31/12/18:

30/12/18:

Τώρα σιωπή, κουρτίνες έκλεισαν

Ήλιοι έδυσαν

όλοι μέσα μου

Μια μουσική ηχεί στα αυτιά μου

φέρνει κοντά μου

εικόνες, μνήμες

Και οι σκιές κάποιων πλέον εχθρικών

ωδικών πτηνών

σχεδόν αρπακτικών

Χτυπούν του σπιτιού μου τους τοίχους

τρέμω τους ήχους

από τα ράμφη

Αχ, τα φρόντιζα για να σου στέλνουν

λόγια που μένουν

τα ποιήματα σου

Και ό,τι πιο πολύτιμο ακόμα

το νέο σώμα

ζεστό μα άδειο

29/12/18:

27/12/18: 2 Για τον φίλο μου Cesare Pavese

Το να γράφεις ποιήματα είναι σαν να κάνεις έρωτα:  δεν θα μάθεις ποτέ εάν την ευχαρίστησή σου τη συμμερίζεται πραγματικά ο άλλος. 
Cesare Pavese

Εσένα που σε νιώθω τόσο πολύ μέσα μου
όπως το αίμα που κυλά στις φλέβες μου
Εσένα που ξέρω μονάχα μέσα από το έργο σου
και του σύντομου βίου σου τα γεγονότα
που σε κατέληξαν εκεί που επιστροφή δεν υπάρχει!
Εσύ που παραλίγο να πεθάνεις έφηβος ακόμα
όταν περίμενες μες τη βροχή εκείνη τη μπαλαρίνα
για να συνοδέψει την μοναχική σου σιλουέτα
στο βάθος του χειμώνα
Εσύ που λιποθύμησες στο άκουσμα
πως η παλιά αγαπημένη σου παντρεύτηκε
επειδή δεν άντεξες την πραγματικότητα
Εσύ που ο τελευταίος σου έρωτας
σε ταξίδεψε σε εκείνον τον παράδεισο
που βρισκόταν για εσένα πάνω στις στέγες
Σε διαβάζω και σου μιλώ πολλά χρόνια τώρα
Επειδή ξέρω πως ένιωθες φίλε μου ποιητή!
Εσύ που έφηβος παρέμεινες ως το τέλος σου
και την ενήλικη ζωή τόσο απεχθανόσουν
Ξέρω πως ένιωσες!
Μακάρι να σε είχα γνωρίσει
Αχ, τι κουβέντες θα κάναμε μαζί!
Τι ονειροπολήσεις!
Και θα αφήναμε τη φαντασία μας
να δημιουργεί κόσμους όμορφους
όπως εκείνους που στα έργα μας περιγράφουμε!
Φίλε μου!
Ξέρω πως τα γράμματα σου
δεν διαβάστηκαν από κάποια που σου άξιζε!
Αυτό δεν σημαίνει πως κι εγώ πρέπει να πάψω να γράφω!
Επειδή η ζωή υπάρχει για να της αφοσιωθούμε
όχι για να της γυρίσουμε την πλάτη και να χαθούμε!
Μακάρι να ζούσες όσο η φύση θα σου είχε επιτρέψει!
Ποιος ξέρει τι άλλο θα είχες δημιουργήσει
Παρόλο που ο ίδιος έγραψες
ότι δεν είχες τίποτε άλλο να προσφέρεις στην τέχνη σου...
Είναι η θέληση μου ισχυρότερη από τη δική σου!
Κι αν τα χρόνια περνούν γρήγορα
και φαίνεται πως μας κλέβουν στιγμές
Στο χέρι μας είναι να δημιουργούμε
καθετί που επιθυμούμε στον κόσμο
Φίλε μου!
Το αντίο για ακόμη μια φορά
είναι μια δύσκολη στιγμή
Μα πρέπει να τελειώσω αυτόν τον αποχαιρετισμό σε εσένα
που με έμαθες τόσα πολλά!
Και πάνω από όλα, το να παραμένω ο εαυτός μου
και να μην ντρέπομαι καθόλου
για την ιδιαίτερη φύση μου!
Θα συνεχίσω να γράφω για τον Έρωτα
το μεγαλύτερο ιδανικό και προσμονή μου!
Θα τους αντέξω τους ανθρώπους φίλε μου!
Θα τους παλέψω!
Για να κερδίσω τη ζωή που μου αξίζει!
Αντίο!

