31/12/09:

Οι εραστές τρέχουν σαν ανέμελα παιδιά

πάνω στην υγρή άμμο κάθε καλοκαίρι

Παίζουν για να εξιλεώσουν την έγνοια της ενηλικίωσης

με την άγνοια των αναμνήσεων τους
Η γυναίκα αφήνει τον άνδρα σχεδόν πάντα

να την πιάσει πρώτος από τη μέση
Τη ρίχνει κάτω γελαστός με ένα βλέμμα ακατανόητο για εκείνη

μα γεμάτο ερωτισμό
Το νεανικό της κορμί λυγίζει αισθησιακά

μα τα χέρια του άνδρα αγγίζουν πρώτα το πρόσωπο της
Φιλιά πλάι στο κύμα, στη δύση του Ηλίου μοιάζουν

με αποχαιρετιστήριες επιστολές των υποσχέσεων τους
Το πρωί ποιος ξέρει αν θα υπάρξει ποτέ ξανά αυτή η στιγμή

που τον έρωτα γέννησε πλάι στον παφλασμό της θάλασσας
Τα χέρια σφίγγουν τρυφερά

δάκρυα στα μάτια του άνδρα προδίδουν

το αδύνατο σημείο του
Που πάντα η γυναίκα -αν είναι έξυπνη-

θα το εκμεταλλευτεί για να δώσει πρώτη το φιλί της!
Αλλά ο άνδρας αν είναι ποιητής

θα θελήσει μέσα από τον έρωτα του απρόσμενα το θάνατο!
Για να μην έρθει ποτέ η στιγμή που θα ξεχάσει

όσα εκείνα στη ζωή του έχουν αξία
Ίσως κρατήσει το χέρι της γυναίκας με τα δυο του χέρια

και το φιλήσει όπως αποχαιρετίζουν τους νεκρούς οι ζωντανοί
Τίποτε δεν είναι σίγουρο, και δεν είναι συνετό τα μελλούμενα

να δημιουργούμε με τις πράξεις μας
Τον χρόνο πρέπει να αφήνουμε να κυλά

όπως η φύση τον έχει ορίσει

κι η μέρα να διαδέχεται τη νύχτα
όπως ο έρωτας το θάνατο!

Ακόμη και τη μέρα που γνώρισες τον άνθρωπο

που έπρεπε να αγαπήσεις
Με σιγανά τα βήματα σου, για να μην τον ξυπνήσεις

με δάκρυα στα μάτια σου θα τον εγκαταλείψεις!
Τότε μόνο ο έρωτας σου είναι αληθινός!

Τότε μόνο ο πόνος σου είναι ικανός

να γεμίσει με την επιθυμία της δημιουργίας!
Μη κάνεις πίσω, μη κοιτάς τις μνήμες σου

που μοιάζουν με προσωπογραφίες κατάρων της νύχτας!
Συνέχισε να νοσταλγείς και την επιθυμία σου να νικήσεις

που σε θέλει σκλάβο της ηδονής!
Η απελευθέρωση βρίσκεται πάντα στο χείλος του γκρεμού

κι εσύ έτοιμος να είσαι για να πέσεις στο άγνωστο!
Δεν έχει επιστροφή η απόφαση σου αυτή!

Δεν είναι η μόνη απόφαση που πρέπει να πάρεις!
Κοίταξέ πίσω σου ίσως να δεις δυο μάτια λαμπερά

που τη νύχτα με μυστήριο γεμίζουν!
Κοίταξε! Η σκιά αν έχει το σχήμα της γυναικείας μορφής

κάνε αμέσως πίσω!
Τρέξε προς εκείνη χωρίς ίχνος φόβου

πάνω στο πρόσωπο σου!

Μη διστάσεις στη θέα του αγνώστου!
Σίγουρα είναι εκείνη που απαρνήθηκες

γιατί επιθύμησες της ζωής το δύσκολο δρόμο!
Είναι η απόδειξη πως σε αγαπά πραγματικά

έφθασε ως εδώ για να σε σταματήσει!
Αυτός ο δρόμος που νόμιζες

ότι είναι φτιαγμένος μόνο για σένα είναι ψέμα!
Διότι πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα

να σε ακολουθήσει ότι είναι αληθινό.
Τώρα προχώρησε μαζί της

κοίταξε απλώς πίσω σου για να κατανοήσεις
Πώς τίποτα δεν έχει τέλος δίχως τον έρωτα σου!

