Τι κρίμα!
Να κοιτάζεις μια θάλασσα
που δεν μπορείς να κολυμπήσεις
Έναν ουρανό που δεν μπορείς να πετάξεις
Μια γη που δεν μπορείς να περπατήσεις
δίχως φόβο
Τι κρίμα! Πόσο κρίμα!
Να νιώθεις πως ανήκεις
εκεί που δεν μπορείς να φτάσεις!
Να νιώθεις ξένος στον ίδιο τον κόσμο
που σε δημιούργησε
Ένας παρείσακτος ταξιδιώτης
του ανέφικτου
Ένας ποιητής άγνωστος
σε φίλους που δεν θα γνωρίσεις ποτέ
σε σχέσεις που δεν θα τις τραγουδήσεις ποτέ!
Κι όμως έχεις ήδη γίνει
κάποιος υπαρκτός μέσα στον κόσμο
χωρίς να το έχεις αντιληφθεί
Διότι κάθε πραγματικότητα
ξέρει πως να σε απομονώνει
Να σε γεμίζει ενοχές ξένες
διότι δεν βρίσκει η αθλιότητα
πραγματικές κατηγορίες
για τους τολμηρούς διαβάτες
άγνωστων δρόμων!
Και το κρίμα στο λαιμό
επίδοξων κλεφτών ευτυχίας
χάρη στην ανέχεια
και την πονηρή κατηγορία
όσων ζουν ως ξενιστές
στα μυαλά των τίμιων
εραστών του συνειδητού
που τόλμησαν ως άξιοι
να βάλουν τέλος στην αυτολύπηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου