23/1/21:

Ας πέθαινα κρυμμένος
στο βάθος των ματιών σου
μέσα στα δυο σπήλαια της ψυχής σου
Και της ίριδας τα χρώματα
παρηγοριά να δώσουν
από του κόσμου την αποστροφή
Θα ήθελα να κουρνιάσω ήρεμος
για πρώτη μου φορά
μες τη σιωπή σου να χαθώ
νανούρισμα να γίνει

Ας ήμουν ο μοναδικός
για πρώτη μου φορά
που θα επέλεγα να γίνω
ολότελα δικός σου
Κι ύστερα να ξάφνιαζα
-ανάθεμα τη λογική μου-
κάθε σου συναίσθημα
κι ας ήταν πλέον αργά
Μια στιγμή θα μου αρκούσε
αν πέθαινα ευτυχισμένος!

20/1/21:

Τι να κάνουμε;

Τουλάχιστον ας πεθάνουμε μαζί!

Μεγαλώσαμε τόσο πολύ

και τη μοναξιά δεν την αντέχω!

Να μην είμαι μόνος

η μόνη προσδοκία

Δεν είμαι αθώος πια

και μου είναι αδύνατο να ερωτευτώ

γιατί τους έμαθα

πλέον τους ανθρώπους!

Γαλήνη και ηρεμία

Ναι! Αυτό μπορώ να το καταφέρω!

Δες πόσοι άλλοι μπορούν!

Κοίτα την ικανοποίηση

στα πρόσωπα τους

Σε έχω και με έχεις

Αρκεί αυτό μόνο!

Ούτε αγωνίες για το πότε

θα χτυπήσει το τηλέφωνο

Ούτε ενόχληση στο στομάχι

για το πρώτο ραντεβού

που καθορίζει τα πάντα

Η ακόμη ιδιαίτερος καλλωπισμός

τεράστια επιθυμία και θέληση

για την κατάκτηση του σώματος

και του πνεύματος εκείνου

που μας έλκει ερωτικά!

Η μόνη επιτυχία που προσδοκούμε

ορμώμενοι από την αίσθηση επιβίωσης

είναι το να μην είσαι μόνος

και να νιώθεις έστω μια αγκαλιά

χωρίς όμως μούδιασμα στα χείλη!

Διότι η ζωή όπως μας έμαθαν

χρειάζεται θυσίες

Μας αρκεί λοιπόν να σκοτώνουμε

την πλήξη που νιώθουμε

για τον εαυτό μας!

Χειρότερος θάνατος από αυτόν

δεν υπάρχει!

Την αίσθηση πως είσαι ζωντανός

χωρίς όμως να είσαι υπαρκτός

να μην αποκτάς υπόσταση

εξαιτίας του αξιοθαύμαστου

εκείνου θάρρους

που καταπονεί τις αισθήσεις

κερδίζοντας όμως μια θέση

στην αθανασία!

16/1/21:

Οι ζωές μας μοιάζουν
σαν άνοστα φαγητά νοσοκομείου!
Τις γευόμαστε αναγκαστικά
τρώμε ό,τι μας σερβίρουν
σε ανοξείδωτους δίσκους
καταπίνοντας με δυσκολία
αρρωστημένοι από την κλεισούρα
Θέλω να βγω από εδώ!
Να γευτώ τον καθαρό αέρα
Να πιώ νερό από κάποια πηγή
Να μην θεωρώ φυσιολογικό
προσωπικό μου χώρο
ένα άθλιο σκουριασμένο κρεβάτι
και μοναδική μου βόλτα
το περπάτημα σε διαδρόμους
με οχλαγωγία εφημερίας
ή μοναδικό μου άρωμα
την οσμή φαρμάκων
και ούρων!
Δεν μου ταιριάζει αυτή η εποχή!
Είναι διεστραμμένη!
Μια πραγματικότητα ανεστραμμένη!
Ανοίξτε να φύγω!
Κανείς δεν πέθανε κοιτώντας τον Ήλιο!

15/1/21:

Πάθος!

Μια λέξη

Δύο συλλαβές

Δύο... εραστές!

Κορμιά που τυλίχθηκαν

εξαρτώμενο το ένα

από την οδύνη του άλλου!

Ηθελημένα να γιατρέψουν

πληγές και μοναξιά

Δύο ενέργειες που εξαντλήθηκαν

από ηδονή

και πεθαίνοντας

να γνωρίζουν την αιώνια χαρά

κερδίζοντας στο άπειρο

μια θέση ενός κόκκου σκόνης

απόδειξη πως κάποτε

υπήρξαν στον χρόνο!

5/1/21:

Ο χρόνος εφευρέθηκε για να μας κάνει δυστυχισμένους!
Ξέρουμε εξαιτίας του
πόσα χρόνια έχουμε να αγκαλιάσουμε κάποιον
να αφεθούμε
να ερωτευτούμε
να γελάσουμε...
Υπολογισμένα μαθηματικά λοιπόν
οι μοναχικές στιγμές μας;
Αχ αυτά τα κυνικά μαθηματικά!
Δεν οδηγούν πουθενά
σε καμία ευτυχία!
Με αυτά μάθαμε να υπολογίζουμε
ακόμη και τους ανθρώπους
στον αιώνα της απλής λογικής!
Γνωρίζουμε κάποιον
και αμέσως υπολογίζουμε με αριθμούς
πόσο μακριά μένει από εμάς
ή τι δουλειά κάνει
Δεν δίνουμε καμία σημασία
στην ουσία του!
Δεν υπολογίζονται με μαθηματικά τα πάντα!
Όπως η καλοσύνη
και η αγάπη που έχει μέσα του!
Υπολογίζουμε τα πάντα λοιπόν
έτσι στυγνά
Για αυτό χάνουμε από τα χέρια μας
σώματα που δίνονται
ψυχές που χαρίζονται
Όταν γνωρίζεις πόσο χρόνο είσαι μόνος
γίνεσαι περισσότερο δυστυχισμένος!
Με χρόνο κοιμάσαι και ξυπνάς για να πας στη δουλειά
Με χρόνο υπολογίζεις
πόσο καιρό έχεις να εργαστείς
Με χρόνο μετράς τις στιγμές ελευθερίας σου
Τον ονομάζεις ελεύθερο χρόνο!
Για αυτό το λόγο είναι περιορισμένη η ελευθερία σου!
Μετράς στιγμές της φυλακής σου
ώσπου να σε αφήσουν να βγείς για λίγο στο προαύλιο
να δεις λίγο ήλιο για να ξεχαστείς που είσαι!
Μετράς ώρες μακριά από υποχρεώσεις
Η δυστυχία είναι η απουσία ελευθερίας
Υπάρχω σημαίνει πως ζω χωρίς χρόνο!
Για αυτό αγαπάμε και τις τέχνες
Είναι μια απελευθερωτική διαδικασία έκφρασης!
Αν δεν είχαμε εφεύρει το χρόνο
θα ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι!
Τα ραντεβού μας θα δινόταν ανάλογα
με το πόσο ψηλά είναι το Ήλιος
Θα διαρκούσαν μέρες και νύχτες
Όχι σε ώρες που μας περιορίζουν
σε βιαστικές κινήσεις!
Για αυτό ο έρωτας είναι το μόνο που μας απέμεινε
που μας δίνει τόση χαρά
Επειδή εξαιτίας του
υπάρχει απουσία χρόνου!
Νιώθουμε επιτέλους ελεύθεροι
μόνο κάθε φορά που κάνουμε έρωτα!
Τι όμορφος που θα ήταν ο κόσμος
αν ήξερε τη σημασία της στιγμής!
Παραδινόμαστε συνεχώς
ψάχνοντας
και απαιτώντας
σε έναν καθορισμένο χρόνο!
Είμαστε απεγνωσμένοι διαβάτες έρημων δρόμων
γεμάτους με ανθρώπους
που πηγαίνουν συνέχεια κάπου

ενώ δεν φτάνουν ποτέ πουθενά!