική συνείδηση
μέσα από τα δικά μου μάτια
Μα εκείνος που αρνείται
τις συγκεντρώσεις εκείνες που είναι οργανωμένες
από ορισμένους για λίγους
Εκείνος που τον πόνο έχει περιγράψει περισσότερο
παρά ωραιοποιημένες και ονειρικές
πολυτραγουδισμένες ωδές
Παραμένει μια σκιά
δημιουργημένη από τον δικό του Ήλιο!
Ποιος είπε πως το φως
δεν είναι εξαρτώμενο από το σκοτάδι;
Ποια θα ήταν η μοίρα του;
Η χαρά του τι νόημα θα είχε
αν δεν είχε την ιδιότητα να εξαφανίζει το σκοτάδι
και να δημιουργεί σκιές;

19/3/19:

Δεν ήμουν ποιητής πριν σε γνωρίσω!
Ήμουν μια αμυδρή αχτίδα ενός ασήμαντου ήλιου
που χωνόταν στις σκιές και αναζητούσε
απεγνωσμένα ένα δάκρυ
για να το φωτίσει και να το στεγνώσει!
Ήμουν μια άσημη κραυγή
που κανείς κοντινός μου δεν μπορούσε να ακούσει
Ένα νεκρό ρόδο κρυμμένο σε ένα συρτάρι
και μελάνι που μόλις φαινόταν
ξεχασμένες λέξεις από τον χρόνο
Ήμουν κάτι λιγότερο από άνθρωπος
Ένας ξεχασμένος άνδρας
Φιλιά και χάδια υπήρχαν μόνο στη φαντασία μου
Και ροδισμένα σώματα μακριά μου
Ήμουν φτωχός χωρίς εσένα!
Κοιμόμουν από ανάγκη
και ξυπνούσα από συνήθεια
Έγραφα με στυλό πάνω στους δρόμους
λόγια που δεν μπορούσε κανείς να δει
και να διαβάσει!
Ήμουν μια επώδυνη ντροπή της ζωής!
Περπατούσα στο χλωρό χορτάρι μόνος
και ενώ αισθανόμουν τη γή
σαν ανατρίχιασμα μέσα μου
ο πόθος μου παρέμενε μια διαφυγή
από την πραγματικότητα
και ποτέ ένα πάθος!
Ήμουν...
Χάρη σε Εσένα έμαθα πως είναι
να σου λείπει κάτι που κάποτε υπήρξε
η πιο όμορφη 
η πιο αληθινή
πραγματικότητα!

14/3/19:

Σήμερα άνοιξα το παράθυρο
για να πετάξει έξω
σαν πεταλούδα εγκλωβισμένη η θλίψη
Μου έκανε παρέα στο σκοτάδι
αυτό το μικρό και ασήμαντο πλάσμα
που είχε φωλιάσει στο σπίτι μου
και πετούσε δω κι εκεί
ασυνάρτητα και αθόρυβα
Άνοιξα το παράθυρο να βγει
και αυτός ο βαρύς χειμωνιάτικος αέρας
που είχε γεμίσει τα πνευμόνια μου
με αρρωστημένη υγρασία
Ο Ήλιος έλουζε τα πάντα με καλοσύνη!
Το φως του μου έφερνε μια χαρμόσυνη είδηση
πως σήμερα είναι γιορτή!
Και ο γαλάζιος ουρανός
που του αφοσιώθηκαν κάποτε δυο μάτια
μες την απεραντοσύνη του
για ένα μοναδικό ταξίδι μας καλεί
που λέγεται Αγάπη!
Δεν σε ξέχασα ουρανέ μου!

5/3/19:

Θα φτιάξω φωλιές για τα χελιδόνια!

Θέλω να δώσω λίγη χαρά

σε αυτούς τους αγγελιοφόρους

των χαρμόσυνων νέων

Πως η φύση αναγεννάται πάλι!

Θα μου δοθεί η ευκαιρία

να αντικρίσω ξανά την Περσεφόνη

Θα την υποδεχθώ με μια αγκαλιά αγριολούλουδα

Δεν έχει και τόση σημασία αν δεν μυρίζουν

διότι η πράξη είναι σημαντικότερη

από τα λόγια!