27/12/18: 1

Αν χάσεις φίλο, άνοιξε μονοπάτι

Που θα σε οδηγεί στο δάσος μέσα σου

Κι αν μοιάζει σαν ψέμα, μια οφθαλμαπάτη

Η μορφή που θα συναντήσεις στο τέρμα σου

Δεν θα σου είναι πια εχθρός η εσχάτη

μνήμη που έχει χαράξει το δέρμα σου

Κάθε άνθρωπος μας, να ξέρεις πως είναι

λάμψη από ένα μακρινό αστέρι

Σημασία πλέον στον ουρανό δίνε

Όταν τον κοιτάζεις εκείνος το ξέρει

Κι αν νομίζεις πως το άγονο χώμα

Είναι το τέλος που δεν θα αποφύγεις

Πάντα να έχεις μες τα μάτια σου χρώμα

Και ποτέ ξανά τον πόνο σου μην πνίγεις

25/12/18:

21/12/18:

Όταν νοιάζεσαι σημαίνει πως άξαφνα θα ξυπνάς

την ώρα που κάποιος μακριά σου ζητάει τα άστρα
Για ώρες δεν κοιμάσαι, ανήσυχα στριφογυρνάς
στο κρεβάτι που τα όνειρα παρέμειναν άσπρα

Όταν η ζάλη αποχωρεί η αγκαλιά δεν αργεί
να δοθεί σαν ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα
που εκφράστηκε η αγάπη, και δόθηκε στοργή
τις χίλιες φορές που αναζήτησε ένα θαύμα

Χάρτινο καραβάκι είναι η θλίψη
πλέει ώσπου να βρει μοναχική στεριά
Μια πέτρα θα το βουλιάξει, θα την ρίξει
απαλό χέρι που σκούπισε τα δάκρυα

Του έρωτα τα φτερά αγκάθινα πούπουλα έχουν
καθώς τα αγγίζεις πάντα πασχίζεις μην ματώσεις
Ενώ σε φθάνει ψηλά, και νιώθεις πως σε προσέχουν
θέλεις την καρδιά αλλά και το πνεύμα να λυτρώσεις

Κι αν η μνήμη ξεγελά και συναισθήματα ξυπνά
ελπίζεις πως τίποτα ακόμη δεν έχει τελειώσει
Μοιάζει παροδική η χαρά, μα πάντα αγρυπνά
μέσα σου η καρδιά ποτέ δεν θέλεις να φιμώσει

Χάρτινο καραβάκι είναι η θλίψη
πλέει ώσπου να βρει μοναχική στεριά
Μια πέτρα θα το βουλιάξει, θα την ρίξει
απαλό χέρι που σκούπισε τα δάκρυα.

19/12/18:

16/12/18:

Ο χειμώνας τελείωσε νωρίς
Μίκρυνε η εποχή!
Τελείωσε σύντομα πριν μπει το νέο έτος!
Πριν τα σώματα μοιράσουν τη ζεστασιά τους
Πριν ακόμη ευθυγραμμιστούν τα μάτια
και οι σκέψεις γίνουν πραγματικότητα!
Και είναι κρίμα να σκεφτεί κανείς
πως η θέληση δεν έγινε ποτέ
η ανάμνηση που άξιζε να γίνει!
Είναι κρίμα...
Να βγαίνει ο Ήλιος αυτή την εποχή
δίχως τα σύννεφα να του γίνονται εμπόδιο
και να αγκαλιάζουν οι αχτίνες του τη γη
μα ορισμένα σώματα στο σκοτάδι να μένουν!
Αυτό το κρύο είναι πιο ανυπόφορο από ποτέ άλλοτε!
Υπάρχουν δύο σπίτια...
που οι κρύοι και υγρασιασμένοι τοίχοι
στα σκοτεινά δωμάτια
αναγκάζουν το μοναχικά σώματα να διπλώνονται
κάτω από μια κουβέρτα!
Το ένα παίρνει τη στάση εμβρύου
κλείνει τα μάτια...
Τέλος!

