30/9/18:

Δεν θα μάθω ποτέ μου
πως η ζωή δεν επαναλαμβάνεται!
Δεν είναι κάτι που εσύ καθορίζεις
δεν χωράει σε καλούπια
δεν περιγράφεται σε ταυτότητες
Είναι αόριστη
απρόβλεπτη
και ανεξήγητη!
Μην αναζητάς με την καρδιά πληγωμένη
Ξανά μπροστά σου σαν μοίρα θα βρεις
όσα ο χρόνος σου στέρησε!
Μάταιη είναι η σιωπή
όσο και το τραγούδι σου!
Αν δεν έχεις που να τραγουδήσεις
και μόνο το κενό ενός γκρεμού σε ακούει
αντιλαλώντας τη φωνή σου
Οι ψευδαισθήσεις είτε φίλο
θα εμφανίζουν μπροστά σου
είτε σύντροφο
Ανάλογα με το τι σου λείπει περισσότερο!
Πάψε να τραγουδάς!
Οι άνθρωποι τρομάζουν
στο άκουσμα του τραγουδιού σου!
Έχουν μάθει να μιλάνε
Μόνο να μιλάνε!!!

Καρυωτάκης - Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

 κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

 δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Νικηφόρος Βρεττάκος - Τα μάτια της Μαργαρίτας

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα.
Θάλασσες. Κόσμους. Πολιτείες. Ορίζοντες. Κανάλια.
Βρήκα τ’ αυτοκρατορικά όρη της γης κι απάνω τους
τις δύσες με τα κόκκινα σύννεφα. Τα μεγάλα
ταξίδια που δεν έκαμα βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τους γελαστούς μου φίλους
που μου τους σκέπασεν η γης, η χλόη, το χιόνι, η νύχτα.
Τα λόγια που θα μου ’λεγαν βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα τους μελαγχολικούς γήλοφους της πατρίδας μας
να στέκονται μες στη σιωπή σα ν’ ακούσανε τη φωνή μου.
Έρχομαι! ως να τους φώναζα, «έρχομαι» να κουνάνε
τις ταπεινές τους κουμαριές, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον πόλεμο τελειωμένο.
Πουλάκια και ήλιος στα κλαδιά! Το παιδικό μου σύμπαν
με τις χρυσές του ζωγραφιές, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Όσους σταυρούς δεν έμπηξαν στη γης μετά τις μάχες,
χιλιάδες, σ’ έναν κόκκινο κάμπο από παπαρούνες,
μακριές σειρές, ανώνυμους σταυρούς, πάνω και κάτω,
τους σταυρούς όλων των εθνών, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τις νύχτες να κυλάνε
μεγάλους ποταμούς σιωπής, όπως στα έξι μου χρόνια.
Της θλίψης την αστροφεγγιά βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον κόσμο να με θυμάται
κι όλα όσα αντίκρυσα παιδί να με φωνάζουν με τ’ όνομά μου.
Της δικαιοσύνης η σκηνή∙ την καλοσύνη που έγνεφε
να πλησιάσουν τα βουνά βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα την αιωνιότητα του ήλιου ανανεωμένη.
Τη χλόη να φέγγει των αρνιών τα πόδια. Την αυγή
να βάφει το άσπρο τους μαλλί. Στ’ άσπρα σαν την ειρήνη
ντυμένη τη μητέρα μου βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, όπως η «καληνύχτα»
κ’ η «καλημέρα», όπως το φως στα τζάμια την αυγή,
αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, τότε, σ’ αυτόν τον κόσμο,
θε να ’χαμε ένα απέραντο σπίτι. Θε να ’μαστε άγγελοι.
Το αιώνιο μου παράπονο βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αύριο, όταν φύγεις, άνοιξε τα μάτια σου να ιδεί,
να ξέρει ο ήλιος, ο Θεός να ιδεί, όσα με γνώρισαν
όλα να ιδούν στα μάτια σου. Σου αφήνω αυτό που είμαι
να ιδούν ότι έμεινα ο πιστός του ανθρώπου. Την ψυχή μου,
αυτόν τον λαβωμένο Ιησού αφήνω μέσα στα μάτια σου.

7/9/18:

Έχω μια έντονη λύπη, στα μάτια που απωθεί

Ενώ χαμογελώ, στα χείλη φαίνονται οι ρωγμές

Εκείνη που θα επιλέξει να μου αφοσιωθεί

Θα' ναι κερί που δεν σβήνει στων βουνών τις κορυφές

Έχω ένα καράβι χάρτινο που ταξιδεύει

σε ρυάκια βροχής, μαζί με της πόλης τις βρομιές

Το όνομα του ''Ελπίδα'' που μονάχα στοχεύει

να συγκινήσει τις πονεμένες και αγνές καρδιές

Είσαι μια θάλασσα πλατιά που αφήνει

τη γεύση αλμύρας στο δικό μου στόμα

Γεννήθηκες με μια μοίρα που δεν φθίνει

σκόνη αστεριών έχεις πάνω στο σώμα

4/9/18:

Κρύφτηκα σε δύο χέρια ξένα
ζεστάθηκα σε λάθος εποχή
Ήταν τα αισθήματα ζωσμένα
επάνω μου σαν απεγνωσμένα
πουλιά, τσακισμένα από τη γη
Κρεμόντουσαν
Βαστιόντουσαν
Παγιδευμένα να κάνουν κύκλους
παρά τη δική τους θέληση
Δεν έχουνε πραγματικούς φίλους
πετούσανε στην άκρη του χείλους
Όπως κάνει πάντοτε η ζωή
Αν νομίζεις πως είσαι ελεύθερος
να επιλέξεις κάθε αμυχή
Γίνεται ο πόνος αιχμηρότερος
ενώ βαθαίνει ξαφνικά η πληγή
κι όμως
δεν είναι λάθος να παραμένεις παράλογος
κι όμως
δεν είναι η σιωπή σου ενάντια στο πάθος
Όπως το να μορφάζεις αδιάφορος
για κάθε πρόσωπο στη μνήμη
Αλήθεια, τι θα σου απονείμει
αυτή σου η σκληρή επιλογή
Πόνο μονάχα
Σοφία τάχα
Σημαίνει πολλά σαν εξαφανιστεί
κάθε σου μοναχική ελπίδα 
κάθε σου λέξη που δρόμο δεν βρει
Θα παγιδευτεί σε τρελή πυξίδα
στο πάντα εδώ, και στο ποτέ εκεί