22/2/18:

Δεν είσαι εσύ που με πληγώνεις!
Είναι η ζωή που φεύγει και χάνεται
στου ορίζοντα το απέραντο τέρμα
Είναι η αναζήτηση της ελπίδας
που χάνει το νόημα του χρόνου
Και η απέραντη σιωπή της θάλασσας
που πια έχει πάψει να μου μιλάει!
Είναι το θρόισμα των φύλλων των δέντρων
που ηχούν σαν μεταλλικά νυστέρια στα αυτιά μου
Και ο γκρίζος ουρανός που με ακολουθεί
σαν ανάμνηση ενός εφιάλτη
Είναι το βουνό που φωνάζει το όνομα μου
και ζητά να το ανέβω για να δω τον κόσμο
διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι
Είναι η άμμος της θάλασσας
που μου πληγώνει τα πόδια
σαν κοφτερά θραύσματα γυαλιού
Και τα βράχια που σκαρφαλώνω
για να κοιτάζω το άπειρο στον πυθμένα!
Είναι και εκείνο το βιβλίο που ακόμη δεν τελείωσα
και με κρατάει ακόμα στη ζωή
ο ευγενικός σκοπός του!