14/12/18: (2)

Είναι ο εαυτός μου μια θάλασσα πλατιά

που ταξιδεύουν σαν ακυβέρνητα πλοία

τα συναισθήματα, δεν φοβούνται τη σκουριά

μήτε τα βράχια που γεννούν απελπισία

Κι αν οι κίνδυνοι λένε παντού ελλοχεύουν

και έχουν τη δύναμη να πείθουν πως μπορούν

ακόμη και τα ποτάμια να στερεύουν

και το αλάτι απ' τη θάλασσα να στερούν

14/12/18: (1)

Να γίνεσαι τρεμάμενη εικόνα στα μάτια μου
η φωνή σου να είναι ο πιο μελωδικός ήχος
Με κάθε σου χάδι ενώνονται τα κομμάτια μου
να ξέρεις σου ανήκει για πάντα κάθε μου στίχος

Να αφήνεις την πιο γλυκιά γεύση στο στόμα μου
να είσαι η αλήθεια που θα μπορώ να πιστέψω 
Να αφήνεις τη μυρωδιά σου πάνω στο σώμα μου
θέλω τα ηλιοβασιλέματα να αγναντέψω

12/12/18:

10/12/18:

Κοιτώντας σε στα μάτια γυρεύω
να μάθω το κρυφό σου μυστικό
Ακόμη στην αγάπη πιστεύω
που είναι της ψυχής το γιατρικό

Κι αν έμεινα μονάχος μιλώντας
για χρόνια σε ένα τρελό εαυτό
Τον καθρέπτη κοιτάζω γελώντας
ειρωνικά λέω ευχαριστώ

Η πίκρα μου γέμισε το στόμα
φίλησε με για να νιώσω κάτι
Τη γλύκα στου έρωτα το σώμα
το θαύμα που το λένε αγάπη

Η παραίσθηση μια ζάλη είναι
και ένα παιχνίδισμα του μυαλού
Μαζί μου κρασί λησμονιάς πίνε
στη γη του μαρμάρινου ομφαλού

8/12/18:

Πες μου ένα παραμύθι για να κοιμηθώ

έχω κουραστεί πολύ από τη συνήθεια

Χρειάζομαι μια αγκαλιά να παρηγορηθώ

και σε ένα φιλί να γευθώ την αλήθεια

Περιττές οι λέξεις για να πεις το σ' αγαπώ

δύσκολοι καιροί για να δίνεις υποσχέσεις

Μοιάζει η αλήθεια ποίημα μοναδικό

που με την άγνοια σου θα το καταστρέψεις

Δεν μου ταιριάζει ο κόσμος σου το είχα πει

εύθραυστος είμαι ένα παιδί που διστάζει

την ασχήμια της ζωής μας να αποδεχτεί

χρειάζομαι ένα χέρι που δεν με τρομάζει

4/12/18:

Δεν χρειάζεται να επαναληφθούμε χίλιες φορές

Το βλέμμα μπορεί να πει όσα η καρδιά προστάζει

Αμίλητοι να αφεθούμε, πραγματικοί εραστές

που η σύμβαση του χρόνου μονάχα τους τρομάζει

Δεν χρειάζεται να αναλύουμε, πού συμφωνούμε

είναι μάταιο ομορφιά μου να φτιάχνουμε χάρτη

Για να μη βρεθούν σε πόλεμο οι χώρες που ζούμε

ας σβήσουμε από πάνω μας τις γραμμές απ τα κράτη

27/11/18:

Μια δροσοστάλαχτη σταγόνα της βροχής

κύλησε άξαφνα στο παράθυρο μου

Ο χειμώνας έμοιασε της δικής σου πνοής

σαν λουλούδι άνθισε το όνειρο μου

7/11/18:

