23/1/21:

Ας πέθαινα κρυμμένος
στο βάθος των ματιών σου
μέσα στα δυο σπήλαια της ψυχής σου
Και της ίριδας τα χρώματα
παρηγοριά να δώσουν
από του κόσμου την αποστροφή
Θα ήθελα να κουρνιάσω ήρεμος
για πρώτη μου φορά
μες τη σιωπή σου να χαθώ
νανούρισμα να γίνει

Ας ήμουν ο μοναδικός
για πρώτη μου φορά
που θα επέλεγα να γίνω
ολότελα δικός σου
Κι ύστερα να ξάφνιαζα
-ανάθεμα τη λογική μου-
κάθε σου συναίσθημα
κι ας ήταν πλέον αργά
Μια στιγμή θα μου αρκούσε
αν πέθαινα ευτυχισμένος!