18/5/20:

Θα πέθαινα από αγάπη!
Μ' ακούς;
Γιατί τότε μόνο ο θάνατος
παίρνει αξία!
Ε! Σε εσένα μιλάω!
Εσένα που δάγκωνες νευρικά τα χείλη σου
ώσπου να ματώσουν
Που τσάκισες τα χέρια σου
χτυπώντας τα πάνω σε τοίχους
Που δόθηκες χωρίς όρους και όρια
Σε εσένα που πόνεσες
έπαψες να κοιμάσαι
να τρως
να διασκεδάζεις
να έχεις ενδιαφέροντα
Σε εσένα που εμπνεύστηκες από ένα χάδι
Που έδωσες υποσχέσεις και τις τήρησες
Που γέλαγες αυθόρμητα
και έκλαιγες δυνατά
Σε εσένα που ο Έρωτας
σε ώθησε να υπερβείς την πραγματικότητα!

Έχω πεθάνει από αγάπη χιλιάδες φορές
όσες οι μέρες που μετρώ, ενώ είμαι μακριά σου
Στέκει από επάνω μου ένα Φεγγάρι διαυγές
και όλα τα αστέρια που κοιτούσες, εύρημα σου!

Έχω πεθάνει όμως αναπνέω από πείσμα
Υπάρχει υποψία ζωής, ακόμη μέσα μου
Βλέπω τα πάντα μέσα από ένα άλλο πρίσμα
Δεν με πείθει κανένας, πως ήσουν ένα πταίσμα μου

Σε παρομοίασα με μια αχτίδα φωτός ζωής
Σ' αυτό το τσιμεντένιο δάσος γεμάτο ανθρώπους
Όταν βρέθηκες μπροστά μου, μια ευτυχία αίφνης
φυλακίστηκε σε άγνωστους για εμένα τόπους

Σε παρομοίασα με κάποιο κρυφό ανθότοπο μου
που μπόλιαζα μες στο μυαλό μου, λέξεις για τα πάντα
Μα έγινε η χαρά ρυτίδα στο μέτωπο μου
όταν έφυγες έκλεισα τον Ήλιο σε μια χάντρα

11/5/20:

Βία είναι...

τα κοινωνικά πρέπει

τα παράλογα θέλω

και οι περιττές ανάγκες

Οι κατασκευασμένες φιλίες

οι εκλιπόντες έρωτες

και οι ερωτευμένοι που δεν κοιμούνται

ποτέ στο ίδιο κρεβάτι

Η εγωιστική αποφυγή μιας αγκαλιάς

Το παράλογα διογκωμένο Εγώ που επιβάλλεται

και η απαιτητική προσοχή του ανασφαλή

Τα ψεύτικα χαμόγελα

η υποκριτική ευδιαθεσία

Η επιλεγμένη σιωπή στους γνωστούς

και η παρορμητική εξομολόγηση σε αγνώστους

Ο θυμός που δεν εξωτερικεύεται

και η καλοσύνη που δεν βρίσκει ανταπόκριση

Η ήρεμη διαμαρτυρία
παραμιλώντας στο δρόμο

Η καθημερινή αϋπνία

σε στρωμένο κρεβάτι

Οι ανήσυχες σκέψεις

που δεν τελειώνουν ποτέ

Η μοναχική δικαίωση

και η ανύπαρκτη δικαιοσύνη

Η βολική ηθική των πολλών

που κυριαρχεί τις συνειδήσεις

Οι αργά κινούμενες σκιές ανθρώπων

με σκυμμένο το κεφάλι

κάτω από έναν αταίριαστο Ήλιο

Τα σύννεφα ονείρων

που γίνονται καταφύγια άδειων ζωών

Τα μίζερα σπίτια παλιών πολυκατοικιών

Οι πόλεις των στριμωγμένων ανθρώπων

Τα μαζεμένα σκουπίδια

στα πεζοδρόμια και τα πάρκα

Τα αδέσποτα πεινασμένα και διψασμένα ζώα

Η περιορισμένη άγρια ζωή

Τα σπίτια που χτίστηκαν

στη θέση των καμένων δασών

Οι μολυσμένες καλλιέργειες

από τα νόμιμα φυτοφάρμακα

Η οργισμένη Γη μας που ξεσπά

προσπαθώντας μάταια να μας αποβάλλει

από τον οργανισμό της

Η εργατική τάξη που πλουτίζει τα αφεντικά

για ένα κομμάτι ψωμί

Η διαμάχη ανάμεσα στους έχοντες

και στους μη έχοντες

Η ολιγαρχία που ελέγχει το χρήμα

και επιβάλλει τον καπιταλισμό

Οι τρομερές ανισότητες

ακόμη και στους ανθρώπους της ίδιας τάξης

Οι τραπεζίτες με άψογη εμφάνιση

που κλέβουν περιουσίες

Οι άδικοι φόροι χωρίς αντίκρισμα

Τα άθλια δημόσια νοσοκομεία

Τα στρατευμένα σχολεία

Το αρχαιότερο επάγγελμα

που έχει ακόμη ζήτηση

Τα γεμάτα μπαρ με γυναίκες

από το πρώην ανατολικό μπλοκ

Η δημιουργημένη από χρόνια αντιδικία

ανάμεσα στους νόμιμους

και τους παράνομους μετανάστες

Οι χαμένες πατρίδες και η επιβολή

μιας μη ανθρωπιστικής παγκοσμιοποίησης

Ο έλεγχος που νομιμοποιείται

Η διαπόμπευση των αντιφρονούντων

Οι κάμερες ασφαλείας για ''το καλό μας''

Οι στρατιές ανθρώπων με το ίδιο βήμα

Οι κακές ειδήσεις που μοιάζουν φυσιολογικές

Ο πολιτισμός σε κρίση!

Η βία πλέον δεν είναι ανάγκη

να στάξει ούτε μια σταγόνα αίματος!

Είναι σιωπηλή και ύπουλη

Εκπολιτίστηκε όπως τα πάντα γύρω μας!

4/5/20:

Σε ψάχνω όπως με ψάχνεις κι εσύ
Σε κάθε όνειρο
Σε κάθε ηθελημένη πλάνη
Κάτω από τα σκεπάσματα
πίσω από κουρτίνες
Καθισμένος μπροστά από το γραφείο μου
η πάνω στο κρεβάτι
Πίσω από ένα κλειστό τζάμι
Στην άμμο που βαθαίνει ελαφρά
και παίρνει τη μορφή ενός γυναικείου σώματος
Στον ελαφρύ κυματισμό της θάλασσας
η στο απαλό αεράκι
που σαν γυναικείο χέρι
παίζει με τα φύλλα των ανθισμένων δέντρων
Σε κάθε όμορφο ποίημα
που ξυπνά έντονα συναισθήματα
Σε κάθε τελειωμένο στυλό
σκόρπιες λέξεις γραμμένες
σε πρόχειρο κομμάτι από χαρτί
Μέσα σε βιβλία πολύτιμα
Σε τραγούδια μελαγχολικά
Σε περιόδους απομόνωσης
η μοναχικών εξόδων
Σε λόγια που διάβασα από περαστικες γυναίκες της ζωής μου
Σε λόγια που άκουσα ενθουσιασμένος
Σε αγκαλιές που δέχτηκα υποταγμένος
Ακόμη αναρωτιέμαι πού θα σε βρω
Εσένα της ζωής μου αγαπημένη!

30/4/20:

Έκλεισα τα μάτια να νιώσω λίγο ξένος
αφού μες τους ανθρώπους νιώθω απομονωμένος
Κι ήμουν κάποτε παιδί που έπαιζε στα χώματα
έφηβος που φιλούσε και έβλεπε χρώματα
Έκλεισα πόρτες, για να αφήσω απέξω
τα σύννεφα, τον Ήλιο, και να επιλέξω
Μιαν άλλη ζωή, άχρωμη και στείρα
αποφάσισα να κλείσω της καρδιάς μου τη θύρα
Απογοητευμένος, επέτρεψα στις μνήμες
να γίνουν οι προσωπικές μου θαλάσσιες δίνες
Για να έχω κάτι να απασχολώ το χρόνο μου
εκείνον που μου έκλεψαν στον πρώτο φόνο μου
Γύρισα την πλάτη σε εκείνο το παρελθόν
που με έπειθε να είμαι πλέον απών
Στη μόνη βέβαιη ζωή που υπάρχει
και να παραδοθώ σε μια άνιση μάχη

Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη

Γύρω από τα μάτια μου υπάρχουν ρυτίδες
ο χρόνος τις ζωγράφισε με αιχμηρές λεπίδες
Δεν θέλω να αντικρίζω αυτό που είμαι
και για αυτό στο κρεβάτι μου κείμαι
Σκεπασμένος κάτω από τα σεντόνια μου
κλείνω τα μάτια και ζητάω πίσω τα χρόνια μου
Εκείνα που μου έκλεψαν όλες οι ρίμες
προσπαθούσα να επικοινωνήσω με παντομίμες
Με λάθος ανθρώπους που χανόντουσαν
και κάθε τόσο, όποτε ήθελαν φανερωνόντουσαν
Αρκεί να ήθελαν κάτι από εμένα
και για αυτό επέλεξα να τους βάλω φρένα
Να εξαφανιστώ, και για όλους εκείνους να γίνω
λανθάνουσα μνήμη, για να μην με αναγνωρίζουν με ντύνω
με διαφορετικά ρούχα, και άλλες συνήθειες
που μου επιτρέπουν να μην ζητήσω βοήθειες

Αρκετά νόμιζα πως τους είχα ανάγκη
βρήκα τον εαυτό μου, μα έπεσα σε φαράγγι
Εκεί στα σκοτεινά που δεν με ενοχλούν
όσοι με υποτίμησαν δεν με απειλούν

Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη

Μα απόμεινα μόνος και δεν μπορώ να στείλω
κάποιο μήνυμα γραμμένο με ζήλο
Να με ακούσουν όλοι εκείνοι οι ξένοι
που τους νιώθω κοντά μου, μα η ελπίδα πεθαίνει
στον πραγματικό κόσμο να τους γνωρίσω
βαρέθηκα να κοιτάζω οθόνες, το κορμί θα σαπίσω
Η μοναξιά μου απαίσια αίσθηση
μα δεν παραιτούμαι έχω προαίσθηση
Δεν πρόκειται εύκολα να τα παρατήσω
και σε φυλακή τις σκέψεις μου να κλείσω
Τα όνειρα μου τα έχω ελεύθερα να πετάνε
σε ουρανούς φιλόξενους που τα αστέρια μιλάνε
Κάθε βράδυ που ξαπλώνω σε μια παραλία
και ας με θεωρούν οι ξένοι μια εύκολη λεία
Εγώ έχω τη δυνατότητα να βγω να φωνάξω
στη φύση που με παρηγορεί, που ποτέ δεν θα βλάψω!

Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο εαυτός μου
εκείνος που αγάπησα έγινε ο εχθρός μου
Κοιτάζω ένα πρόσωπο στον καθρέπτη
δεν με αναγνωρίζω και με αποκαλώ ψεύτη