20/2/09:

Να περιφέρεται η ψυχή σου σαν μνήμη

ανάμεσα από καιρούς κιόλας λησμονημένους

Χρόνια που δε θα γυρίσουν πίσω

Της παιδικής ανεμελιάς

της εφηβικής αγωνίας

και τα πρώτα της ενηλικίωσης

τη διστακτική γνώση.

Ώ πραγματικότητα! Μόνιμη ανατριχίλα!

Τρίξιμο δοντιών, πνιγμένες κραυγές της νύχτας

ξεσπάσματα άνευ λογικής και ξάστερης ουσίας.

Είναι η ζωή μια σκοτεινή παράλογη πορεία

σε ένα δρομάκι σε κάποιο δάσος

που έχασες τη μούσα.

Κυνηγάς το όνειρο για να αποκτήσεις αξιοπρέπεια
σέρνοντας τα πόδια σου νεκρά.

Δεν είναι η ανεμελιά μέρος της ύπαρξης μας!

Δεν είναι ποτέ το όνειρο, αυτό που πρέπει να’ σαι!

Έτσι μας έμαθαν στους καιρούς που ζήσαμε
ζητώντας απαντήσεις

από στόματα που μύριζαν σαπίλα!

Να! Κοιτάξτε εδώ ένα λουλούδι βγαίνει

από το χώμα που πατάς αυτό το ευλογημένο
Να σου θυμίζει πως η ζωή είναι επιστροφή στις ρίζες

μονάχα όταν έτοιμος κοιτάξεις τα μελλούμενα

σβηστά σαν κεριά, που θα’ ρθουν χρόνια.

Έτοιμος να’ σαι για τη λύπη!
Θα την αναγνωρίσεις!

Με την αλήθεια μοιάζει!

Γυναίκα είναι όμορφη δειλά που σε κοιτάζει!

Θα σου χαρίσει του έρωτα το δώρο της ζωής

κι ύστερα να πειστείς πως είσαι έτοιμος

για αυτό που σε προετοιμάζει!

Ο θάνατος είναι βαρύς

μονάχα πίσω σαν κοιτάξεις

όλα όσα έχτισες με τον ιδρώτα της ψυχής σου

και καταλάβεις πως πια δεν σου ανήκουν!

Πρέπει να χάσεις το Εγώ σου!
Έτσι τεράστιο που είναι

πέφτει η σκιά του απάνω σου

τρομερή σαν της ηδονής το ρίγος

για να σε εξουσιάζει!

Είναι μια μοιρασιά η ζωή με αυτούς που αγαπούμε

Ας τους χαρίσουμε λόγια όμορφα

και τα ποιήματα μας δυνατά να τους τα πούμε

Γιατί είναι αγάπη η ποίηση

και ζωής χάρισμα οι τέχνες

Ας ξεγελάσουμε τη πλήξη των ημερών μας

και νόημα να δώσουμε σε όσα θέλουμε να ζούμε!

3/2/08:

Θα αναπολήσω τις χαμένες αναμνήσεις του μυαλού μου

και θα πορευτώ προς τη σιγουριά της ζωής

Ανέπαφος, Άφοβος, Απόρθητος!

Τα σπάνια αρώματα της τέχνης που με πνίγουν

θα γεμίσουν την κάμαρα σαν προσευχή τη νύχτα

που ένιωσα πιο μόνος κι από τη σιωπή!

Κοιτώ τα αστέρια που είναι θολά

και μοιάζουν πια ξένα

σαν Όνειρα, Ελπίδες, Φαντασιώσεις,

ελπίζοντας πώς μια γυναίκα θα με ξυπνήσει το πρωί

με γλυκά φιλιά και στίχους τόσο εύθυμους

σαν τις αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας.

Έτσι πια δεν θα με ενδιαφέρει αν αυτό το σώμα

σαπίσει όπως τα φύλλα του φθινοπώρου.

Εφόσον θα έχω ζήσει τη στιγμή

θα μου είναι άχρηστη η λίγη αθανασία!

Λεπτά κομψά χέρια, αγκαλιάστε τον κόσμο μου

Χείλη γλυκά φιλήστε τις σκέψεις μου

Κι ύστερα με την ψυχή ανώφελη

τη ματαιότητα θα χλευάζω πονηρά.

Μου αρκεί η ποίηση!

Μου αρκεί ο λόγος που πονά όσο η ειλικρίνεια!

