4/2/19: Το κυκλάμινο του φθινοπώρου

Ένα μικρό κυκλάμινο, νοσταλγικά κοίταξες

εκείνη τη μέρα που είχες λύπη στην καρδιά σου

Ρωτώ γιατί, καρδούλα μου εμένα επέλεξες

αφού δεν ήθελες κανένα σύντροφο κοντά σου;

Το ήξερες πολύ καλά, από στιγμή σε στιγμή

πως σύντομα έπρεπε να με αποχαιρετήσεις

Το αγριολούλουδο σου, ενώ βρισκόταν στην ακμή

γίνηκε του φθινοπώρου θλιβερές αναμνήσεις

Μα κάθε τέλος λένε, πως είναι μια νέα αρχή

αρκεί το παρελθόν, να μπορείς πίσω να τ' αφήσεις

Είναι άδικο να στηρίζομαι σε μια προσευχή

αχ, ήλπιζα μάταια, πως μπορείς να αγαπήσεις

Θυμάμαι ήθελες με ποιήματα να σε νανουρίσω

τώρα διαβάζω μόνος μου, καταραμένους ποιητές

Δεν μπορώ μόνο με τους στίχους μου να ευτυχήσω

όσο και να γράφω, οι μέρες είναι ανύπαρκτες

Βασανιστικός σαν τιμωρία, ο ύπνος μου

δίχως όνειρα, άβουλος, απελπιστικά κενός

Βαραίνει η καρδιά, μέσα στο κρύο στήθος μου

που χτυπάει άχρονα, δεν είμαι Θέ μου ζωντανός!

Και το κυκλάμινο, που μου προκαλεί πλέον θρήνο

στη φύση επέλεξε, έρμαιο να της αφεθεί

Όσο δεν το αντικρίζω, αργά σαν κερί σβήνω
και τρέμω στη σκέψη πως μόνο του θα μαραθεί!