Το παρόν ιστολόγιο έχει ως σκοπό την προβολή της ποίησης, έχοντας για οδηγό την προσωπική μου αγάπη. Επίσης δημιουργήθηκε με την επιθυμία της ανταλλαγής απόψεων και την επικοινωνία ανθρώπων με κοινά πάθη και ανησυχίες. Η όλη ιδέα της δημιουργίας αυτού είναι να δοθεί βάρος ιδιαίτερα στον ελεύθερο στοχασμό.
Μου λέγανε: τι τους θές τους έρωτες; Κοίταξε εσύ καλά να περνάς να νιώθεις το γυναικείο κορμί και τα φιλιά σου να σπαταλάς για να έχεις μια πραγματικά γεμάτη ζωή! Αλλά εγώ δεν τους άκουγα! Μου λέγανε: Αυτό που ζητάς μπορείς πάντα να το έχεις Αν διεκδικείς μόνο τότε θα είσαι κερδισμένος Αλλά εγώ δεν τους άκουγα! Μου λέγανε: Άφησε τα βιβλία κοίταξε να παντρευτείς κέρδισε κι εσύ το δικαίωμα στην τεμπελιά των συμβιβασμένων στων δίχως νόημα και ουσία περιττών ασθενειών του μυαλού Αλλά εγώ δεν τους άκουγα! Μου λέγανε: κλείσου στο σπίτι να έχεις σύζυγο και παιδί αυτή είναι η μόνη ουσία στη ζωή! Ήξερα πολύ καλά όμως πως για όλους αυτούς ο έρωτας δεν υπήρχε στη ζωή τους επειδή είχαν χάσει την πίστη τους! Κι αν όλοι τους έμοιαζαν κοινότοποι η αλήθεια που δεν παραδέχονται σχεδόν ποτέ είναι πως ήντουσαν απογοητευμένοι από τις παλιές τους νεανικές αγάπες! Κουρασμένοι πια από τη θλίψη του πόνου ζητούσαν την ασφάλεια και την ηρεμία που μονάχα ένα ζεστό σπίτι θα μπορούσε να τους προσφέρει Ζητούσαν πλέον μονάχα την καθημερινότητα των υποχρεώσεων για να τους γεμίζει το χρόνο και την φθηνή ανούσια διασκέδαση πίσω από μια τηλεόραση ή έναν υπολογιστή Μου λέγανε να μην κοιτάζω τη θάλασσα τις νύχτες για να καταφέρνω να πατάω γερά τις ημέρες! Αλλά εγώ δεν τους άκουγα! Οι σκέψεις μου ταξίδευαν σαν πλοία προς τις άγνωστες χώρες των ονείρων μου! Δεν μου ταιριάζει η σταθερότητα της στεριάς επειδή η ακινησία σκοτώνει τη Ζωή!
Θέλω να σου μιλήσω φίλε μου για τη μοναξιά του ερωτευμένου! Εκείνου που περιμένει ένα τηλέφωνο μα ποτέ δεν τον καλούν! Εκείνου που περιμένει ένα μήνυμα που ποτέ δεν του στέλνεται! Εκείνου που κοιμάται μόνος του και αγκαλιάζει το σώμα του για να φανταστεί πως αγκαλιάζει ένα άλλο! Εκείνου που σφίγγει το μαξιλάρι με όλη του τη δύναμη στις γροθιές του Εκείνου που κοιμάται σε εμβρυακή στάση επειδή νιώθει απροστάτευτος Εκείνου που εξαπατήθηκε από λόγια μεγάλα, τόσο πιστευτά! Εκείνου που πρόσμενε να αντικρίσει μια ανατολή Την ανατολή του προσωπικού του Ήλιου! Εκείνου που ξενυχτά γράφοντας ακόμη για εκείνη που αγάπησε με όλη του τη δύναμη Εκείνου που ξυπνά νωρίς, επειδή η νύχτα του ήταν τόσο άδεια, όσο ποτέ του δεν είχε νιώσει! Εκείνου που τα όνειρα και οι προσδοκίες του καταποντίστηκαν από την πρακτικότητα της ζωής! Εκείνου που σπαταλά τη ζωή του εισπνέοντας το διοξείδιο του άνθρακα των υπολοίπων, αλλά επιθυμεί το οξυγόνο Εκείνου που συνεχίζει να αντιστέκεται στις εύκολες σαρκικές απολαύσεις και στις εφήμερες σχέσεις από ανάγκη και μόνο Εκείνου που δεν διστάζει να κάνει φανερές τις αδυναμίες του, και τα λάθη του Εκείνου που εξιδανικεύει την ομορφιά και τις εκφράσεις των γυναικείων προσώπων Εκείνου που το πάθος του είναι η μεγαλύτερη Αρετή του και οι πράξεις του η μεγαλύτερη καταδίκη του! Εκείνου που θέλει να πιστεύει ακόμη στην ύπαρξη του Έρωτα! Τελικά δεν υπάρχει Έρωτας για τον ίδιο λόγο που δεν υπάρχει και Θάνατος!