Πόσο μ' αρέσει όταν μέσα στα μάτια σου κλείνεις

μέσα τους τόσα όνειρα, και χιλιάδες εικόνες

Πόσο μ' αρέσει όποτε στην αγκαλιά μου σβήνεις

και αφήνεις δώρα που με ζεσταίνουν στους χειμώνες

Πόσο μ' αρέσει να χαϊδεύω τα μακριά μαλλιά σου

να δίνεις φως που εξαφανίζει τα σκοτάδια μου

και στα χέρια σου να αφήνομαι

Πόσο μ' αρέσει να απολαμβάνω τα φιλιά σου

Να μην φοβάμαι αν η συγκίνηση στα μάτια μου

με προδίδει και μικρός γίνομαι

Αστεράκι σε ονόμασα μια νύχτα

μόνη λάμψη στο σκοτάδι της ψυχής μου

Αστεράκι που οδήγησε σε ήττα

τη μάχη ολάκερη της ζωής μου

30/10/18:

27/10/18:

Αχ και να' μουν στο ποτό σου μονάχα μια σταγόνα
η τελευταία να δρόσιζε τα μικρά σου χείλη
Εκείνη που μένει μόνη της και κάνει αγώνα
να γεμίσει το ποτήρι με αόρατη ύλη

Η ουσία του οινοπνεύματος θα θελα να' μουν
απόσταγμα να έσταζα σαν δάκρυ στο λαιμό σου
Στο κορμάκι σου αργά τρεμουλιάσματα να δίνουν
οι αισθήσεις που αύξησαν στην καρδιά το σφυγμό σου

25/10/18:

Θα ήθελα να είχαμε κάθε ημέρα Ήλιο

Να τεμπελιάζαμε ξαπλωμένοι πάνω στο γρασίδι

Θα ήθελα να υπήρχε κάθε βράδυ μυστήριο

Να σου φερνα από ψηλά πολύτιμο στολίδι

Και στο φόρεμα σου να άφηνα δώρα και ευχές

Επέτρεψε μου να ακουμπώ στους ώμους το κεφάλι

Κάθε αγκαλιά δεν συμβαίνει σε τυχαίες στιγμές

Η αίσθηση του φιλιού σου ευπρόσδεκτη ζάλη

Τη ζωή τη βλέπουμε όπως πραγματικά είναι

Σε προσκαλώ να έρθεις σε ένα κόσμο ονειρικό

Μέσα στην αγκαλιά μου τις μαύρες σκέψεις σου σβήνε

Και γίνε της ζωής μου το πιο σπουδαίο γνωμικό

23/10/18:

Δεν μπορώ να φύγω
χωρίς να νιώσω πρώτα
την αίσθηση του φιλιού
την καυτή ανάσα
και το λυγερό κορμί
να τρέμει μέσα στα χέρια μου!
Δεν μπορώ να φύγω
χωρίς να μάθω το πόσο σημαντικός
μπορώ να γίνω για τα μάτια μιας γυναίκας
δύο καθρεφτάκια που μπορούν
να μεταμορφώσουν
την πίκρα σε χαρά!
Δεν μπορώ να φύγω
πριν ζήσω το όνειρο μου
Όχι κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο μου
με τα φώτα κλειστά
αλλά έξω δοξάζοντας τον Ήλιο
όπως και το Φεγγάρι!
Δεν μπορώ να φύγω
πριν νιώσω πως είναι
να σε αγγίζουν δύο χέρια
τα ίδια που σε αγκαλιάζουν
που σε παρηγορούν
που σε συντροφεύουν
σε κάθε καλή και κακή σου στιγμή
Το μόνο ταξίδι που θέλω να κάνω
είναι στην ταραγμένη θάλασσα των ματιών σου!
Είμαι βαρκούλα με σκισμένα πανιά
έρμαιο σε κάθε συγκίνηση
Θα φύγω!
Αλλά μόνο για εκεί
όπου τα συναισθήματα μου
βρουν επιτέλους φιλόξενη στεριά!