Έν αρχή ήν ο λόγος!

Όλα τα άλλα ακολουθούν βαριεστημένα

τόσο καθυστερημένα, ώσπου γίνονται ανούσια.

Πρώτα από όλα η ποίηση!

Μια ποίηση που θα στάζει σαν βροχή

πίσω από το τζάμι της ντροπής.

Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο και Χειμώνα

σάς παρακαλώ να μη με αρνηθείτε.

Δεχτείτε με καθώς η αγάπη τα ρόδα!

Κι εγώ ευτυχισμένος από την ολότητα

θα αναπνέω, θα περπατώ, θα τραγουδώ,

διότι είμαι μέρος του κόσμου κι εγώ.

Αν και απόκληρο παιδί του ανέμου

θα ενωθώ με το οξυγόνο και την αύρα

αυτή τη νύχτα, αυτή τη στιγμή!

Επιθυμώντας να κληρονομήσω την υπερηφάνεια

αντάξια του Ήλιου και της Σελήνης,

θα σταθώ υπομονετικά στη θέση που αρμόζει

σε κάθε ψυχή που άντεξε

που διαισθάνθηκε, που πόνεσε

για την Αγάπη, τη Δικαιοσύνη, την Αλήθεια!

Δεν διαφέρω από κανένα

που περπάτησε στον κόσμο αυτό

ακόμη και από την ανθρωπότητα

της πιο σκοτεινής μας ιστορίας!

Λαμπρή η προσευχή που ξεπρόβαλε σαν θήραμα

μέσα στο δάσος της καταχθόνιας και της υποκρισίας

Με έσωσε από τα βέλη της ανάγκης

που φέρνουν το θάνατο

η δύναμη που με έσπρωχνε προς το σκοτάδι.

Γι' αυτό να μη φοβάστε τη νύχτα

Είναι η έμπνευση μας και ο σκοπός συνάμα

μιας ακάματης, σεβαστής προσευχής.

Που θα χτυπήσει κάποτε το πρόσωπο μας

ώστε να αφυπνίσει το ''είναι'' μας!

14/4/07

Περιπλανιέμαι στο δάσος

σαν ζώο που κατοικεί εκεί

το βήμα μου είναι αργό σαν σε κηδεία

Φορώ μια χειρουργική μάσκα

και στα μαβιά είμαι ντυμένος

Τα χέρια μου είναι καλυμμένα

με πούπουλα ματωμένα

ενός ακόμη λευκού περιστεριού

Μια ασημένια βέρα στολίζει το δείκτη

του δεξιού μου χεριού

όπου κρατώ τα άπαντα του Καρυωτάκη

και το Κοράκι του Poe

Σε ένα πεύκο είναι χαραγμένο το σχήμα του σταυρού

μια μαύρη γραβάτα κρέμεται από ένα γυμνό κλαδί του

Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι σαν μετανάστης

ώσπου ξαφνικά, ένα χέρι με κρατά από τον γιακά

Σταματώ, μα εκείνο επίμονα με τραβά προς τα πίσω

Ρίχνω μια ματιά, μα δεν βλέπω κανένα!

Ανασαίνω γρήγορα και πέφτω ανάσκελα

πάνω σε ένα λευκό σεντόνι

Αποχωρίζομαι με μια βίαιη κίνηση τη μάσκα

απαγγέλω δυνατά το ποίημα μου ‘’Χρόνος’’

κοιτώντας τον Ήλιο

Τελειώνοντας, σηκώνομαι ανακουφισμένος

τραβώ το σεντόνι με την αγωνία του αγνώστου

δυο σκουλήκια βρίσκονται από κάτω!

Με μια έκφραση αηδίας τα κοιτάζω

και κραυγάζω τη φράση του Άμλετ

‘’το δρόμο της τραβάει η ζωή ότι εμείς κι αν κάνουμε’’!

Έπειτα τα συνθλίβω με μια πέτρα γεμάτος μίσος

Ταραγμένος σκάβω με τα χέρια μου το χώμα

όπου θάβω βαθιά μέσα τα δύο βιβλία

Αρπάζω ένα κερί που βρίσκεται λίγο πιο πέρα

που μοιάζει σαν να φύτρωσε εκεί

και το σπάω στη μέση!

Απομακρύνομαι κρατώντας το σπασμένο κερί

αφήνοντας πίσω τα απομεινάρια του παρελθόντος.

