3/5/09:

Δεν είσαι άξιος για τόσα!

Μοναξιά, απογοήτευση, έρωτας…

Κορμιά που κρέμονται σαν κουρέλια
πάνω στα τζάμια κάποιας αισχρής πολυκατοικίας

Απλωμένα ρούχα οι τύψεις, ποτίζουν από τη βροχή

και το δάκρυ... σημάδι αδυναμίας!

Είδα με μάτια εφηβικά την ερωτική επιθυμία

Κορμιά αδειανά από ψυχής σημάδια

Μακρινή χώρα η γή που μας υποσχέθηκαν

Αυτή του ονείρου!

Σχεδόν ανύπαρκτη…

Λάμπουν τα σημάδια της στα πιο απόκρημνα μέρη

Σημεία που ποτέ δε θα πατήσεις

Σημεία που ποτέ τα πέλματα σου
δεν πρόκειται να ευθυγραμμιστούν

Είναι σιωπηλή η ύπαρξη σου!

Μοιάζεις ανύπαρκτος από τους πολλούς

(Κάνω λόγο για εκείνους που συνεχίζουν
να κρύβονται πίσω από τα τζάμια)

Ερώτηση! Τι είναι ο έρωτας εκτός από την αυταπάρνηση;

Άρνηση της πραγματικής ζωής και ζηλευτή επιθυμία;

Ουτοπική αντιμετώπιση της θλίψης;

Δεν ξέρω. Μα θέλω να μάθω!

Μέσα από τα δικά μου μάτια είναι φώς!

Παραλήρημα εξομολόγησης σε ζεστές αγκαλιές

Ανεξήγητα δάκρυα.

Λησμονιά του παρελθόντος σου.

Μα πάνω από όλα σημαίνει επιθυμία για Ζωή!

Επιστροφή στο παιχνίδι των παιδικών σου χρόνων!

Αλλά τα απόκρημνα μέρη που συνήθισες να κοιτάς

μέσα από την επιθυμία σου μονάχα μπορείς να τα διαλύσεις

Μπορείς να εξαφανίσεις τον τρόμο που σου προκαλούν

Αυτόν της πτώσης! Της εξαπάτησης και της δειλίας.

Λάμπει για μένα ο ουρανός!

Το φώς των άστρων είναι υπόσχεση

κραυγή στα χείλη των ονειροπόλων

των ποιητών θηλυκή επιθυμητή μορφή

στίχοι γραμμένοι οπουδήποτε για να μη ξεχαστούν

ποιήματα θολά που δεν βρήκαν ποτέ τον προορισμό τους

χέρια τρεμάμενα και ανεκδιήγητες αγωνίες

Η μόνη ελπίδα ζωής είναι να σε κοιτάξει το φώς!

Η μόνη ελπίδα φωτός είναι να κοιτάξεις τον καταγάλανο ουρανο

χωρίς να τυφλωθείς
και να γράψεις στίχους πάνω στην καλοκαιρινή άμμο

Να μη σε νοιάζει που η θάλασσα θα τους πάρει

Έτσι είναι οι φίλοι!