18/10/18: (2)

Η ευγνωμοσύνη
ειναι πράξεις μικρές
σχεδόν ασήμαντες
και ίσως συνηθισμένες
απο τους πολλούς
Ενα αναπάντεχα
τρυφερό άγγιγμα στο χέρι
και ενα αγνό φιλί στο μάγουλο
απο κάποιο πρόσωπο θελκτικό
Η κατανόηση της στιγμής
συναίσθημα που δεν μπορεί
να εκφραστεί με λόγια
Ενα βλέμμα μονάχα αρκεί
για να φανερώσει τις κρυφές επιθυμίες!
Αρκεί η θέληση των δυο
να είναι μια θάλασσα
με ατάραχα νερά
απο ξένα πλοία!

18/10/18: (1)

Ύπνος βαθύς και ανονειρος
η ζωή μας
Φοβόμαστε μήπως ξυπνήσουμε
σε λάθος όνειρο
που δεν μας ανήκει!
Η αίσθηση της ματαιότητας
εκδορά στη μνήμη
που προσπαθούμε να επουλώσουμε
με καινούριες στιγμές
Λάθος τρόπος για να συνεχίσεις να ζεις!
Κάθε ημέρα που περνά
μην την υπολογίζεις
ως χρόνο χαμένο
Ειναι σαν να μην αποδέχεσαι
το δώρο του Ήλιου!

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Δὸν Κιχῶτες

Οἱ Δὸν Κιχῶτες πᾶνε ὀμπρὸς καὶ βλέπουνε ὡς τὴν ἄκρη

 τοῦ κονταριοῦ ποὺ ἐκρέμασαν σημαία τους τὴν Ἰδέα.

Κοντόφθαλμοι ὁραματιστές, ἕνα δὲν ἔχουν δάκρυ

 γιὰ νὰ δεχτοῦν ἀνθρώπινα κάθε βρισιὰ χυδαία.

Σκοντάφτουνε στὴ Λογικὴ καὶ στὰ ραβδιὰ τῶν ἄλλων

 ἀστεῖα δαρμένοι σέρνονται καταμεσὶς τοῦ δρόμου,

ὁ Σάντσος λέει «δὲ σ᾿ τὸ ῾λεγα;» μὰ ἐκεῖνοι τῶν μεγάλων

 σχεδίων, ἀντάξιοι μένουνε καί: «Σάντσο, τ᾿ ἄλογό μου!»

Ἔτσι ἂν τὸ θέλει ὁ Θερβάντες, ἐγὼ τοὺς εἶδα, μέσα

 στὴν μίαν ἀνάλγητη Ζωή, τοῦ Ὀνείρου τοὺς ἱππότες

 ἄναντρα νὰ πεζέψουνε καί, μὲ πικρὴν ἀνέσα,

μὲ μάτια ὀγρά, τὶς χίμαιρες ν᾿ ἀπαρνηθοῦν τὶς πρῶτες.

Τοὺς εἶδα πίσω νά ῾ρθουνε -- παράφρονες, ὡραῖοι

 ρηγάδες ποὺ ἐπολέμησαν γι᾿ ἀνύπαρχτο βασίλειο --

καὶ σὰν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά, πὼς ρέει,

τὴν ἀνοιχτὴ νὰ δείξουνε μάταιη πληγῆ στὸν ἥλιο!

10/10/18: Για την Δ.

Αν απορρίψεις ποιητή, αυλές για σένα θα κλείσουν
και τα δέντρα που άγγιξες, δεν θα καρποφορήσουν
Αν απορρίψεις ποιητή οι τοίχοι σου θα στενέψουν
τα καυσαέρια της πόλης, αφήνεις να σε κυριεύσουν

Το σώμα σου δεν θα σκεπάζει τρυφερά τα βράδια
κάποιος ξένος που σου έγραψε ποιήματα ρημάδια
Το μυαλό σου αναζητά μονάχα υποθέσεις
μόνη σου επιλογή για να κερδίσεις θα κλέψεις

Η ζωή είναι δική σου κι αν της φερθείς κυνικά
μπροστά σου θα βρεις μια ανεπιθύμητη μοναξιά
Όσα και να έχεις περάσει, μην δικαιολογείς
πάντα με την σκληρή σου στάση, την έλλειψη στοργής

5/10/18: (2)

Γίνε νερό είμαι φωτιά που χρειάζομαι να σβήσω

σε μια αγκαλιά, στάχτες τα δώρα που θα αφήσω
Γίνε αυγή είμαι σαν φεγγάρι που επιμένει
να κρύβει αστέρια και να ζει ζωή στερημένη

Όταν είμαι σιωπηλός και σου μιλώ με τα χάδια

βάθυνε μες στα μάτια μου, να λάμψουν στα σκοτάδια
Όταν νιώθω μικρός, σαν παιδί στην πόλη χαμένο
πιάσε μου το χέρι, όταν δεν θα σε περιμένω

5/10/18: (1)

Αντίκρισα στα μάτια σου αισθήματα κλεισμένα

παράθυρα που περίμεναν χέρια για να ανοίξουν

Ήμουν ναυαγός βουβός με αισθήματα πνιγμένα

Στην άμμο μήνυμα άφησα που κύματα θα σβήσουν

3/10/18:

Θυσία για τον Έρωτα, θα κάνω Αφροδίτη

εμένα που μερίμνησα άξιος να γίνω

Για τα μάτια κάποιας, θάμβος ή σκοτοδίνη

θάρρος έχω στην καρδιά, τίποτα να απομείνω

Αρκεί μόνο μια φορά τα χείλη μου να αισθανθούν

τα δάκρυα που κύλησαν απ' τα μάτια της γελώντας

και καθώς θα φεύγω τα χέρια της να τυλιχτούν

γύρω από τους ώμους μου, το σ' αγαπώ υμνώντας!

30/9/18:

Δεν θα μάθω ποτέ μου
πως η ζωή δεν επαναλαμβάνεται!
Δεν είναι κάτι που εσύ καθορίζεις
δεν χωράει σε καλούπια
δεν περιγράφεται σε ταυτότητες
Είναι αόριστη
απρόβλεπτη
και ανεξήγητη!
Μην αναζητάς με την καρδιά πληγωμένη
Ξανά μπροστά σου σαν μοίρα θα βρεις
όσα ο χρόνος σου στέρησε!
Μάταιη είναι η σιωπή
όσο και το τραγούδι σου!
Αν δεν έχεις που να τραγουδήσεις
και μόνο το κενό ενός γκρεμού σε ακούει
αντιλαλώντας τη φωνή σου
Οι ψευδαισθήσεις είτε φίλο
θα εμφανίζουν μπροστά σου
είτε σύντροφο
Ανάλογα με το τι σου λείπει περισσότερο!
Πάψε να τραγουδάς!
Οι άνθρωποι τρομάζουν
στο άκουσμα του τραγουδιού σου!
Έχουν μάθει να μιλάνε
Μόνο να μιλάνε!!!

Καρυωτάκης - Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

 κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

 δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Νικηφόρος Βρεττάκος - Τα μάτια της Μαργαρίτας