18/11/09

Εδώ βρίσκομαι και εγώ

Που όπως πάντα αγνοείς

Κάνε μου σινιάλο να βγω

Στον κόσμο αυτό ασφαλής.

Σκοτεινή είναι η σιωπή

Το σώμα μου το παγώνει

Ένα στόμα θέλει να πει

Πως μια αλήθεια ριζώνει.

Προδοσία είν' οι φίλοι

Αναισθησία οι εχθροί

Το φθινοπωρινό δείλι

Κοίταξα πίσω να με βρει.

Η μοίρα που θα με σταματήσει

Στην τρέλα αυτή θα δώσει τέλος

Και ύστερα θα αποφασίσει

Αν αξίζω στης ζωή το σθένος

Εδώ βρίσκεται και θρηνεί

Το μέλλον επιλέξαμε

Άραγε τι απομένει

Όλα τα καταστρέψαμε.

Εκεί είναι η ελπίδα

Θα πεθάνει τελευταία

Μια μονάχη ηλιαχτίδα

Μοιάζει να ναι η μοιραία.

Προδοσία είν' οι φίλοι

Αναισθησία οι εχθροί

Το φθινοπωρινό δείλι

Κοίταξα πίσω να με βρει.

Η μοίρα που θα με σταματήσει

Στην τρέλα αυτή θα δώσει τέλος

Και ύστερα θα αποφασίσει

Αν αξίζω στης ζωή το σθένος

Η θηλιά στη μέση της κάμαρας με προσμένει

Είναι η ζωή από μένα αποκομμένη

Ποιος φίλος άραγε θα με αποχαιρετήσει;

Τι είναι αυτό που σφιχτά τα χέρια μας δένει

Πάνω στους τοίχους γράφουν όσοι μας είναι ξένοι

Υπάρχει αναίσθητος την ποίηση να σβήσει

Η ομορφιά της ζωής

Παραληρούμε μπροστά στην ομορφιά της ζωής

επειδή είμαστε ανίκανοι να την ζήσουμε!

Ενώ το φώς της μας εκτυφλώνει

απλώς συνηθίζουμε να καλύπτουμε τα μάτια

με το δειλό μας χέρι

Με την πρόφαση πως είναι βασανιστικό

σαν απότομο πρωινό ξύπνημα!

Μα ποιος μας έβαλε την ιδέα πως η ομορφιά

είναι κάτι το απλό και ανώδυνο:

Η ομορφιά της ζωής είναι πάντοτε μπροστά μας

και εμείς έχουμε συνηθίσει να εθελοτυφλούμε

Νομίζουμε για ομορφιά το εύκολο και ότι μας είναι αποδεκτό

Η ομορφιά δεν μοιάζει όμως με τα παιδικά μας χρόνια

Είναι κάτι που κερδίζεται με κόπους και σκληρό αγώνα

με εμπειρίες και αυτογνωσία

Η ομορφιά της ζωής είναι εμείς οι ίδιοι!

28/1/09

Να ζούμε τον απόλυτο έρωτα δίχως το φόβο που η σκέψη μας γεννά
πώς όλα κάποτε τελειώνουν.
Τίποτα δεν τελειώνει χωρίς εμάς παρόντες!
Όλα γύρω μας να μας προσπερνούν σαρκικά και νεκρά
κι εμείς ανάμεσα από αυτά να είμαστε άϋλοι σαν το Θεό!
Δημιουργικοί και παραστρατημένοι παρά τη θέληση της φύσης
να επιβεβαιώνουμε πως μπορούμε.
Πως μπορούμε να επιβιώσουμε από αυτή τη δοκιμασία
που η θλίψη μας προστάζει.
Να κάνουμε χαρά τη κάθε μας εικόνα που περνά από μπροστά μας
όπως η ζωή μας τη στιγμή του θανάτου.
Χωρίς ενοχές που ζήσαμε στιγμές που μας ανήκουν.
Χωρίς ίχνος μετάνοιας τα δάκρυα, που θα στάζουν
σαν σταγόνες της βροχής στο τζάμι κάποιου δημόσιου ψυχιατρείου.
Μονάχα εμείς! Κανένας άλλος δεν χωράει στα όνειρα μας!
Κανένας άλλος δεν συμμετέχει στη χαρά μας!
Είμαστε μόνοι όπως στης λύπης τις στιγμές
κλεισμένοι στη κάμαρα μας που κελί θυμίζει.
Γιατί είναι προσωπικές οι ώρες που αφιερώνουμε σωπαίνοντας
καταστέλλοντας την οργή μας με τη μελέτη κάποιου υπέροχου βιβλίου
ή ακούγοντας τη μουσική της αρεσκείας μας
με κάποιο ασυνάρτητο χαμόγελο στα χείλη!
Πίνοντας, μια πράσινη νεράιδα θα μας επισκεφτεί
Να μας θυμίσει πως μποέμ καλλιτέχνες θα μπορούσαμε να ήμασταν
άλλων συναρπαστικών μυθικών εποχών.
Και αντλώντας την έμπνευση μας από το μπουκάλι
δημιουργώντας ύστερα θα παραπλανηθούμε
στης φαντασίας μας τα εξαίσια τοπία.
Μόνοι και μοναδικοί όπως γεννηθήκαμε να είμαστε
πριν να μας φυτέψουν επώδυνα με καρφιά στο κεφάλι μας
τη ταμπέλα πως είμαστε οι άλλοι!
Πάντα οι άλλοι! Και εμείς;
Πλάσματα καμωμένα από τις στάχτες των πράξεων τους.
Νωχελικά ζητούν οι ερυνίες να ξυπνήσουμε
συνηδειτά να ανακαλύψουμε της ύπαρξης μας το σπάνιο άνθος!
Έτσι ώστε να μη προλάβουμε το χρόνο να κοιτάξουμε στα μάτια.
Με θάρρος και ειλικρίνεια να ζητήσουμε τα χρόνια που μας πήραν οι ταμπέλες που μας κρέμασαν στα στήθη μας τα σάβανα.
Ασυνάρτητοι και συνειδητοί όπως της ποίησης μας οι μολυβένιοι στίχοι
να κοιτάμε της θάλασσας το απέραντο γαλάζιο
και να προσευχόμαστε προς τον ορίζοντα με την ελπίδα
πως ο ήλιος θα ανατείλει ξανά το επόμενο πρωί για μάς και μόνο!
Όχι! Εγωισμούς δεν χωρά της ανθρωπιάς μας το μεγαλείο!
Πρώτιστα όμως και είναι αδιαμφισβήτητο να λέμε πως εμείς
εμείς πρέπει να αγαπήσουμε ξεχωριστά αυτό που είμαστε από τους άλλους
για να καταφέρουμε να αγαπάμε με την ίδια δύναμη
το κάθε τι γύρω μας που μας ομορφαίνει.

Η μοναξιά είναι όμορφη όταν μονάχα ξαποστένουμε
στης μνήμης μας τη μοναχική κάμαρα
μόνο και μόνο για να θυμηθούμε τους άλλους
που αγαπήσαμε στο πέρασμα του χρόνου.
Είναι πιο όμορφο, θαρρείς πως είναι ψέμα,
πως οι άνθρωποι είμαστε ένα σύνολο που πηγάζει από του καθένα μας
την αδιαμφισβήτητη αξία που ομορφαίνει με ένα χαμόγελο σχεδόν παιδικό
τα σημάδια του χρόνου στα πρόσωπα μας!

Η Μέριμνα

Η Μέριμνα είναι η υπέροχη μάνα!

Εκείνη θα μας πάει στο σχολείο

Εκείνη θα μας μάθει το τι εστί ζωή…

Θα μας συμβουλεύσει να είμαστε σαν τους άλλους

εκείνους που είναι προικισμένοι για τα μεγαλεία!

Μας συντροφεύει τις νύχτες σαν γυναίκα ποθητή

Στο όνειρο θα μας επισκέπτεται σαν φίλος

Τα ξημερώματα μας γαλουχίζει

Μισεί την χειραφέτηση μας!

Μοιάζει ένας φαύλος κύκλος η ύπαρξη μας!

Η ζωή χάνει το νόημα της

που είναι μοναδικό για κάθε άνθρωπο!

Διότι το νόημα της ζωής δεν είναι τίποτε άλλο

από την ξεχωριστή του αντίληψη που έχει ο καθένας μας μέσα του!

Όταν όμως η Μέριμνα γεμίζει με δηλητήριο τον ελεύθερο χρόνο μας

Τότε που είναι οι τέχνες; Η επιθυμία του έρωτα;

Η αναζήτηση της αλήθειας;

Όλα μοιάζουν ασήμαντα όταν δεν σου προσφέρουν χρήματα και δόξα!

Και εσύ μοιάζεις με πιστό κέρινο ομοίωμα των άλλων!

Φοβάσαι τη φωτιά σαν το Εγώ σου!

Νομίζεις πως αν λιώσεις δεν θα έχεις πια την προσωπικότητα σου.

Πως θα είσαι μια κέρινη αόριστη μάζα!

Ιδού όμως η μοναδικότητα σου!

Μονάχα αν δεχθείς να λιώσεις από τη φωτιά

μόνο τότε θα έχεις τη δυνατότητα σαν γλύπτης

να δώσεις όποια μορφή σου ταιριάζει!

Άσε τη μέριμνα να σπαράζει από τον δεινό εγωισμό της!

Μην την λυπηθείς. Άλλωστε ποτέ δεν υπήρξε για σένα πραγματική μάνα

Δεν ήταν παρά ένα άθλιο υποκατάστατο της ύπαρξης σου

Μια μητριά που σου προσέφεραν οι άλλοι!

Ποιητική

Τα βράδια στοχαζόμαστε τον ήλιο

Διαβάζουμε τα ποιήματα μας

και ανοίγουμε των αναμνήσεων μας το συρτάρι

Σε κάποιο βιβλίο προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους χαρακτήρες

τους λογοτέχνες να θαυμάσουμε σαν φίλους

Ψάχνουμε να βρούμε το γιατρικό της ξεχωριστής μας μελαγχολίας

μέσα από τους στίχους των αυτοχθόνων!

Η πραγματικότητα μας απομονώνει όλο και περισσότερο

Μέρα με τη μέρα μας καθηλώνει στο κρεβάτι μας δεμένους

με συρμάτινα σχοινιά που μας ματώνουν τα χέρια.

Η φαντασία μας οργιάζει σαν θυμωμένο παιδί
που επιμένει να κάνει το δικό του!

Μας ελέγχει πονηρά με πρόφαση την λύτρωση μας!

Και εμείς πεπεισμένοι για την ειλικρίνεια της

βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στο δικό μας κόσμο

όπου νιώθουμε ισχυροί μέσα από τη δημιουργικότητα μας.

Όταν όμως ο λήθαργος της ματαιοδοξίας μας, διαλύσει

από τη κρυφή σημασία της ζωής, ξαφνικά γινόμαστε ταπεινοί!

Η ανθρώπινη φύση μας μοιάζει με αστείο

που εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε στα αστεία!

Ψάχνουμε να βρούμε τους φίλους μας

και τους ανύπαρκτους έρωτες μας μέσα στα βιβλία.

Σκεφτόμαστε πώς θα ήταν να είχαμε μπροστά μας

όλους εκείνους που το έργο τους εκτιμούμε!

Αποκριάτικο

Κορμιά που κρύβουν στο σκοτάδι

τις ατέλειες του εαυτού τους

Τέλεια κρατιώνται δείτε!

Απ' τις πολύχρωμες γιρλάντες

Αγκαλιάζοντας την υποκρισία

σχεδόν ερωτικά

παριστάνουν τις ευτυχισμένες

απώλειες των συνειδήσεων τους.

Πολύχρωμες, φθηνά μεταμορφώνονται

σε αυτό που ονειρεύονται

κρυφά στις αγκαλιές των εραστών τους.

Σχεδόν ανέμελα χορεύουν

νομίζοντας πως κρύβουν

της πραγματικότητας το νεκρό φως.

Οι σερπαντίνες πλέκονται στα πόδια τους

μπερδεύοντας τα βήματα στον άχαρο χορό τους

Τι κάνω εγώ ανάμεσα σε τόσες μνήμες

λησμονημένες στιγμές του εαυτού μου;

Όσα δεν έζησα απλώνονται εύκολα μπροστά μου

για να με παρασύρουν στης ζωής

την υποχθόνια και προγραμματισμένη πορεία.

Το ποτό δεν είναι τίποτε άλλο

εκτός από μια παρηγοριά

για το άγνωστο που περιμένω να' ρθεί.

Μα δεν είναι παρήγορη η σκέψη

που έρχεται για να εκβιάσει τη μνήμη

με ζεστές φαντασιώσεις!

Εδώ τα αστέρια είναι φως ηλεκτρικό

που φωτίζει τα πρόσωπα

με μια αχνή άγνοια.

Σκούπισα τον ιδρώτα μου

με χέρι γεμάτο τύψεις και βρωμιά.

