7/5/18:

Δεν έχεις μάθει να γιατρεύεις τις πληγές

αυτές που άφησες για πάντα ανοιχτές θα μείνουν

Αγάπης λόγια σβήσανε στις αμμουδιές
Η θάλασσα μου πήρε όσα ήθελα να γίνουν

Με ακολουθεί ένα σύννεφο που στάζει
οι σταγόνες πάνω στα μάτια μου βασανιστήριο

Ακόμη μια φορά η σκέψη διχάζει
το συναίσθημα πλέον καθημερινό μαρτύριο

Τα δάκρυα που κύλησαν δεν βρήκαν δρόμο
και κάθε έδαφος που πατώ σημάδι αφήνω

Τα χέρια μου για καιρό κοιτάζω με τρόμο
με μαχαίρι τα αρχικά σου στο δέρμα μου ξύνω

Είμαι καιρός που ταιριάζει στην εποχή
χαίρομαι, λάμπω, και ύστερα ξανά όμως κλαίω

Γιατί με άφησε μια αλλιώτικη ζωή
αναρωτιέμαι αν μου άξιζε, και καταρρέω

Γνωρίζω μικρές στιγμές μα δεν μου αρκούν
θέλω να ξαναζήσω μια σύντομη καταιγίδα

Το καλοκαίρι άξαφνα να καραδοκούν
πάθη και έρωτες κι ας ήτανε ξανά παγίδα

Έχει πέσει νεκρή κάθε μου ελπίδα
οι άνθρωποι διστάζουν να ρισκάρουν στην αγάπη

Μην πληγωθούν και χάσουνε μια παρτίδα
είναι σκιές που τρέφονται από κάθε αυταπάτη