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα.
Θάλασσες. Κόσμους. Πολιτείες. Ορίζοντες. Κανάλια.
Βρήκα τ’ αυτοκρατορικά όρη της γης κι απάνω τους
τις δύσες με τα κόκκινα σύννεφα. Τα μεγάλα
ταξίδια που δεν έκαμα βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τους γελαστούς μου φίλους
που μου τους σκέπασεν η γης, η χλόη, το χιόνι, η νύχτα.
Τα λόγια που θα μου ’λεγαν βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα τους μελαγχολικούς γήλοφους της πατρίδας μας
να στέκονται μες στη σιωπή σα ν’ ακούσανε τη φωνή μου.
Έρχομαι! ως να τους φώναζα, «έρχομαι» να κουνάνε
τις ταπεινές τους κουμαριές, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον πόλεμο τελειωμένο.
Πουλάκια και ήλιος στα κλαδιά! Το παιδικό μου σύμπαν
με τις χρυσές του ζωγραφιές, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Όσους σταυρούς δεν έμπηξαν στη γης μετά τις μάχες,
χιλιάδες, σ’ έναν κόκκινο κάμπο από παπαρούνες,
μακριές σειρές, ανώνυμους σταυρούς, πάνω και κάτω,
τους σταυρούς όλων των εθνών, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τις νύχτες να κυλάνε
μεγάλους ποταμούς σιωπής, όπως στα έξι μου χρόνια.
Της θλίψης την αστροφεγγιά βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον κόσμο να με θυμάται
κι όλα όσα αντίκρυσα παιδί να με φωνάζουν με τ’ όνομά μου.
Της δικαιοσύνης η σκηνή∙ την καλοσύνη που έγνεφε
να πλησιάσουν τα βουνά βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα την αιωνιότητα του ήλιου ανανεωμένη.
Τη χλόη να φέγγει των αρνιών τα πόδια. Την αυγή
να βάφει το άσπρο τους μαλλί. Στ’ άσπρα σαν την ειρήνη
ντυμένη τη μητέρα μου βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, όπως η «καληνύχτα»
κ’ η «καλημέρα», όπως το φως στα τζάμια την αυγή,
αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, τότε, σ’ αυτόν τον κόσμο,
θε να ’χαμε ένα απέραντο σπίτι. Θε να ’μαστε άγγελοι.
Το αιώνιο μου παράπονο βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αύριο, όταν φύγεις, άνοιξε τα μάτια σου να ιδεί,
να ξέρει ο ήλιος, ο Θεός να ιδεί, όσα με γνώρισαν
όλα να ιδούν στα μάτια σου. Σου αφήνω αυτό που είμαι
να ιδούν ότι έμεινα ο πιστός του ανθρώπου. Την ψυχή μου,
αυτόν τον λαβωμένο Ιησού αφήνω μέσα στα μάτια σου.

7/9/18:

Έχω μια έντονη λύπη, στα μάτια που απωθεί

Ενώ χαμογελώ, στα χείλη φαίνονται οι ρωγμές

Εκείνη που θα επιλέξει να μου αφοσιωθεί

Θα' ναι κερί που δεν σβήνει στων βουνών τις κορυφές

Έχω ένα καράβι χάρτινο που ταξιδεύει

σε ρυάκια βροχής, μαζί με της πόλης τις βρομιές

Το όνομα του ''Ελπίδα'' που μονάχα στοχεύει

να συγκινήσει τις πονεμένες και αγνές καρδιές

Είσαι μια θάλασσα πλατιά που αφήνει

τη γεύση αλμύρας στο δικό μου στόμα

Γεννήθηκες με μια μοίρα που δεν φθίνει

σκόνη αστεριών έχεις πάνω στο σώμα

4/9/18:

Κρύφτηκα σε δύο χέρια ξένα
ζεστάθηκα σε λάθος εποχή
Ήταν τα αισθήματα ζωσμένα
επάνω μου σαν απεγνωσμένα
πουλιά, τσακισμένα από τη γη
Κρεμόντουσαν
Βαστιόντουσαν
Παγιδευμένα να κάνουν κύκλους
παρά τη δική τους θέληση
Δεν έχουνε πραγματικούς φίλους
πετούσανε στην άκρη του χείλους
Όπως κάνει πάντοτε η ζωή
Αν νομίζεις πως είσαι ελεύθερος
να επιλέξεις κάθε αμυχή
Γίνεται ο πόνος αιχμηρότερος
ενώ βαθαίνει ξαφνικά η πληγή
κι όμως
δεν είναι λάθος να παραμένεις παράλογος
κι όμως
δεν είναι η σιωπή σου ενάντια στο πάθος
Όπως το να μορφάζεις αδιάφορος
για κάθε πρόσωπο στη μνήμη
Αλήθεια, τι θα σου απονείμει
αυτή σου η σκληρή επιλογή
Πόνο μονάχα
Σοφία τάχα
Σημαίνει πολλά σαν εξαφανιστεί
κάθε σου μοναχική ελπίδα 
κάθε σου λέξη που δρόμο δεν βρει
Θα παγιδευτεί σε τρελή πυξίδα
στο πάντα εδώ, και στο ποτέ εκεί