Κοιτάζω γύρω μου με το βλέμμα της περιφρόνησης

την ομίχλη από τον καπνό των τσιγάρων

που καλύπτει την όραση μου

από αυτό που θέλω να δω ξάστερα.

Όπως τα αστέρια τα υπέροχα και νεκρά

που μοιάζουν όμως τόσο ζωντανά!

Φθονώ τις ανέμελες εκφράσεις των προσώπων σας

κι ο δικός μου πεσιμισμός δεν υπερβαίνει τα όρια

μιας άθλιας προσδοκίας.

Γίνονται τα χέρια μου σκληρά

θαρρώ πως είναι έτοιμα να πνίξουν

κάθε λογής παράρτημα της αχρείας ζωής σας.

Τι κι αν πεθάνουν απ' τα χέρια μου;

Μάσκες που κρύβουν σκουλήκια σε έξαρση

σαν μιας καλοκαιρινής ημέρας.

Πόσο λάμπουν τα πλαστικά αυτά πρόσωπα

σαν ξεστομίζουν τραγούδια που υστερούν;

Cesare Pavese: Μικρό Βιογραφικό

Ο Cesare Pavese (Σαν Στέφανο Μπέλμπο 9/9/1908 – Τορίνο 26/8/1950) υπήρξε ένας σημαντικός Ιταλός πεζογράφος και ποιητής. Γεννήθηκε και έζησε στον Ιταλικό βορά όπου αυτό συνέβαλε στο να γίνει κεντρικό θέμα της ποίησης του. Κατόρθωσε να δημιουργήσει ποίηση σε μια εντελώς αντιποιητική πόλη όπως εξομολογείται και η φίλη του Natalia Ginzburg και τα ποιήματα του περιγράφουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την Ιταλία της δεκαετίας του 1930. Είχε βραβευθεί για τα πεζογραφήματα του αλλά η ποίηση αν και φτωχότερη σε ποσότητα διατηρούσε υψηλό το ειλικρινές συναίσθημα του ποιητή με αποτέλεσμα να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του λόγω των συνεχόμενων συναισθηματικών κρίσεων, σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου ‘’Η Ρώμη’’ τον Αύγουστο του 1950, ήταν τότε μόλις 42 ετών.

Η ποίηση του χωρίζεται σε δύο μέρη, το πρώτο αποτελείται από ποιήματα που τα έγραψε νέος σε πρόζα, με στόχο να ενώσει την ποίηση με την αφήγηση, αποτέλεσμα αυτού του στόχου ήταν η δημιουργία της πρώτης του ποιητικής συλλογής με τίτλο ‘’Η δουλειά κουράζει’’ που ήταν ουσιαστικά ένα μυθιστόρημα σε στίχους. Το δεύτερο μέρος το έγραψε κοντά στο τέλος της ζωής του και η θεματική του αποτελείται από ερωτικές παραληρήσεις του ποιητή, υπήρξε παράλληλα και το κύκνειο άσμα του.

Ο Pavese αύξησε κατά έναν άνθρωπο τον μακρύ κατάλογο των αυτοχείρων ποιητών όπου δυστυχώς συνεχίζει να πληθαίνει. Η φιλοσοφία του είναι εξίσου σημαντική και παρουσιάζεται μέσα στο προσωπικό του ημερολόγιο που κυκλοφόρησε ύστερα από δύο χρόνια από τον θάνατο του με τίτλο ‘’Η τέχνη του ζήν’’. Πρόκειται για αγωνιώδεις στοχασμούς που περιστρέφονται κυρίως γύρω από την οντότητα γυναίκα καθώς και κοινωνικές παρατηρήσεις που στοχεύουν την ιδιοσυγκρασία της κοινωνίας στο κεφάλι.

Ως πεζογράφος διέπρεψε και βραβεύθηκε αλλά εφόσον το ήθος του κυμαίνονταν σε υψηλά επίπεδα η επιτυχία που είχε δεν του δώρισε την χαρά και παρέμεινε απλός και λιτός. Οι φίλοι του παρατηρώντας την συμπεριφορά του, έλεγαν πως η επιτυχία δεν του έδινε καμία ευχαρίστηση καθώς έδειχνε ανίκανος να ευχαριστηθεί τα πράγματα και να τα αγαπήσει, παρά μόνο μετά. Ο ίδιος έλεγε πως είχε φθάσει στο σημείο να γνωρίζει σε βάθος την τέχνη του, τόσο που δεν του προσέφερε πια κανένα μυστικό και χωρίς πια μυστικά το ενδιαφέρον του είχε πλέον χαθεί. Όπως και το ενδιαφέρον για τους φίλους του που δεν μπορούσαν να τον πείσουν να αγαπήσει την καθημερινή ανία της ύπαρξης που εξελίσσεται μονότονα και φαινομενικά χωρίς μυστικά. Βασική αιτία της τελευταίας του πράξης ήταν ακόμη μια ερωτική απογοήτευση, η Αμερικανίδα ηθοποιός Constants Dowling υπήρξε η τελευταία γυναίκα που αγάπησε ήταν για τον ποιητή ‘’εκείνη που ήρθε από τη θάλασσα’’.

