Κι αν χαραμιζομαι σε ξένους αφιλόξενους τόπους
Και πιάνω κουβέντα πάντα με τους λάθος ανθρώπους
Είναι που ψάχνω όσο θυμάμαι, μόνο εσένα
Δεν θα δώσω αξία ξανά σε απωθημένα
Κι αν ολοένα βυθιζομαι σε θάλασσες μακρινές
Είναι που τα αστέρια μου, αχ τα έσβησαν στο χθές
Και έγινα κάτι που δεν με αγγίζει ο χρόνος
Το άπειρο του ουρανού, θαυμασμός και πόνος
Όσο συλλογίζομαι σκυμμένος σε κάθε βιβλίο
Ποια είν' η αλήθεια, κουράστηκα να αναλύω
Μου λείπει μονάχα μια αγκαλιά που χωράει
Κάθε πίκρα, κάθε χαρά, αλλά μου ξεγλιστράει
Όσο λυπάμαι τη φωνή δεν πρόκειται να ακούσω
εντός μου μια ντροπή που πρέπει να αντικρούσω
Μοιάζει ο πόνος μου με πουλί κρυμμένο στη βροχή
Που ο μικρός του κόσμος το γεμίζει ενοχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου