27/1/19:

Το βλέμμα σου ήταν δημιουργημένο
απο λαξευμένη πέτρα
Τα άκαμπτα χείλη σου έκρυβαν καλά
κάποιο παλαιότερο πόθο
Και το κορμί σου ενώ λύγιζε
σαν ενα κλαράκι
σε κάθε χτύπημα του ανέμου
δεν ένιωθε ασφαλή
ακόμη και στα δικά μου χέρια!
Αχ! Η ευτυχία νόμιζα πως μπορούσε
να χωρέσει σε αυτά τα μάτια
που κάποτε με κοίταξαν με πόθο!
Και σε αυτά τα μικρά χείλη
που με φιλούσαν
σαν να αποχαιρετάνε
έναν νεκρό έρωτα!
Αλλά και στο κορμί σου
που τυλίχτηκε πάνω μου
ζητώντας να του χαρίσω μια στιγμή ευτυχίας
Που όμως δεν ήταν ακόμη έτοιμο
να δώσει ηδονές
χωρίς τύψεις πως προδίδει
της ποίησης μου την ευγλωττία!
Τι κρίμα, αυτή η ποίηση που νότες αναζητούσε
να καταλήξει ξανά μια πεζή διαμαρτυρία!