27/1/19:

Το βλέμμα σου ήταν δημιουργημένο
απο λαξευμένη πέτρα
Τα άκαμπτα χείλη σου έκρυβαν καλά
κάποιο παλαιότερο πόθο
Και το κορμί σου ενώ λύγιζε
σαν ενα κλαράκι
σε κάθε χτύπημα του ανέμου
δεν ένιωθε ασφαλή
ακόμη και στα δικά μου χέρια!
Αχ! Η ευτυχία νόμιζα πως μπορούσε
να χωρέσει σε αυτά τα μάτια
που κάποτε με κοίταξαν με πόθο!
Και σε αυτά τα μικρά χείλη
που με φιλούσαν
σαν να αποχαιρετάνε
έναν νεκρό έρωτα!
Αλλά και στο κορμί σου
που τυλίχτηκε πάνω μου
ζητώντας να του χαρίσω μια στιγμή ευτυχίας
Που όμως δεν ήταν ακόμη έτοιμο
να δώσει ηδονές
χωρίς τύψεις πως προδίδει
της ποίησης μου την ευγλωττία!
Τι κρίμα, αυτή η ποίηση που νότες αναζητούσε
να καταλήξει ξανά μια πεζή διαμαρτυρία!

Κώστας Ουρανης - Spleen V

Το κενό όλο του απείρου στην ψυχή μου το έχω
κι ούτε εσύ κι ούτε ο πόνος μου δε μπορούν να μου το φράξουν.
Είμαι κάτι σαν κύμα μέσα σ’ απέραντο πέλαγο,
που ποτές δεν του γράφτηκε σ’ ακρογιάλι να φτάσει.

Ποτές σου δε με μέθυσες κερνώντας μου λαγνείες
κι ο πόνος μου δε στάθηκε ποτές ανθρώπου πόνος.
Τον ουρανό εγώ νοσταλγώ, που κάποτε είχα ζήσει,
δίχως χαρές και συφορές κι ανθρώπους, πάντα Μόνος.

Γιάννης Σκαρίμπας - Ουλαλούμ

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά

απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,

κι έλεγα: Θά ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά

κι από τα δάσα.

Θά ‘ρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,

αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι

και θα μυρίζει ήλιο και βροχή

και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,

στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,

και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ

χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπά»

που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει

καπνός και – τάχας – σύγνεφα θαμπά

προς τη Σελήνη . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·

κίνησα να σε βρω στο δρόμο – ωιμένα –

μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή

κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά,

που άκουγα διπλά τα βήματα μου!

Πάταγα γω – στραβός – μεσ’ τα νερά;

κι εσύ κοντά μου . . .

Μαρία Πολυδουρη - Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.

Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.

Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη

ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει

που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά

κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,

πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι

κι ανύποπτα περνά μες στη ζωή.

Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,

σα χάδι, σα Δροσούλα, σαν πνοή.

5/1/19:

Σαν να μην πέρασα ποτέ μου από τη ζωή σου

σαν να μην υπήρξα ούτε ένα δικό σου κομμάτι

Αχνός καπνός απο σβησμένη φλόγα, το φιλί σου

Αγκαλιάζομαι μονάχος μου στο κρύο κρεβάτι

Μάταια όλα, αλλά πιο πολύ οι παρομοιώσεις

σε εκείνους τους στίχους που υπήρξες μελωδία

Σου αφιέρωνα τις ερωτικές μου εκδηλώσεις

που δεν γίναν για σένα, φάρμακο στη δυστυχία

2/1/19: 2

Ω ποίηση!

Πόσο μα πόσο φτώχυνες!

Που είναι ο λυρισμός σου;

Ο φροντισμένος στίχος

ο ρυθμός σου;

Κάποτε ξέρω, θα βρω ξανά

δυο μάτια που θα κοιτάζουν

μέσα μου σαν να προσπαθούν

να δούν την ψυχή μου!

Δυο χείλη που θα τα φιλώ

και θα τρέμουν

καθώς θα αγγίζουν το στόμα μου

Και δυο χέρια που θα κρατούν τρυφερά

τα προσφερόμενα λουλούδια!

2/1/19:

Σου είχα ετοιμάσει μια μαγευτική βραδιά

εκείνη που σχεδιάζαμε να περάσουμε μαζί

Παλιές μπαλάντες η μόνη μουσική για συντροφιά

και ένα μπουκάλι κόκκινο γλυκόπιοτο κρασί

Αρωματικά κεριά και στίκ να μας ταξιδέψουν

σε ανατολίτικη ατμόσφαιρα ερωτική

Αχ αυτά τα όνειρα μου, θα με καταστρέψουν

και η δημιουργία μου ίσως γίνει πια φτωχική

Θα έκανα τα πάντα για να νιώσεις μαζί μου

της ποίησης το μεγαλείο, του έρωτα την ουσία

Εσύ ήσουν απόμακρη, δεν ήθελες μικρή μου

πληρώνω ακριβά του μυαλού μου τη φαντασία

Δεν έφθασε ακόμα της ζωής μου το δείλι!

Θα πίνω μόνος μου εκείνο το κρασί - ως πότε;

Μήπως και ξεπλύνω τη γεύση σου απ τα χείλη

με βαραίνει η θύμηση σου, θλιμμένε μου νότε

Cesare Pavese - Last blues, to be read some day

‘T was only a flirt

you sure did know–

some one was hurt

long time ago.

All is the same

time has gone by–

some day you came

some day you’ll die.

Some one has died

long time ago–

someone who tried

but didn’t know.

Cesare Pavese and Constance Dowling