Είδα στις κόρες των ματιών σου να καθρεφτίζεται ως έρωτας η μορφή μου! Αυτό που πίστεψα σε εσένα ήταν τα χαμογελαστά σου μάτια όποτε με κοιτούσες! Δεν ξέρω αν ποτέ άλλοτε θα κοιτάξω χωρίς φόβο τα μάτια κάποιας άλλης για να διαπιστώσω αν η αγάπη της για εμένα είναι όντως πραγματική! Ξέρω πως αυτά τα μάτια ήταν για εμένα ο έρωτας και οι ελπίδες μου! Η ειλικρινή χαρά μου αλλά και η τωρινή καταστροφή μου! Ίσως τα λυπημένα μάτια να είναι αυτά που θα μου ταιριάξουν επειδή θα κρύβουν μέσα τους μια πραγματικά ευτυχισμένη ψυχή!
Η μοναξιά κάνει αισθητή την παρουσία της όταν τα σκεπάσματα τις κρύες νύχτες πέφτουν κάτω από το μονό κρεβάτι σαν να τα τράβηξε εκείνη που προτιμούσες κάποτε να σκεπάζεις τρυφερά. Όταν ψάχνεις δίπλα σου ένα κορμί για να ακουμπήσεις το κεφάλι σου Και κάποια χείλη για να μοιραστείς το πάθος σου Όταν κλείνεις τα μάτια και φαντάζεσαι για να παρηγορήσεις την επιθυμία του ονείρου με εικόνες από το παρελθόν, λόγια και πράξεις Η μοναξιά είναι η Μόρα που σε ξυπνά άξαφνα Και σε κρατά ακινητοποιημένο για να βλέπεις γύρω σου τα πάντα σαν θεατής ανήμπορος να συμμετέχεις ανίκανος να αντιδράσεις Είναι μια δύναμη παραλυτική που αν αφεθείς σε θανατώνει Ψήγματα ζωής, σκιές αναμνήσεων σε κρατούν πάντα πίσω! Η ζωή όμως προχωρά! Μάθε επιτέλους πως η στασιμότητα δεν έχει τη μυρωδιά των λουλουδιών Έχει τη μυρωδιά των στάσιμων νερών! Γίνε ποταμός, και η θάλασσα ο τελικός προορισμός σου!
Στροβιλιζόμαστε σαν φύλλα παγιδευμένοι μέσα σε μικρούς αδύναμους ανεμοστρόβιλους Οι αντίθετοι άνεμοι που συγκρούονται Ο ένας του προσωπικού μας ονείρου και ο άλλος της πραγματικότητας Και οι δυο το ίδιο ισχυροί Μα πάντα νικά εκείνος που οι πολλοί υποστηρίζουν Μια μάχη ειναι η ζωή με άνισους κανόνες Δεν λογαριάζει τους αμάχους και τους αδύναμους που χωρίς τη δική τους θέληση εξακολουθούν να στροβιλίζονται αφήνοντας σε κάτι που ονομάζουν μοίρα την βαριά ευθύνη των ζωών τους Στροβιλίσου φίλε μου! Νιώσε τους ανέμους αυτούς Αφέσου σαν ανήμπορο μικρό σπουργίτι και άξαφνα εκεί που μοιάζεις μόνος και νωχελικός άνοιξε τα φτερά σου ορμητικά σαν αετός και οδηγήσου από τον άνεμο του προσωπικού σου ονείρου ώστε να ξεφύγεις από τη μανία της μοίρας!