19/8/18:

Πήρα τους δρόμους ξανά
για χάρτη είχα το όνειρο μου
και για οδηγό
τον ορίζοντα τις ημέρες
και τα αστέρια τις νύχτες
Ήλπιζα να φθάσω
κάπου μακριά
Εκεί που δεν θα με ακολουθεί
βλαβερά το παρελθόν μου
Εκεί που δεν θα τρομάζω δημόσια
και θα γίνομαι ευάλωτος
από κάθε σκιά ανθρώπου
Εκεί που θα χαίρομαι
για την απουσία των ψευδαισθήσεων!
Πήρα τους δρόμους ξανά
αναζητώντας συγκινήσεις μοναδικές
που θα μπορούσαν να γίνουν στιγμές
άξιες για αναμνήσεις
Θέλησα να γίνω ένα φάσμα ζωής
ένα πυροτέχνημα στον αέρα!
Προσπάθησα σκληρά
να γίνω ιερός τόπος
να σταθώ κάπου επιτέλους
και να θαυμάσω
καθετί καλό στον κόσμο αυτό
Μα ο τόπος μου ήτανε σκιερός
και κάθε φως νέκρωνε
κάθε φορά που με πλησίαζε!
Πέρα από τη θλίψη δεν υπάρχει Ζωή!
Είναι η ευτυχία μια αυταπάτη
επιλεγμένη συνειδητά
Ένα φάρμακο στην αρρώστια του κόσμου!

13/7/18:

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω, πως μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται. Κ.Γ.Καρυωτάκης

Δώρο θέλω να σου δώσω τον εαυτό μου

σήμερα που είναι μια ημέρα θλιβερή

Να χαιρόσουν μαζί μου, κορίτσι θνητό μου

κάθε στιγμή, κάθε πράξη που είναι ιερή

Ποιήματα θα θελα ξανά να σου χαρίσω

να κερδίσω ξανά χαμόγελο και ζωή

Τώρα πια δεν έχω χείλη για να φιλήσω

μου μαραίνει την καρδιά μια άδικη σιωπή

Μονάχα η φύση, μου μιλά καμιά φορά

το πράσινο, ο αέρας και τα νερά της

Γίνονται πια επιθετικά τα άπειρα

αστέρια που κοιτούσα όταν ήμουν μακριά της

Στη χώρα του ονείρου, όπως μας έμαθαν

υπάρχει η ιδανική, γλυκιά προσμονή

μια βαθιά επιθυμία, για όσους ένιωσαν:

Να παραμένουν οι σύντροφοι παντοτινοί

22/5/18:

16/5/18:

Είναι η μνήμη μου ένας νεκρός
που του πετάνε τα πράματα του
Δεν λογαριάζει κάθε ανύπαρκτος
τι αξία έχουν τα πλήγματα του

Σκόρπια και πεταμένα δω κι εκεί
μαρτυρούν τα τόσα ξένα χέρια
Βεβήλωσαν άσκοπα καθετί
που στοιχειώνει μια μορφή αιθέρια

Λένε πως δεν έχουν πια αξία
τα προσωπικά αντικείμενα
Όμως αποκτούν πάντα ουσία
αρκεί στη ζωή κάτι να σήμαινα

Όπως εκείνα που κρύφτηκαν
περίεργα μάτια να μην τα δουν
Σε συρτάρι μυστικό κλειδώθηκαν
με ελπίδα στο χρόνο να σωθούν

Και αν κάποιο χέρι άξαφνα
κρατούσε ως δώρο αντικλείδι
μερικά ποιήματα περίτεχνα
αποκάλυψε κάθε φτιασίδι

Η μνήμη μεθώντας απόκτησε
μια κάποια τρελή προσδοκία
να νιώθει τα χάδια πεθύμησε
Ώ τι πλούσια, φαιδρή φαντασία

Για όσο θα υπάρχει ανάγκη
μνήμες με κάποιον να μοιραστείς
Στέκεσαι στην άκρη σε φαράγγι
είτε θα πέσεις, είτε θα σωθείς