Εσύ γυναίκα

δεν έχει σημασία να έχεις την αξία ενός μύθου!

Αρκεί να μου επιτρέψεις να σου φορέσω

το λουλουδένιο στεφάνι

που έφτιαξα για να στολίσει

το όμορφο πρόσωπο σου!

Να ξέρεις πως είμαι ικανός να παλέψω

ακόμη και με τον Άδη

για εσένα που ξέρεις να ανθίζεις!

Όμως ακόμη και αν δεν καταφέρω

το σκοτάδι να νικήσω

θα φέρω έστω μια δέσμη φωτός

μέσα στο κελί σου

για να βρίσκει τα λαμπερά σου μάτια

και να νιώθεις την ελευθερία

που μόνο ο Έρωτας μπορεί να δώσει

έστω και για λίγο...

13/2/19:

Αν αισθανθείς δεν υπάρχει γυρισμός

είναι σαν ταξίδι απροετοίμαστο η θλίψη

Αν νοσταλγείς, μπροστά σου θα βρίσκεται πάντα γκρεμός

και κάποια σκιά ξένη, θα σε ακολουθεί σαν τύψη

Δεν κάνεις βήμα μπροστά, δεν θέλεις απλά να χαθείς

τραγικός ο θάνατος αν δεν υπάρξει η μνήμη

Προετοιμάσου, στη ζωή σαν θύμα μην αφεθείς

αρκεί να μην σε συνοδεύει μια άβολη φήμη

Αν αισθανθείς ξέρεις πως δεν υπάρχει κάτι πιο βαθύ

αν δεν είναι ανάγκη ο κάθε έρωτας σου

Δεν σβήνει από μέσα σου, και ποτέ δεν θα χαθεί

ο πόνος που ένιωσες απόδειξη της χαράς σου

Αφού υπήρξες κάποτε για δυο χέρια προσμονή

και για δυο μάτια μια λάμψη σαν από τα αστέρια

Πλέον υπάρχει μέσα σου μια ελπίδα που θρηνεί

και ένα όνειρο που σκοτώσανε σκληρά χέρια

4/2/19: Το κυκλάμινο του φθινοπώρου

Ένα μικρό κυκλάμινο, νοσταλγικά κοίταξες

εκείνη τη μέρα που είχες λύπη στην καρδιά σου

Ρωτώ γιατί, καρδούλα μου εμένα επέλεξες

αφού δεν ήθελες κανένα σύντροφο κοντά σου;

Το ήξερες πολύ καλά, από στιγμή σε στιγμή

πως σύντομα έπρεπε να με αποχαιρετήσεις

Το αγριολούλουδο σου, ενώ βρισκόταν στην ακμή

γίνηκε του φθινοπώρου θλιβερές αναμνήσεις

Μα κάθε τέλος λένε, πως είναι μια νέα αρχή

αρκεί το παρελθόν, να μπορείς πίσω να τ' αφήσεις

Είναι άδικο να στηρίζομαι σε μια προσευχή

αχ, ήλπιζα μάταια, πως μπορείς να αγαπήσεις

Θυμάμαι ήθελες με ποιήματα να σε νανουρίσω

τώρα διαβάζω μόνος μου, καταραμένους ποιητές

Δεν μπορώ μόνο με τους στίχους μου να ευτυχήσω

όσο και να γράφω, οι μέρες είναι ανύπαρκτες

Βασανιστικός σαν τιμωρία, ο ύπνος μου

δίχως όνειρα, άβουλος, απελπιστικά κενός

Βαραίνει η καρδιά, μέσα στο κρύο στήθος μου

που χτυπάει άχρονα, δεν είμαι Θέ μου ζωντανός!

Και το κυκλάμινο, που μου προκαλεί πλέον θρήνο

στη φύση επέλεξε, έρμαιο να της αφεθεί

Όσο δεν το αντικρίζω, αργά σαν κερί σβήνω
και τρέμω στη σκέψη πως μόνο του θα μαραθεί!