Ακόμη και στο μυαλό μου ήταν γραμμένο το όνομα σου! Χαραγμένο βαθιά, για να μην σβήσει ποτέ από το πέρασμα του χρόνου! Κόντεψα να ξεχάσω πως υπάρχω! Έχασα την προσωπική μου ταυτότητα οικειοθελώς Γιατί έμαθα πως Αγάπη είναι αυτό που δεν διστάζει να αποκαλύψει τις αδυναμίες σου! Κάτι που σου δίνει την κατάλληλη δύναμη ώστε να μην διστάζεις να εκτεθείς γυμνός από οποιοδήποτε ρούχο όπως αυτό του Εγωισμού! Άλλωστε ποιό το νόημα να μην εμπιστεύεσαι τυφλά τη ζωή σου στα χέρια που σου σκουπίζουν τα δάκρυα στα χέρια που ξέρουν να αγκαλιάζουν και να χαϊδεύουν ακόμη και τις πιο σκοτεινές σου σκέψεις; Ποιό το νόημα να φοβάσαι και να μην αφήνεσαι περιορίζοντας το πάθος και παραβιάζοντας ακόμα και την ιδιωτικότητα της μνήμης; Άνθρωπος άξιος για σ' ένα είναι εκείνος που ξέρει να σέβεται περισσότερο τις αδυναμίες σου! Και να εκτιμά χωρίς να σε ανταμείβει με δώρα την κάθε σου θυσία! Η φυσική ιδιότητα της Αγάπης είναι να καλεί τους πάντες στη γιορτή της! Ακόμη και εκείνους που το προσωπικό τους συμφέρον προσπαθεί να μειώσει την αξία της μάχης της τελευταίας της Ελπίδας!
Είμαι σαν ένα ξερό κλαδί πεσμένο πάνω στο τσιμέντο Έρμαιο κάθε δυνατού ανέμου Χωρίς φύλλα Χωρίς ζωή Παρασέρνομαι εύκολα από τα βρόχινα νερά Και από τις ρόδες των αυτοκινήτων Διαμελίζομαι από πόδια Και με σπάνε χέρια Κι όμως! Συνεχίζω να υπάρχω έστω και αν φαίνεται πως δεν ζω! Ήμουν μέρος κάποτε ενός ανθισμένου δέντρου! Και η ανάμνηση αυτή είναι πιο δυνατή από κάθε θάνατο!
Η ποίηση είναι τα πάντα για μένα! Αντικατέστησε πλήρως την έμφυτη θρησκευτική ανάγκη του ανθρώπου! Είναι η απόδειξη της ευγένειας και της ομορφιάς του ανθρώπινου γένους! Και ίσως ένα μέσο για την ενδοκοσμική δόξα! Είναι η βαθιά φιλοσοφία, με κέντρο της την Αγάπη για τη Ζωή! Είναι η έκφραση της παντοτινής νεότητας, με κύρια χαρακτηριστικά την αντίδραση στην κάθε ασχήμια, την αφοσίωση στην δημιουργία, και την εξιδανίκευση του Έρωτα και της Φιλίας!
Κάθε ημέρα είναι ένας μικρός θάνατος Μας σκοτώνει αργά και βασανιστικά Οι στιγμές μας είναι σταγόνες από μνήμες που πέφτουν πάνω στα μάτια Και εμείς ανήμποροι να αντιδράσουμε απλά υποφέρουμε την επανάληψη αυτού του μαρτυρίου! Κάποιος ανόητος θα πει να μην υποφέρουμε από αυτές τις μικρές σταγόνες Από σταγόνες όμως σαν αυτές δημιουργούνται οι λίμνες και τα ποτάμια! Μελαγχολούμε στη σκέψη πως θα μπορούσαν να μην χάνονται τόσο στιγμιαία Να μην δημιουργούν σκηνές σαν από ταινία πάνω στα κλειστά από φόβο μάτια Να μην σπάνε σε μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες εικόνες σαν αιχμηρά κομμάτια ενός καθρέπτη Περαστικοί είμαστε σε αυτή τη ζωή Πεθαίνουμε σαν να μην υπήρξαμε ποτέ! Το ποιος θα μας θυμάται, ο μεγαλύτερος μας φόβος! Από τις μνήμες όμως δημιουργείται ο κάθε άνθρωπος Είτε τις επιλέγει είτε όχι!