Συνολικά το αρκετά πληθωρικό έργο του αποτελείται από δέκα μυθιστορήματα, δύο τόμους διηγημάτων, δύο ποιητικές συλλογές, μία συλλογή διαλογικών κειμένων κι ένα πλήθος λογοτεχνικών άρθρων και μεταφράσεων, που του επέτρεψαν να αναδειχθεί σε μία από τις πλέον σημαντικές προσωπικότητες των Ιταλικών γραμμάτων του περασμένου αιώνα.

Ήρθαμε στον κόσμο για να αλλάξουμε τη μοίρα σε ελευθερία

και τη φύση σε αιτιότητα.

3/5/09:

Δεν είσαι άξιος για τόσα!

Μοναξιά, απογοήτευση, έρωτας…

Κορμιά που κρέμονται σαν κουρέλια
πάνω στα τζάμια κάποιας αισχρής πολυκατοικίας

Απλωμένα ρούχα οι τύψεις, ποτίζουν από τη βροχή

και το δάκρυ... σημάδι αδυναμίας!

Είδα με μάτια εφηβικά την ερωτική επιθυμία

Κορμιά αδειανά από ψυχής σημάδια

Μακρινή χώρα η γή που μας υποσχέθηκαν

Αυτή του ονείρου!

Σχεδόν ανύπαρκτη…

Λάμπουν τα σημάδια της στα πιο απόκρημνα μέρη

Σημεία που ποτέ δε θα πατήσεις

Σημεία που ποτέ τα πέλματα σου
δεν πρόκειται να ευθυγραμμιστούν

Είναι σιωπηλή η ύπαρξη σου!

Μοιάζεις ανύπαρκτος από τους πολλούς

(Κάνω λόγο για εκείνους που συνεχίζουν
να κρύβονται πίσω από τα τζάμια)

Ερώτηση! Τι είναι ο έρωτας εκτός από την αυταπάρνηση;

Άρνηση της πραγματικής ζωής και ζηλευτή επιθυμία;

Ουτοπική αντιμετώπιση της θλίψης;

Δεν ξέρω. Μα θέλω να μάθω!

Μέσα από τα δικά μου μάτια είναι φώς!

Παραλήρημα εξομολόγησης σε ζεστές αγκαλιές

Ανεξήγητα δάκρυα.

Λησμονιά του παρελθόντος σου.

Μα πάνω από όλα σημαίνει επιθυμία για Ζωή!

Επιστροφή στο παιχνίδι των παιδικών σου χρόνων!

Αλλά τα απόκρημνα μέρη που συνήθισες να κοιτάς

μέσα από την επιθυμία σου μονάχα μπορείς να τα διαλύσεις

Μπορείς να εξαφανίσεις τον τρόμο που σου προκαλούν

Αυτόν της πτώσης! Της εξαπάτησης και της δειλίας.

Λάμπει για μένα ο ουρανός!

Το φώς των άστρων είναι υπόσχεση

κραυγή στα χείλη των ονειροπόλων

των ποιητών θηλυκή επιθυμητή μορφή

στίχοι γραμμένοι οπουδήποτε για να μη ξεχαστούν

ποιήματα θολά που δεν βρήκαν ποτέ τον προορισμό τους

χέρια τρεμάμενα και ανεκδιήγητες αγωνίες

Η μόνη ελπίδα ζωής είναι να σε κοιτάξει το φώς!

Η μόνη ελπίδα φωτός είναι να κοιτάξεις τον καταγάλανο ουρανο

χωρίς να τυφλωθείς
και να γράψεις στίχους πάνω στην καλοκαιρινή άμμο

Να μη σε νοιάζει που η θάλασσα θα τους πάρει

Έτσι είναι οι φίλοι!